Ciężko jest ko­muś zaufać na ty­le, by mógł mieć przed Tobą tajemnice.

 Obudziłam się późnym popołudniem. Zawsze lubiłam dużo spać, ale zdecydowanie przesadzałam. Może dlatego, że sen był w stanie uwolnić mnie od myśli o ostatnich wydarzeniach.
Na łóżku na przeciwko mnie spała Bonnie. Cicho wymknęłam się do łazienki, z zamiarem wzięcia długiego, gorącego prysznica. Kiedy wróciłam do pokoju, blondynka kończyła właśnie słać moje łóżko.

- To jak? Zapiekanka, czy tosty? - Spytała patrząc jak rozczesuję mokre włosy.

- Zdecydowanie tosty. Mój żołądek mógłby nie wytrzymać kolejnego spotkania z twoją zapiekanką. - Uśmiechnęłam się słabo, a Bonnie wypięła mi język.

- Ciesz się, bo mogli ci przydzielić Caleba jako ochroniarza, a on nawet wody zagotować nie umie. I tak ci się poszczęściło. - Wyjęła z szafy luźną bluzę i założyła na siebie.

- Tak właściwie, to o co chodzi z nim i z Cameronem? Myślałam, że się kumplują, ale sądząc po tym... - Nie wiedziałam, jak to nazwać. Kłótnia? O mało co się nie pobili. A najgorsze, że ja byłam na linii ognia.

- Bo kiedyś tak było. Po tym, jak brat Camerona wylądował w poprawczaku, Cam i Caleb byli najlepszymi kumplami. Przynajmniej z tego, co wiem. Ale potem Peters zaczął bawić się narkotykami. Jego rodzice byli jednymi z najlepszych agentów, więc taki syn hańbił dobre imię rodziny. No i wywalili go z domu, a on skończył w jakiejś melinie. To Cameron wyciągnął go z nałogu a trzeba przyznać, że z chłopakiem było nie najlepiej. Agenci aresztowali Caleba w dwutysięcznym dziesiątym roku. Zgodził się na współpracę. Miał pomóc schwytać członków gangu Camerona, a właściwie to gangu jego brata. I się udało. Znaczy... W połowie, bo część uciekła. - Dokończyła siadając obok mnie przy łóżku i przeczesując ręką włosy.

- A tak właściwie, to za co go aresztowali? - To pytanie nie dawało mi spokoju. Przecież Cam nie mógłby zrobić czegoś naprawdę złego.

- Myślałam, że ci powiedział, skoro nosisz jego naszyjnik. - Spojrzała na moją bluzkę, pod którą schowany był srebrny wisiorek od Cama.

- Skąd wiesz, że to od niego? - Odruchowo złapałam za zawieszkę. 

- Mój tata był przyjacielem ojca Camerona. Kiedy agenci wpadli do naszego domu, doszło do strzelaniny. Miałam wtedy niecałe czternaście lat. Zastrzelili tatę na moich oczach, a mama zmarła w drodze do szpitala. Mój brat miał wtedy prawie dziewiętnaście lat i poszedł siedzieć za działania terrorystyczne i współpracę z Parkerem. A właściwie braćmi Parker. - Wstała i zapatrzyła się w widoki za oknem. Domyślałam się, że wspomnienia rodziny bolały ją. A myślałam, że to ja mam pecha. Chciałabym trzymać się tak dobrze, jak ona, ale za każdym razem jak zaczynałam to sobie wpajać, mimowolnie przypominały mi się ostatnie zdarzenia. - Ja jako jedyna dostałam wybór. Agencja albo zakład poprawczy. Wtedy i jedno i drugie wydawało się beznadziejną opcją. Ale wiedziałam dużo na temat tego, co robił mój ojciec, więc mogłam się przydać. Nie żałuję wyboru. Bycie agentem, to służba. Robota dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nie często ma się okazję wyjechać do rodziny czy odwiedzić znajomych. Mi wystarczy kilka minut w miesiącu, na widzenie z bratem. Poza tym nic mnie nie rozprasza, więc mogę skupić się na pracy. - Skończyła nadal przyglądając się czemuś na podwórku. A ja, co miałam powiedzieć? Przykro mi? Przecież to oczywiste, że nie zazdrościłam jej tego, co przeszła.

- Czyli, że dobrze znasz Camerona? - Spytałam po kilku minutach niezręcznego milczenia.

- Nie tak dobrze jego, jak Laylę, jego siostrę. Bawiłyśmy się razem, jak byłyśmy małe. Czasami jeszcze z Angie, najmłodszą z sióstr Parker.

- To ile Cam ma rodzeństwa? - Spytałam, bo co chwile dowiadywałam się o kimś nowym. Ja zawsze chciałam mieć rodzeństwo, ale rodzice się nigdy nie zgadzali. Teraz już było jasne, dlaczego. 

- Miał dwóch braci i z tego co wiem to osiem młodszych sióstr. Jego młodszy brat, Domein, zginął kilka lat temu. Co ciekawe, każda z jego sióstr oprócz najstarszej ma inną matkę. Layla jest w połowie Polką, a matka Angie była chyba z Francji. No wiesz, ojciec Cama uwielbia podróżować. - Spojrzała na mnie z uśmiechem.

- Obrotny tatuś. - Przyznałam.

- A wracając do twojego pytania, za co aresztowali Cama, to długo by wymieniać. Ostatnio trochę się tym interesowałam, skoro razem pracowaliśmy nad twoim odnalezieniem. Cameron ma starszego brata bliźniaka, Xandera. Tak właściwie, to Cameronowi groziła kara śmierci, ale rada agencji zadecydowała, że bardziej przyda się żywy. Myślą, że Xander przyjdzie z pomocą młodszemu bratu i spróbuje go odbić. Bo w tym wszystkim chodzi o niego, nie o Cama. Bo starszy Parker jest o wiele niebezpieczniejszy od młodszego. - Widząc, że niczego nie kapuję, zamyśliła się na chwilę, po czym zaczęła opowiadać: - Kiedy chłopaki mieli po trzynaście lat, z Xanderem zaczęły się kłopoty. Chłopak miał problemy w szkole, ciągle brał udział w bójkach i pyskował nauczycielom. A w tym wszystkim miał niesamowite oparcie ze strony młodszych braci. Byli nierozłączni. I po tym, jak Xander bardzo mocno pobił starszego od siebie chłopaka, matka chłopaków postanowiła wysłać go do szkoły dla trudnej młodzieży, ponieważ rzekomo miał zły wpływ na braci. Ojciec trojaczków był temu przeciwny. Do tego stopnia obstawał za synem, że zostawił z tego powodu swoją żonę i trójkę pozostałych dzieci. Matka Camerona zmarła trzy lata później, na misji we Włoszech. Chłopaki zostali sami, z ośmioletnią wówczas Ericą. Skończyli szkołę ze świetnymi wynikami i byli doskonałymi agentami. Jednymi z najlepszych. Aż do porwania twojej matki. Cam zaczął działać na własną rękę, a potem kiedy tak naprawdę wywiózł ją do Europy, agencji podał fałszywe informacje, że ją porwał i zabił, żeby jej nie szukali. Prawdy dowiedzieliśmy się dopiero niedawno. Został wspólnikiem swojego brata który już wtedy był poszukiwany. Domein  postawił sobie za główny cel aresztowanie ich obu. - Dziewczyna nabrała powietrza, i zamyśliła się na chwilę, oblizując usta językiem. Domyślałam się, że zmierza do tej najtrudniejszej części. Nie myliłam się, bo to, o czym po chwili zaczęła mówić, całkowicie mnie dobiło. - W dwutysięcznym trzecim roku aresztował Camerona po raz pierwszy. Nikt nie mógł uwierzyć, że przyłączył się do brata. Dostał na starcie dwadzieścia pięć lat za trzy zabójstwa, nielegalne wyścigi samochodowe i posiadanie broni bez zezwolenia, oraz kradzieże i tym podobne. Dwa lata później Xander pomógł mu uciec. W dwutysięcznym szóstym obaj bracia zostają aresztowani przez Domeina, ale zabijają go w samolocie, który miał ich przetransportować do aresztu. W dwutysięcznym jedenastym roku agencja zrobiła nalot na jeden z ulubionych klubów nocnych Xandera. Byli pewni, że uda im się go aresztować. Z kamer monitoringowych wiedzieli nawet, jak wyglądał i w co był ubrany. Więc go szukali. Problem w tym, że Cameron zamienił się z nim kurtką, a w kapturze nie było widać twarzy ani koloru włosów. Wykiwali agencję. Wszyscy ruszyli w pościg za Camem a Xander miał wystarczająco czasu na ucieczkę. - Że niby miałam jej w to uwierzyć? Gdybym nie widziała na własne oczy, że zabił moją ciotkę, nie pomyślałabym nawet, że mógłby kogoś skrzywdzić! Przecież gdyby był taki niebezpieczny to nie powierzaliby mu sprawy tak ważnej jak znalezienie mnie, prawda?
Byłam blada jak ściana, kiedy przypomniałam się wieczny niepokój Caleba, jego pytania, czy Parker nic mi nie zrobił i słowa skierowane do Bonnie o tym, że musi się go jak najszybciej pozbyć. To nabierało sensu a kiedy wzięłam jeszcze pod uwagę, że podczas ostatnich dni  miało miejsce wiele nieprawdopodobnych zdarzeń, stawało się jeszcze bardziej wiarygodne.  Co ja sobie, cholera, myślałam? Że to książę na białym rumaku? 

- Czemu Cam miałby udawać swojego brata? - Spytałam po chwili, drżącą ręką przeczesując włosy.

- Bo Xandera od razu skazaliby na śmierć. Agencja jest w stu procentach tajna. W radzie zasiada pięć osób i to oni sądzą. Nie ma wyznaczonego terminu za kilka miesięcy i robienia z tego wielkiego wydarzenia jak to jest w przypadku jawnych spraw. Jeżeli skazują kogoś na śmierć to osoba ma co najwyżej dwa dni. Zwykle załatwiają to kulką w głowę. Tak niehumanitarnie. Xander to dupek. Wiedział, czym ryzykuje jego brat. A Cam nie chciał śmierci bliźniaka, więc sam dał się złapać. Jemu darowali. Razem z nim złapali trzech innych wspólników Parkera. Wszyscy dostali dożywocie w tajnym więzieniu agencji. W przypadku Parkera dożywocie to trochę dużo, bo starzeje się wolniej i będzie żył dłużej. Szczerze, to trochę mu współczuję. - Dziewczyna przegarnęła ręką włosy, po czym wstała i wzięła tacę po wcześniejszym posiłku. - To ja skoczę po coś do żarcia, i za kilka minut wracam. - Powiedziała jakby nigdy nic i  wyszła z pokoju.

Jakoś mi nagle odechciało się jeść. Zwinęłam się w kłębek na łóżku, i zaczęłam płakać. Nie mogłam w żaden sposób powstrzymać łez, które napływały mi do oczu. Miałam wszystkiego dosyć. Najbliższe mi osoby okazały się zdrajcami a chłopak, któremu zawdzięczałam życie, był kryminalistą.  Zależy mi na tobie. Tak, kurwa. Zależało mu. Jakoś tego nie widziałam. Ciekawa byłam, jak miał zamiar mnie chronić, kiedy całe życie miał spędzić w więzieniu! W co ty się znowu wpakowałaś, Eva? Usta mnie zapiekły, na wspomnienie tamtego pocałunku. Moje życie było do dupy. Ja sama byłam kurwa do dupy.   

Więc, rozdział dodaję, macie tutaj dla odmiany Bonnie. Taak, kochana Eva znowu ma doła. muszę koniecznie coś zrobić, żeby ją z tego wyciągnąć. Opuściłyście się z komentarzami, i jest mi troszkę smutno, bo chciałabym, żeby przy każdym z rozdziałów chociaż ta magiczna liczba 10 się pojawiła. Rozpis, kiedy ukażą się kolejne rozdziały macie w zakładce "Rozdziały". Pozdrawiam :*

Sekretna