Od­reago­wanie od sza­rej rzeczy­wis­tości pot­rzeb­ne jest cza­sem każdemu.

- To jest obrzydliwe! - Poskarżyłam się Bonnie, przełykając jej "rosół" jeśli tak to w ogóle można było nazwać. On był Żółty! A fakt, że pływała w nim marchewka nie znaczył jeszcze, że dało się to zjeść.
Za chwilę miałyśmy iść na zakupy i przyrzekłam sobie, że jeśli starczy nam czasu, koniecznie pójdziemy na pizzę. I wielkie lody. Czekoladowe! Tak, to był bardzo dobry pomysł. Jeśli miałam już iść na te zakupy, na które prawdę powiedziawszy w ogóle nie miałam ochoty, to zdecydowanie trzeba było choć trochę z tego skorzystać.  

- Nie marudź, wczoraj przyniosłam ci pomidorową, ale spałaś jak przyszłam. Wysypiaj się, bo jak zacznie się szkoła to będziesz funkcjonowała tylko dzięki kofeinie. Mówię ci. Jest cholernie ciężko, znaczy na początku, bo potem idzie się przyzwyczaić. - Pomidorowa? W wydaniu kochanej Bonnie? Dziękuje, wolę głodować.
Grzebiąc w zupie natrafiłam na pojedynczą nitkę makaronu. To jak wygrać na loterii. Odsunęłam od siebie prawie pełen talerz i wstałam z krzesła.

- Nie będę marudzić, jak w końcu wyjdziemy. - Rzuciłam w jej stronę, zakładając kurtkę.

Po godzinie stałyśmy w drzwiach wielkiego centrum handlowego. Chyba jeszcze nigdy nie byłam tak pesymistycznie nastawiona do zakupów. Chociaż musiałam odreagować, zwłaszcza po wczorajszych wiadomościach a taki wypad świetnie się do tego nadawał. I powiedziałam sobie, że zapomnę o Cameronie i tym, co mi powiedział. Tylko, że miałam głupie wrażenie, że jeszcze go spotkam. I to nie raz. Wiecie, kobieca intuicja.
 Przechodziłyśmy właśnie obok sklepu zoologicznego, kiedy zobaczyłam za jedną z szyb kojec ze szczeniakami, chyba labradorami. Trzy jasne i jeden ciemny.

- Jakie one śliczne! - Wyrwało mi się, kiedy tylko je zobaczyłam. Bonnie spojrzała na mnie dziwnie, podchodząc bliżej. - No zobacz tylko... - Pisnęłam gapiąc się, jak śpią w kojcu.

- To tylko szczeniaki, chodź dalej. - Pociągnęła mnie blondynka w stronę sklepów z odzieżą.

- Jak to tylko szczeniaki? Są słodkie! - Marudziłam, z bólem serca oddalając się od maluchów.

Zawsze chciałam mieć psa, ale rodzice nigdy się nie zgadzali. Kiedyś miałam tylko chomika, którego dostałam na piąte urodziny, ale kilka lat później kiedy przyszłam ze szkoły już go nie było. Mama powiedziała, że uciekł. Teraz się domyślałam, że pewnie to nie do końca była prawda.

Zdjęłam z wieszaka kolejną parę spodni i zarzuciłam sobie na ramię. Szczęście, że znałam swój rozmiar i nie musiałam przymierzać każdej pary. To by zajęło wieczność. Nie zrozumcie mnie źle, lubię szwendać się po sklepach i wydawać niepotrzebnie kasę, ale przymierzać nie bardzo. Tym bardziej, kiedy w ogóle nie miałam ochoty na to wszystko. Chociaż muszę przyznać, że po jakimś czasie przynajmniej w małym stopniu zaczęło mi to sprawiać przyjemność.  

- Musimy kupić ci jeszcze jakieś sukienki. Będą ci potrzebne. - Mruknęła pod nosem moja towarzyszka, płacąc przy kasie.

- Po co? Nie wybieram się chyba nigdzie, prawda? - Spytałam, szczerze zaniepokojona. Czego jak czego, ale sukienek nienawidziłam ani kupować, ani nosić. Zawsze mi się wydawało, że albo wyglądam w nich przesadnie elegancko, albo niczym średniowieczna księżna. 

- Musisz tą przymierzyć! - Wrzasnęła Hael na cały sklep, a sprzedawczyni spojrzała na nas z niepokojem. - Będzie na tobie świetnie wyglądać! - Mówiła dalej z zachwytem, podając mi czerwoną sukienkę z szerokim pasem w talii i czarną kokardą na boku.

- Czuję się jak muchomor... - Narzekałam, wychodząc z przymierzalni. W międzyczasie blondynka przyniosła mi jeszcze czarne rzymianki na wysokich obcasach. Pomyślałam przelotnie,  że gdyby mnie kumple ze szkoły widzieli, to by mnie wyśmiali. No właśnie, stara szkoła. Uśmiechnęłam się na to wspomnienie. Ciekawa byłam, czy jeszcze kiedyś zobaczę się z Klaudią, albo znajomymi z treningów siatkówki. 

- Tak, bierzemy ją. I jeszcze tę masz! - Dziewczyna podała mi błękitną, letnią sukienkę w kwiaty. Bez ramiączek. Nie muszę chyba wspominać, że nie byłam nią zachwycona? Ale jako, że sama nie jestem dobra w doborze ubrań, zdałam się na wniebowziętą blondynę, która biegała po całym sklepie, oglądając już kolejne kreacje w które zapewne chciała mnie wcisnąć.

- Padam na pysk... - Wyrwało mi się, kiedy siedziałyśmy w barze, czekając na zamówioną przed chwilą pizzę.

Kupiłyśmy dziewięć par spodni, kilkanaście bluzek i koszulek, chyba trzy bluzy, dwa gorsety w których się zakochałam, dwie pary trampek, adidasy, śliczne fioletowo szare jordany które błagały, żebym je wzięła, czarne szpilki i szare balerinki. Do tego dwie sukienki, torebkę (która zapewne będzie leżała niepotrzebna w szafie) biały plecak marynarski w brązowe groszki, czarno białą torbę Nike, kilka par spodenek i dresów. Nie zapominając oczywiście o koszulach, brązowej skórzanej kurtce i dwóch dżinsowych. No i bieliźnie, kolczykach i całej masie kosmetyków. I słodkiej piżamce z krówką. Nie mogłam jej się oprzeć.

- Daj spokój, to jeszcze nic! Jak byłam mała, przyjeżdżałam tu z Laylą w każde wakacje, a Cam zabierał nas na zakupy. Łaziłyśmy całymi dniami po sklepach, a jak nam się zaczynało nudzić, to Parker zabierał nas na takie wielkie desery lodowe, i nigdy nie mogłyśmy ich zjeść w całości. Miałam wtedy osiem czy dziewięć lat. Potem w domu moja mama krzyczała na niego, że nas rozpieszcza i karmi słodyczami. A on robił minę zbitego psa i twierdził, że to my go namówiłyśmy! - Zaczęła śmieć się moja towarzyszka. Naprawdę, jeszcze nie widziałam jej takiej zadowolonej. Aż zaczęło być trochę dziwnie, patrząc na nią, taką rozradowaną. - I jak wieczorami grali w karty a Xander już wstawiony chodził bez koszulki i śpiewał stare piosenki. Rocky darła się wtedy na niego i mówiła, że on nie ma za grosz talentu, ale jemu to nie bardzo przeszkadzało, bo darł się jeszcze głośniej. Parker ma ładny głos, ale jak jest trzeźwy. Po pijaku okropnie zawodzi. Kiedyś Cam nagrał go na dyktafon i puścił mu nagranie następnego dnia. Od tamtej pory Xander przestał pić. Zarzekł się i powiedział że nie będzie niszczył sobie swoich cennych strun głosowych. - Śmiała się dalej, a ja słuchając jej opowieści w pewnym momencie, sama zaczęłam się uśmiechać. Chociaż prawdę mówiąc nie rozumiałam, jak może tak na niego narzekać, a później nagle zmieniać zdanie i z beztroską wspominać dawne czasy. 

Po zjedzeniu ogromnej pizzy, nad którą naprawdę się namęczyłyśmy, ruszyłyśmy w drogę powrotną. Pod budynkiem Agencji, stało kilkanaście samochodów. Dużo więcej, niż kiedy wychodziłyśmy.

- O co z tym chodzi? - Wskazałam na zaparkowane auta, w większości czarne i wyglądające na bardzo drogie.

- Część nauczycieli i uczniów przyjeżdża już dzisiaj. Reszta dojedzie aż w poniedziałek. - Powiedziała blondynka, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie. Cholercia, uczniowie? Zapomniałaś debilko, że to szkoła? Nie jesteś tu jedyna! Skarciłam samą siebie. Trochę się zestresowałam, bo w końcu był środek roku szkolnego, a ja byłam nowa. 

- No wchodź! - Obudził mnie z zamyśleń głos dziewczyny, otwierającej nogą drzwi, bo obie ręce miała zajęte trzymając torby z zakupami. Weszłam do środka i ruszyłam znajomym mi już korytarzem, kierując się w stronę swojego pokoju. Zauważyłam, że budynek nie był tak opustoszały jak wcześniej. Gdzieniegdzie stały grupki nastolatków, dyskutujących o czymś zawzięcie. Cichli, gapiąc się na mnie kiedy ich mijałam. Czułam, jakbym na czole miałam napisane, że jestem nowa.
 Weszłam do swojego pokoju, zapominając, że drzwi powinny być zamknięte. W środku na łóżku siedziała jakaś brunetka, wypakowując rzeczy z torby. Zauważywszy mnie wstała i rzuciła się w ramiona jakby zobaczyła swoją najlepszą przyjaciółkę.

- Jestem Alex, twoja współlokatorka! - A, spoko, myślałam... Chwila, moment... Jaka współlokatorka?

No, to jestem z nowym rozdziałem. Wiem, wydaje się niedokończony, ale znudziło mi się już opisywani jak to nasza kochana Eva wstaje, zasypia i takie duperele. Mam nowy szablon! jestem taka happy i w ogóle, że nareszcie go dostałam. Podoba mi się, chociaż wyobrażałam go sobie nieco inaczej. Za pomoc we wstawieniu dziękuję dziewczynom z  http://aquasenshi.blogspot.com/. I jest jeszcze jedna sprawa, mianowicie ruszyłam z nowym blogiem, który współtworzę razem z Karolina S i chciałam was na niego serdecznie zaprosić klik  Jest to opowiadanie fantasy, nieco inne niż to. Można również przenieść się na niego za pomocą zakładki "drugi blog" pojawił się na nim już prolog i strona z postaciami. Będę bardzo wdzięczna za komentarze i szczerą opinię.  Pozdrawiam :*

Sekretna