piątek, 21 lutego 2014

Za­kaza­na miłość jest na­jok­rutniej­sza, bo mi­mo iż spra­wia naj­większą roz­kosz, da­je naj­więcej bólu...

Z perspektywy Camerona
Szedłem korytarzem, mijając znajomych mi ludzi, którzy zapewne zastanawiali się, gdzie podziewałem się przez ostatnie dni. To dziwne, że wróciłem tam dopiero niecałe trzy godziny temu, a czułem jakbym nigdzie nie wyjeżdżał. Jakbym był tam od zawsze, a poprzednie dwa tygodnie w ogóle nie miały miejsca. Widząc, że w moim małym świecie wszystko jest praktycznie tak, jak to zostawiłem, skierowałem się od razu do celi sto siedemnastej. Już z odległości kilku metrów słyszałem dochodzące stamtąd odgłosy kłócących się ze sobą dwóch chłopaków. Z uśmiechem na ustach stanąłem w progu i nie odzywając się przysłuchiwałem się kłótni.
- Ale z ciebie jest dekiel! - Wymachiwał rękoma błękitnooki blondyn w stronę dwa razy większego od niego bruneta. Tamten siedział pod ścianą i z uśmiechem patrzył na współwięźnia.
- Czyli jednak mamy ze sobą coś wspólnego. Kto by pomyślał... - Odezwał się w końcu niskim, zachrypłym głosem. Blondyn poczerwieniał na twarzy i zaczął jeszcze energiczniej machać rękoma.
- Czemu ja się w ogóle do ciebie odzywam? Ty jesteś tylko bezmózgim pustakiem, nie potrafiącym zliczyć do pięciu. - Szalał ze złości błękitnooki.
Było powszechnie wiadome, że Tristan Keynes mimo, że wyglądał na bezmózgiego mięśniaka, sprawiającego wrażenie trochę zacofanego ze względu na to, jak rzadko się odzywał, w rzeczywistości był nie dość, że inteligentnym to jeszcze przyjacielskim i naprawdę łagodnym facetem. Chyba, że ktoś go nieźle wkurzył. Wtedy mogły być z tego poważne kłopoty.
- Ze względu na to, że z zasady w dyskusję z głupszymi nie wchodzę, daruję ci tę obelgę i udam że twoja bezsensowna wypowiedź w ogóle nie miała miejsca. - Powiedział brunet spokojnie, podnosząc się z pod ściany. Wtedy ja stojący w progu nie wytrzymałem i zacząłem śmiać się głośno, zwracając tym na siebie uwagę kilku chłopaków przechodzących akurat korytarzem.
- Potraficie człowiekowi poprawić humor, nie ma co! - Powiedziałem siadając na pryczy obok Nicholasa, który już mniej czerwony, próbował się jakoś uspokoić.
- I jak tam, książę? Smok pokonany, księżniczka uratowana? - Spytał Tristan opierając się o ścianę.
- Ten debil za dużo książek dla dzieci się naczytał. Cam, powiedz mu, żeby więcej nie czytał tych durnot! - Mruknął Nicky, zdejmując koszulkę. Z uśmiechem na ustach przewróciłem oczami ku niezadowoleniu blondyna.
- Gdzie Amir? - Spytałem w końcu, żeby przerwać tą ich bezsensowną sprzeczkę zapewne o jakąś błahostkę, z resztą jak zawsze. - Nie było go w sto dziewiątce.
- Oficjalnie jest w izolatce za pobicie się z Maxwellem. Nieoficjalnie, czyli po naszemu, jest właśnie w objęciach kochanej Kasandry. Romans więźnia ze strażniczką. A na dodatek, siostrą pieprzonej pani naczelnik. Można by z tego niezły romans machnąć, jak się patrzy. Ciekaw jestem, jak długo to potrwa. - Mruknął pod nosem Nicholas, oglądając swoje jak zawsze nieskazitelne, zadbane paznokcie.
- Obstawiałem miesiąc, aż jednemu się znudzi. I nadal nie mogę rozgryźć, czy to ona bawi się nim, czy on nią. - Mruknął jakby sam do siebie brunet.
- Nie możesz tego rozgryźć, bo masz mózg wielkości orzeszka laskowego. Proste! - Dogryzł mu Nick. Aż trudno było sobie wyobrazić, jak ta dwójka mogła dzielić ze sobą ciasną celę przez trzy lata, nie  robiąc sobie przy tym żadnej krzywdy. To musiała być prawdziwa przyjaźń. Albo i nie. W każdym razie zarówno mnie, jak i wszystkich dookoła zawsze śmieszyły te ich bezpodstawne oskarżenia rzucane w swoją stronę i ciągłe kłótnie.
- Może oni się wcale nie bawią. - Wyszeptałem, mając nadzieje, że chłopaki tego nie usłyszą, ale jak na komendę zwrócili głowy w moją stronę, zapominając chwilowo i trwającej właśnie między nimi kłótni. Rozmarzony położyłem się na niewygodnej pryczy z wzrokiem wbitym w sufit. Nie trudno było się domyślić o czym, a raczej o kim w tej chwili myślałem. Moje zachowanie nie umknęło rzecz jasna chłopakom. 
- Powiedz mi jeszcze, że się z nią przespałeś, a będę wniebowzięty! - Pisnął m do ucha uśmiechnięty Nick. Rozdrażniony przez to, że dałem się przyłapać, walnąłem go ręką w ramię.
- Ona ma dopiero szesnaście lat, kretynie! - Mruknąłem ponuro, zasłaniając twarz rękami.
- Słyszałeś Tris? Szesnaście lat... Czyli, że pewnie jeszcze jest dziewicą... - Wyszczerzył się blondyn i gdyby nie to, że był moim kumplem, to zapewne bym go teraz pobił.
Nie chciałem, żeby ktoś mówił tak o Evie. Do wczoraj wmawiałem sobie, że to, co do niej czuje to tylko troska ze względu na jej matkę. Teraz myślałem, że byłem po prostu głupi. Czułem coś do niej, chociaż wiedziałem, że to co miedzy nami zaszło, nie miało prawa mieć miejsca. To idiotyzm. Mógłbyś być jej ojcem, kretynie! Skarciłem samego siebie w myślach. Nie mogłem pozwolić, żeby to co do niej czułem, trwało dalej. To złe. Cornelia chciała, żebym chronił małą. A ja tymczasem robiłem nadzieję sobie i jej. To wszystko takie...
-Ej, Romeo! Nie słyszysz, co się do ciebie mówi? Dzwonek był, już dwudziesta, zaraz liczenie. Diana się wścieknie, jak zastanie cię tutaj, a nie chcesz chyba popsuć humoru naszej i tak już nie do zniesienia pani naczelnik. - Mówił z uśmiechem na ustach Nick.
Wstałem, po czym wyszedłem z celi, nadal myślami będąc gdzie indziej. A konkretnie z wysoką brunetką, imieniem Eva. Już nawet nie zwracałem uwagi na dwóch chłopaków, ponownie sprzeczających się o coś w swojej celi. Musiałem wyciągnąć ją z Agencji. Ale najpierw to mój brat musiał pomóc mi, wydostać się na wolność...


Dobra, przyznaję się, myślałam, ze dzisiaj jest 20 i zapomniałam o tym rozdziale. Miałam dodać taki jak zawsze, ale poprzedni schrzaniłam, wiem bo ogólnie ostatnio nic się nie dzieje u naszej kochanej Evy, więc... No. Więc dodałam pisany z perspektywy Cama, bo ostatnio za nim tęsknię a poza tym znalazłam tę super fotkę Toma xD Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu, bo jeśli tak, to mam pomysł na więcej. (Liczę na komentarze a zwłaszcza od obserwatorów, sporo was jest, a komentarzy prawie od nikogo nie widzę, naprawdę mi na nich zależy) Chociaż nie powinnam go dodawać, bo to w końcu ma być dziennik Evy, ale kto bogatemu zabroni? Wbijajcie na drugiego bloga klik i komentujcie prolog, najpóźniej w niedzielę pojawi się pierwszy rozdział :) Do następnego :*
Sekretna

19 komentarzy:

  1. Śliczny rozdzialik :D Podoba mi się. Trochę mnie intryguje jak oni to więzienie mają zorganizowane, że Cam przechodzi swobodnie od celi do celi, ale też nigdy prawdziwego więzienia nie widziałam i jestem tuman straszny xD Ale pomijając to. Mimo iz pamiętnik Evy, cieszę się na posta z perspektywy Cam :3 Też tęskniłam za nim XD Gdzieś złapałam literówkę - ś zamiast - ć, ale za chiny teraz jej znaleźć nie mogę, żeby ci pomóc. Powiem, że dla mnie więzienie na pewno ciekawsze od zakupów ^^ Czekam na następny i nadal liczę na grubszą akcje, bo aż się niecierpliwie na kolejne zagrożenie, próbę ucieczki i takie tam bzdety C: Na drugiego bloga zajrzę, ale nie wiem kiedy ;)
    No i na koniec standardzik - pozdrowionka i życzonka weny :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Teraz mnie wzięło na takie rozdziały, bo się za dużo "skazany na śmierć" naoglądałam. polecam serial, zwłaszcza jeśli ktoś lubi takie klimaty. rzeczywiście, może trochę namieszałam, ale kto bogatemu zabroni? jak mi się podoba to powiedzenie :P dziękuję za komentarz i również życzę weny :*

      Usuń
  2. Podoba mi się perspektywa Camerona. I imię Tristan - lubię gościa. I podoba mi się rozdział. I tak w skrócie wszystko mi się podoba. Trochę krótko - myślałam, że przejechałam za daleko suwakiem i przewinęłam część opowiadania. Ale nie. Wszystko jest na swoim miejscu :P
    Romans więźnia i strażniczki mnie zainspirował, żeby jakiś romansik wpleść też u siebie. Podoba mi się fragment dotyczący Evy. Znów słowo "podoba". Eh... Chyba tym razem nic bardziej sensownego nie wymyślę. Po prostu - nie mam się do czego przyczepić xD
    Pozdrawiam :)
    love-fun-soul.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  3. Rozdział z perspektywy Camerona bardzo fajny :) Ogólnie wszystko mi się podoba na tym blogu ;) Nie mam cię do czego przyczepić, wszystko mi pasuje.
    Informuj mnie o nowych rozdziałach.
    Pozdrawiam i życzę weny
    Aqua
    {zapraszam na nowe rozdziały http://aquasenshi.blogspot.com/ }

    OdpowiedzUsuń
  4. Ale mi się podoba. Piszesz naprawdę ciekawie i miło było ujrzeć świat z całkiem innej perspektywy. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  5. Super rozdzial. Kocham twojego bloga. =) Zapraszam do siebie
    http://only-way-i-can-escape.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  6. Przepraszam, przepraszam, że nie zaglądałam tu wg.
    Nadrobie to.
    Rozdział genialny.
    Lece czytać następny :)
    Buziaki ;*
    A.

    OdpowiedzUsuń
  7. Chyba już czas abym skomentowała coraz bardziej plączącą się historię Evy. Jestem naprawdę pod wrażeniem, nie dawałam Ci dużych szans, że na tym blogu w dostępnych rozdziałach uda Ci się przekazać emocje, ale cóż... Myliłam się! ;)
    Szkoda, że nie zrobiłaś tego rozdziału bardziej uczuciowego, żeby pokazać nam, że Cam naprawdę ją kocha i zależy mu na Evie.
    W sumie nie chciałabym być ani na jej miejscu ani na jego, on ma prawie czterdzieści lat (A właśnie, ważna rzecz liczby w opowiadaniach piszemy słownie) a ona niecałe siedemnaście a tu taka wielka miłość... Oh... Ciekawe co z tego wyniknie.

    Podoba mi się Twój pomysł na to opowiadanie i widzę, że wkładasz w nie dużo poświęcenia, choć nadal daleko jest do perfekcji jesteś bliżej teraz niż w rozdziałach pierwszych i wierzę, że zepniesz pośladki i będziesz niesamowitą autorką tekstów, znaną tak bardzo jak Elfaba, Ginger Grant, Liley czy Jasne Słoneczko. Wierzę, że kiedyś Ci się uda, ale wiem, że będziesz musiała długo na to pracować, poświęcić czas, życie, emocje i zdrowie dla bloga, aby stać się świetną osobą, choć i tak wyżej wymienione dziewczyny popełniają błędy, ale cóż.... Nie każdy jest idealny! Za to trzeba się starać aby inni myśleli, że jesteś wspaniała.

    A i następnym razem nie pisz "perspektywy" ponieważ to przywodzi na myśl, że będzie to rozdział uczuciowy i taki co się wewnątrz tej osoby dzieje a nie bardziej ludzki ;)

    Nie chciałabym abyś pomyślała sobie, że jestem okropną sadystką, która znęca się nad w miarę nowymi bloggerami, ale tak nie jest. Wiem, że człowiek odpowiednio skrytykowany daje z siebie więcej niż by wcześniej dał.

    Ściskam i całuję, następny komentarz będzie pod rozdziałem siedemnastym ;*

    Marna [ucieczka-milosci.blogspot.com]

    OdpowiedzUsuń
  8. No nie da się ukryć, że ten rozdział jest inny niż pozostałe, bo jako pierwszy nie pisany jako pamiętnik. I powiem Ci szczerze, że coś mi w nim nie gra... Chodzi o to, że na tle całości wygląda trochę dziwnie. Wszystko jest pamiętnikiem, a nagle coś co pamiętnikiem wcale nie jest. Jakoś mi to ze sobą nie pasuje. Ale jeśli chodzi o ogólny jego sens i sposób napisania, to bardzo mi się podobał. Przynajmniej dowiadujemy się jakie chłopak ma plany związane z Evą i co do niej czuje. Ciekawa jestem czy to ma jakiś sens bycia. Lecę do następnego;)

    OdpowiedzUsuń
  9. Fajny rozdział (nie czepiam sie ze Cameron, a miała być Eva, bo musimy też coś o nim wiedzieć xd) Nie rozpisuje się, lece dalej ;p

    OdpowiedzUsuń
  10. Fajnie, że dodałaś z jego perspektywy i mam nadzieję, że więcej będzie takich rozdziałów.

    OdpowiedzUsuń
  11. Cudownie, że rozdział z perspektywy Camerona. Też mi go jakoś brakowało. To musi być naprawdę trudne i w pewnym sensie niezręczne, że Cam zakochuje się w córce swojej poprzedniej miłości, która ma 16 lat... no, ale miłość nie wybiera :D Lubię w sumie takie dramaty, nic nie jest takie proste. szkoda tylko, że jego przemyślenia nie są dłuższe, bo chętnie bym się dowiedziała, co w jego głowie siedzi. Ale może więcej się dowiem potem. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  12. zmiana perspektywy to baardzo dobry pomysł siostro :D szczerze to mega mi sie podoba ten Cameron! sama chciałabym poznać takie ciacho! :D luvki <3

    OdpowiedzUsuń
  13. Rozdział z perspektywy Camerona bardzo mi się podoba. To dobry sposób, żeby mimo wszystko zostawić go w opowiadaniu. Kłótnia Trisai Nicka mnie rrozbawił a, mam nadzieję, że chłopaki może będą pomagać Camowi w ucieczce. I te rozmyślania o Evie. To rzeczywiście trochę dziwna sytuacja, ale i tak to urocze...

    OdpowiedzUsuń
  14. Ojej, dawno mnie tu nie było za co naprawdę przepraszam, ale sama wiesz jak to jest. Masa blogów do czytania, święta, nowy rok i ogrom zaległości.
    Podobał mi się rozdział z perspektywy Camerona. Przepychanki między jego kumplami z celi były naprawdę zabawne. Obaj wychodzą na kompletnych idiotów, ale zawsze jest miło mieć przy sobie kogoś z kim można pogadać. Nie dziwię się, że Cameron chce uciec z więzienia, ciekawa jestem czy mu się to uda. Widać, że tęskni za Evą. Nie bardzo jednak rozumiem czemu chce ją zabrać z dala od agencji. Może grozi jej tam jakieś niebezpieczeństwo?
    Fajny ten rozdział, ale jakiś taki krótki ;)
    Pozdrawiam ;*

    OdpowiedzUsuń
  15. Wymuszanie komentarz- lubie to...

    OdpowiedzUsuń
  16. Uuu rozdział z perspektywy Camerona już mi się podoba haha :D Uwielbiam Camerona nic nie poradzę haha takie postacie się lubi i już :D A co do całej reszty to sprzeczka chłopaków to nic nowego, chłopcy zawsze kłócą się o głupoty :D choć może czasami mają i ważny powód, mniejsza z tym. Amir ma romans z Kasandrą, która jest córką pani naczelnik nono... Jak to mówią, a kto bogatemu zabroni heh:D A to końcówka... jednak mam potwierdzenie dlaczego go lubię. Widać, że myśli o Evie poważnie, a nie jak zwykły napalony... a nie będę kończyć, bo bym musiała przeklnąć :D

    OdpowiedzUsuń
  17. Dotarłam tutaj i na ten moment nie mam pewności, czy nie przejdę do tego drugiego bloga. Jak napisałam, historia ma spory potencjał, ale wymaga poprawek, no a może po prostu na tę chwilę nie jestem w stanie polubić głównego lovelasa, który wygląda jak hm... gwiazda (?), która dla mnie jest aseksualna. Nie uważam, że jest brzydki, ale jak go sobie wyobrażam w ten sposób, to lubię go tylko mniej xp No a nie wiem, co będzie dalej, ale też nie chcę znikać bez słowa.
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń