Wiel­kie tra­gedie mie­szczą się w małych sekundach.

Szłam pustym korytarzem w stronę swojego pokoju. Nic dziwnego, że nikogo nie było. W końcu mieliśmy piątkowy wieczór, a dokładniej mówiąc prawie jedenastą w nocy. Przez ostatni tydzień nie miałam nawet chwili wytchnienia. Treningi z Oustinem, lekcje z matematyki, historii i angielskiego a do tego wszystkiego jeszcze musiałam nadrobić pięć lektur obowiązkowych, żeby potem przerobić je z nauczycielką. Obłęd! Stanęłam w drzwiach pokoju, kiedy przypomniałam sobie, że miałam jeszcze zajrzeć do biblioteki po dodatkowe ćwiczenie z angielskiego.

- Myślisz, że biblioteka jest jeszcze otwarta? - Spytałam Alex która kończyła właśnie jakieś zadanie w zeszycie. Ta spojrzała na mnie po czym sprawdzając coś w książce mruknęła prawie niezrozumiale:

- Chyba Dorothea jeszcze tam jest. Zawsze w piątki zostaje dłużej, w razie jakby ktoś czegoś zapomniał. No właśnie, pamiętaj, że jutro biblioteka jest czynna tylko od dziesiątej do dwunastej. - Przypomniała mi, po czym ziewnęła przeciągle. - Iść tam z tobą? - Spytała, czemu się wcale nie dziwiłam. Bonnie chyba jej nakazała pilnować mnie, żeby mi się nic nie stało a Alex najwyraźniej wzięła to bardzo serio.

Drzwi do biblioteki były uchylone, więc weszłam cicho do środka. Oprócz dającej słabe światło lampki stojącej na biurku, w pomieszczeniu było całkowicie ciemno. Rozejrzałam się w poszukiwaniu bibliotekarki. Trochę przerażała mnie ta cisza, ale wmawiałam sobie, że to przez ostatnie wydarzenia, że jestem przewrażliwiona. Chciałam już wrócić do pokoju, kiedy zza ogromnych regałów z książkami dobiegło mnie ciche posykiwanie. Ostrożnie ruszyłam w tamtą stronę, co chwilę oglądając się za siebie. Nawet nie wiedziałam, że ta biblioteka była taka wielka. Odgłosy stawały się coraz głośniejsze a kiedy doszłam do przedostatniego regału spostrzegłam, w bardzo słabym świetle, drobną postać leżącą na podłodze. Z przerażeniem podbiegłam w stronę krwawiącej bibliotekarki modląc się w duchu, żeby jeszcze żyła. Kobieta odwróciła powoli głowę w moją stronę i z załzawionymi oczami jęknęła cicho.

- Już dobrze, zaraz wezwę pomoc. - Powiedziałam cicho, widząc jak z jej brzucha wydobywa się coraz więcej czerwonej cieczy, brudząc przy tym podłogę.
Kobieta zaczęła otwierać usta, jakby chcąc coś powiedzieć, ale nie była w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Wiedziałam, że nie uda mi się jej pomóc w żaden sposób i łzy pociekły mi po policzkach.

- Uciekaj... - Wyszeptała w końcu, po czym utkwiła wzrok w czymś ponad mną.
Odwróciłam się a stojąca kilka kroków ode mnie postać wysokiego mężczyzny w czarnym płaszczu, trzymająca w ręku duży nóż, zaczęła uciekać w stronę drzwi. Stałam przez moment bez ruchu, po czym rzuciłam się za mężczyzną, który poruszał się z nadzwyczajną szybkością. Wybiegłam zdyszana na hol, ale jego nigdzie nie było. Spanikowana, że jest jeszcze gdzieś w pobliżu cofnęłam się pod ścianę, oglądając każdy zakamarek biblioteki w poszukiwaniu faceta w płaszczu. Ale wszędzie panowała idealna cisza. Bałam się. Tak cholernie się bałam, że on tu gdzieś jest i tylko czeka, aż spróbuje cokolwiek zrobić. Eva, do jasnej cholery, dziewczyno opanuj się! Nie pierwszy raz jesteś w takiej sytuacji! Nakazałam sobie w myślach. Tak, tylko że w takich sytuacjach zwykle pojawia się Cam i wszystko naprawia, a jego tu kurwa nie widać! Ruszyłam ostrożnie w stronę ciemnego korytarza. Szłam cichutko, ale gdy tylko usłyszałam skrzypniecie gdzieś w oddali, które odbiło się echem po pustym pomieszczeniu, puściłam się biegiem w stronę pokoju Caleba. Teoretycznie wiedziałam, gdzie się znajduje. Bonnie wyjaśniała mi to kilkakrotnie, ale w rzeczywistości wszystko zaczynało mi się ze sobą mieszać. Dobra, pokój numer dwanaście. To po dziewiątce, prawda? Dopadłam do drzwi, waląc w nie pięściami i modląc się, żeby Peters był łaskaw je otworzyć. Po upływie około minuty zaczęłam już myśleć, że się pomyliłam, czy coś, kiedy w progu stanął Caleb ubrany tylko w spodnie dresowe i z rozczochranymi włosami.

- C-co się... - Zaczął zaspany ziewając głośno, ale wytrzeszczył oczy, widząc w jakim jestem stanie (swoją drogą musiałam wtedy wyglądać nie najlepiej, ale to szczegół, bo ostatnimi czasy często się to zdarzało).

- Ktoś był w bibliotece... - Zaczęłam mówić, jąkając się przy tym nieco. - Dorothea, ona nie... - Nie byłam w stanie powiedzieć tego na głos. W jednej chwili stanął mi w oczach obraz starszej, umierającej kobiety. Chłopak wciągnął mnie do pokoju i zaczął zakładać leżący na fotelu siwy podkoszulek. Stałam i patrzyłam jak ten krząta się po pokoju (w którym był z resztą straszny bałagan), wyjmuje broń z szafki i trzymając ją w ręku wybiera jakiś numer w telefonie.

- Ktoś zabił Dorotheę, Eva przy tym była... - Urwał, ale dodał po chwili: - Jest ze mną, zaraz tam będziemy. - Zakomunikował i rozłączył się bez pożegnania. - Chodź! - Ponaglił, a ja posłusznie ruszyłam za nim.

Wyszliśmy na korytarz po czym Caleb nie czekając na zaproszenie otworzył drzwi jednego z sąsiednich pokojów.

- Evans, będziesz potrzebny, wstawaj! - Krzyknął do zdezorientowanego chłopaka leżącego w łóżku, po czym ruszył truchtem w stronę biblioteki. Z trudem udawało mi się dotrzymywać kroku blondynowi. Na korytarzu obok miejsca niedawnej tragedii stało już kilkanaście osób, z czego co najmniej połowa z nich była uzbrojona.

- Jak to do jasnej cholery jest możliwe, że ktoś tak po prostu sobie wszedł i ją zabił?! - Wydzierała się Margaret wychodząc z biblioteki, która teraz była doskonale oświetlona. - Wy dwaj, macie w tej chwili skontrolować każdy pokój w akademiku! Ale biegiem! - Wrzasnęła rudowłosa kobieta w stronę dwóch mężczyzn ubranych na czarno. Obaj pokiwali posłusznie głowami, po czym ruszyli w stronę pokoi uczniów. - Naill, chce widzieć wszystkich agentów w sali obrad, za piętnaście minut! - Rozkazała brunetowi, który poprawiając okulary ruszył w stronę schodów. Wreszcie kobieta przeniosła wzrok na mnie, po czym jej mina zmieniła się ze zdenerwowanej w wręcz współczującą. - Eva, tak mi przykro, że byłaś tego świadkiem. - Powiedziała z troską podchodząc do mnie. - Caleb, sprawdź proszę nagrania z monitoringu. - Rzuciła do blondyna stojącego obok mnie a  ten wywróciwszy oczami, oddalił się z ociąganiem.

- Ja... Chciałam jej pomóc, ale... - Zaczęłam się jąkać, patrząc na kobietę która przytuliła mnie mocno.

- Nic nie mogłaś zrobić, Evo. Miała przebitą tętnicę w dwóch miejscach, nie dałabyś rady jej pomóc. - Wyszeptała mi do ucha, po czym odsunęła się trochę i spojrzała na mnie. - Powinnaś iść odpocząć. Zaraz zawołam... O, jest! Bonnie, weź Evę do pokoju i przypilnuj, żeby się jej nic nie stało. - Krzyknęła w stronę nadchodzącej blondynki.

- Ale przecież zwołałaś posiedzenie... - Zaczęła dziewczyna, przeczesując ręką włosy ze zdenerwowania.

- Wszystko ci potem sama wyjaśnię. - Powiedziała rudowłosa, po czym oddaliła się w stronę jakiejś brunetki. Kiedy odchodziłyśmy, minęłyśmy się z Calebem, który szedł zamyślony w stronę biblioteki. Usłyszałam jeszcze tylko fragment jego rozmowy z Margaret.

- Mamy problem, wszystkie kamery zostały wyłączone godzinę temu.

- Jak to? A kto miał wtedy zmianę?

- No właśnie i to ten problem. Bo facet który był wtedy przy monitoringu, on... Nie żyje.

I widzicie jaka ładna liczba komentarzy pod ostatnim postem? Obiecałam trochę akcji...więc trochę jest. Na razie trochę, mam nadzieję że wena dopisze i w kolejnych też jej nie zabraknie. jak pod tym postem będzie chociaż zbliżona liczba komentarzy co pod poprzednim, to kolejny rozdział 16 marca, tak jak w rozpisie. Wbijajcie na drugi blog, niedługo pojawi się tam nowy rozdział :) pozdrawiam :*

Sekretna