Każdy z nas jest piękną i bes­tią w jed­nej osobie.

Z perspektywy Evy

Obudziłam się w jakimś małym pokoiku całym w bieli. Chociaż właściwie jedynymi przedmiotami znajdującymi się w nim było łóżko toaleta i umywalka. Nic więcej. Usiadłam coraz bardziej zaniepokojona i rozejrzałam się jeszcze raz po pomieszczeniu. Naprzeciwko mnie były metalowe drzwi wyglądające na całkiem masywne i rozciągająca się przez całą ścianę przyciemniana szyba w której dokładnie mogłam przyjrzeć się swojemu odbiciu. Włosy miałam skołtunione i oklapnięte, oczy całe zapuchnięte i byłam okropnie blada. Pomyślałam, że wyglądam jak wrak człowieka i właściwie to tak się czułam. Wszystko mnie bolało a dłonie cholernie swędziały. Nagle pokój zaczął wyglądać niewyraźnie a ja sama poczułam okropny ból z tyłu głowy. Opadłam z powrotem na poduszkę, trzymając się dłonią za czoło. Usłyszałam jak drzwi lekko się uchylają i zobaczyłam w nich...Ze wszystkich możliwych osób chyba najmniej w tamtym momencie spodziewałam się mojej ciotki. Ubrana w błękitną koszule i czarne spodnie wyglądała o niebo lepiej niż przed kilkoma tygodniami. Podeszła do mnie z tacą jedzenia w ręku i lekkim uśmiechem na twarzy.

-Cześć słońce.-Powitała mnie siadając na brzegu łóżka.

-Gdzie ja jestem?-Spytałam bez cienia entuzjazmu w głosie.

Może i spędziła ze mną szesnaście lat troszcząc się o mnie i wychowując mnie, ale odeszła wtedy, kiedy potrzebowałam jej najbardziej. Wyjechała tak po prostu, bez pożegnania, nie wyjaśniając mi zupełnie nic a teraz pojawiła się z powrotem z wielkim uśmiechem na twarzy. To na pewno nie przejdzie.

-Jesteś w posiadłości Marcusa Kordiana Parkera.-Spojrzałam na nią zdziwiona.-Zgadza się, to ojciec trojaczków. -Z rezygnacją opadłam z powrotem na poduszki. Nie miałam już do tego wszystkiego siły. Kolejna zmiana miejsca. Myślałam, że zostanę już u chłopaków, ale najwyraźniej to nie ja podejmowałam w tej kwestii decyzje, co cholernie mnie irytowało.-Eva, ja wiem, że jesteś na mnie zła po tym wszystkim, ale ja naprawdę nie chciałam dla ciebie źle.-Kobieta posmutniała i wzięła mnie lekko za rękę. Nie wiem, czemu nie wyrwałam się jej. Po prostu może mimo tych wszystkich zmian, całego tego gówna w którym tkwiłam, ona była osobą którą znałam najdłużej. Przecież tak czy owak opiekowała się mną przez ostatnie lata.

-Więc czemu mnie zostawiłaś?-Spytałam płaczliwym tonem. W tej jednej chwili miałam ochotę rozpłakać się jak małe dziecko.-Czemu odeszłaś zostawiając mnie z tym wszystkim?

-Kochanie...-Położyła się obok mnie i przytuliła do siebie.-Ja ciebie nigdy nie zostawiłam. Zawsze byłam z tobą...Jesteś moją małą córeczką, czy ci się to podoba, czy nie. I zawsze już tak będzie...-Rozpłakałam się na dobre, wtulając w jej błękitną koszulę.

-Czemu wyjechałaś z agencji?-Szepnęłam nieco się od niej odsuwając.

-Agencja oskarżyła mnie o zdradę, więc musiałam wyjechać. Szczęście, że Marcus ma znajomości i jakoś udało mu się oczyścić mnie z zarzutów. Poza tym miałaś Caleba i Bonnie. No i oczywiście Camerona.-Zawahała się na chwilę.-A tak swoją drogą to w przeciwieństwie do Marcusa ja nie pochwalam waszego związku. W co ty się wpakowałaś dziewczyno? Czy ty w ogóle wiesz, jakie ten chłopak ma kłopoty?-Warknęła karcącym tonem. Otarłam łzy z oczu i uśmiechnęłam się niewinnie.

-Oj...On nie jest taki zły...-Zaczęłam nieporadnie.

-Wiem kochanie, że nie. Ale jako twoja matka, powinnam chronić cię przed takimi jak on. A co ty postanowisz, to już jest tylko i wyłącznie twoja decyzja.-Uścisnęła mnie mocniej.

-A tak w ogóle, to co ja tutaj robię?-Spytałam nieco zbaczając z tematu.

-Przechodzisz teraz drugą fazę przemiany...-Zaczęła tłumaczyć.-Ja wiem tylko tyle, ile dowiedziałam się od Marcusa, ale z tego co się orientuję, to pierwsza to faza wstępna. Słabe samopoczucie, trudności z koncentracją, senność i takie tam...-Machnęła ręką. Zauważyłam, że paznokcie miała pomalowane na błękit co kompletnie mi do niej nie pasowało. Moja mama, która nawet na śluby nie robiła większego makijażu teraz miała pomalowane paznokcie! Chyba nic mnie już nie zdziwi.-W drugiej fazie są wymioty, trudności z jedzeniem no i ponoć okropne cierpienie, ale ja tam nie wiem...Trzecia to faza złości a czwarta to śpiączka.-wyliczała na palcach.-To by było na tyle.

-I dlatego jestem tutaj?-Wskazałam ręką na mały pokoik.

-To jest pomieszczenie specjalnie przystosowane do fazy złości. Wtedy uaktywniają się wasze zdolności nad którymi jeszcze nie panujecie i możecie zrobić krzywdę sobie i innym. Wpadacie w furię z byle powodu i można powiedzieć, że przez parę dni nie jesteście sobą. Ty czujesz się już lepiej, więc mogę się domyślać, że nadchodzi trzecia faza. Po niej przychodzi śpiączka i budzisz się po kilku dniach cała obolała i kompletnie wyczerpana. Tyle wiem.-Powiedziała ze słabym uśmiechem. Szczerze? Mi tam wcale nie było wesoło. Znaczy...Cieszyłam się, że może już niedługo nie będę czuła takiego bólu jak teraz, ale mimo wszystko obawiałam się tej całej fazy trzeciej.

-A Cameron?-Spytałam przypominając sobie o tym, co mi ostatnio powiedział o współpracy z agencją. Szczerze mówiąc to coraz bardziej niepokoił mnie ten pomysł, ale przecież nie zgodzili by się na to gdyby nie mieli pewności, że wszystko pójdzie dobrze.

-Cam jest parę setek kilometrów stąd. Ale kazał ci przekazać, ze wpadnie jak tylko będzie miał chwilę.-Powiedziała głaszcząc mnie po głowie. Odczuwałam dziwne mrowienie w miejscu, gdzie mnie dotykała. Sama nie wiem, jak mogłabym to określić, ale nie było to przyjemne uczucie. Zupełnie jakby ktoś ruszał świeżo zasklepioną ranę. 

-Aha, świetnie. Czyli mam tak tu siedzieć i nic nie robić?-Spytałam po raz kolejny rozglądając się po pokoju jakby z nadzieją, ze coś się zmieniło.

-Niestety tak. Teraz spróbuj coś zjeść.-Podsunęła mi tacę z zupą pomidorową i herbatą z cytryną. Jakoś nie miałam ochoty na jedzenie ale wiedziałam, że gdybym odmówiła to zaraz palnęłaby kazanie że nie poczuję się lepiej jak nie będę nic jadła. Spojrzała na mnie kiedy przyglądałam się zupie z niechęcią. Zmarszczyła brwi w geście niezadowolenia a ja chcąc, nie chcąc zaczęłam powoli mieszać łyżką w talerzu.

Po trzydziestu minutach męczarni zarówno zupa jak i herbata zniknęły z naczyń. Miałam cholerną ochotę na gorący prysznic i wrażenie, że nawet ból głowy by mi wtedy nie przeszkadzał. Czułam się brudna i spocona, ale wiedziałam, ze kąpiel i tak dużo by tu nie pomogła. W pewnym momencie zaczęłam kichać co chwilę, przyprawiając tym moją mamę o napady śmiechu. Chciałam to jakoś powstrzymać, ale nie mogłam. Na początku też wydawało mi się to śmieszne, ale po chwili zaczęło być denerwujące, podobnie jak widok uśmiechniętej kobiety. Poczułam wzbierającą we mnie złość do niej za to, ze nie próbuje mi pomóc tylko nabija się ze mnie.

-To takie zabawne?-Warknęłam zirytowana.

Brunetka natychmiast przestała się śmiać i zaczęła przyglądać mi się badawczo. Nie wiem, co się jej we mnie nie spodobało, ale zaczęła cofać się powoli w stronę drzwi, zabierając przy okazji tacę z łóżka. Ruszyłam za nią coraz bardziej wściekła, że stara się przede mną uciec. Kobieta dopadła drzwi, chcąc wydostać się z pomieszczenia. Popchnęłam je z całej siły i otworzyłam wpadając do ciemnego, małego pomieszczenia. Elizabeth upadła na podłogę tuż przy ścianie a ja szłam powoli w jej stronę. Czułam do niej taką nienawiść, jak jeszcze chyba nigdy do nikogo. Chciałam ją skrzywdzić, zrobić jej coś złego i wcale mnie to nie przerażało. Wręcz przeciwnie. Po raz pierwszy od kilku dni czułam się doskonale patrząc na jej autentyczny strach. Miałam już po nią sięgnąć, kiedy zza drzwi wypadł starszy mężczyzna i pociągnął mnie w stronę małego, białego pokoju. Byłam w takim stanie, że spokojnie dałabym mu radę gdyby nie to, że kompletnie mnie zaskoczył. Przeturlaliśmy się oboje po chłodnej podłodze a nieznajomy uderzył mnie czymś ciężkim w plecy. Oszołomiona podniosłam się chwilę później niż on i nie zdążyłam przeszkodzić mu w zamknięciu drzwi. Wtedy to już naprawdę się zdenerwowałam. Zaczęłam ciągać za klamkę, ale najwyraźniej moje jedyne wyjście zostało zamknięte. Uderzałam pięściami w metal aż z rąk zaczęła cieknąć mi krew. Byłam zła. Zła na moją matkę za to, że przede mną uciekła. Zła na tego faceta za to, że mnie tu zamknął. Zła na Camerona za to, że zgodził się mnie tu przywieźć i zamknąć jak dzikie zwierzę, bo tak właśnie się czułam. Jak zwierzak w klatce w której powoli zaczyna brakować powietrza. No i jeszcze byłam wściekła na siebie za to, że tak łatwo dałam im wszystkim się przechytrzyć. Opadłam zmęczona na podłogę, plecami opierając się o chłodne drzwi i zaczęłam zdzierać sobie paznokciami skórę z rąk. Płakałam. Łzy leciały po moich policzkach a z rąk krople krwi spadały co chwilę na podłogę. Wstałam i popatrzyłam na swoje odbicie w przyciemnianej szybie. Wyglądałam okropnie. Ale w sumie to się z tego nawet cieszyłam. Przez dłuższy czas obserwowałam pokaleczone ręce. Rany ciągnęły się od nadgarstków aż po łokcie. Podeszłam do małej kałuży krwi która była przy drzwiach i zamoczyłam w niej palce. Miałam dziwną ochotę jej spróbować, co po chwili zrobiłam. Smakowała ohydnie. Podeszłam do toalety i zwymiotowałam. Oddychałam wolno, głęboko. Miałam ochotę coś zniszczyć. Coś...Lub kogoś. Popatrzyłam jeszcze raz na krew na podłodze i swoich rękach i wyobraziłam sobie moją matkę całą zakrwawioną. Bonnie błagającą mnie o litość. Chciałam żeby cierpiały. Nagle, kiedy siedziałam na podłodze i rozdrapywałam kolejne rany tym razem na nogach, naszła mnie genialna myśl. Wyobrażenie cierpiącego Camerona. Zachichotałam szaleńczo a mój śmiech odbił się echem po sali. Przez chwilę nawet widziałam jego ciało leżące na podłodze przede mną. On, błagający mnie o litość kiedy robiłam nacięcia nożem na jego klatce piersiowej a potem twarzy. On i ja cali umazani jego krwią. Ja uśmiechnięta a on konający. Ale nie chciałam go zabić. Chciałam po prostu, żeby czuł ból i nie mógł nic na to poradzić. Chciałam mieć nad nim całkowitą kontrolę. W tamtej chwili pragnęłam tego chyba najbardziej. Położyłam głowę na chłodnej posadzce i zasypiałam z szaleńczym uśmiechem na twarzy.      

Myślcie co chcecie, ale mi tam ten rozdział się podoba i chyba zaliczę go do tych lepszych :) Owszem, ma w sobie nieco tragizmu, ale chodzi mi o to, że udało mi się to odpowiednio uchwycić (Sekretna taka skromna). Ale jest krótki, i dlatego kolejny już 20 sierpnia z perspektywy Camerona.

O i właśnie: Mam taki pomysł, żeby stworzyć oddzielną zakładkę ze scenami z przeszłości bohaterów. W sensie, zanim jeszcze pojawiła się Eva. Myślę, że nie byłoby to nic mającego związku z teraźniejszą akcją, ale można by się czegoś więcej dowiedzieć o reszcie bohaterów. Czytałby ktoś?