Nikt nie rodzi się zły, to życie spra­wia że sta­jemy się "bestiami".

Z perspektywy Domeina

-Chcesz mi powiedzieć, że przez ostatnie trzy lata traktowałaś mnie jak zwykłego śmiecia, podczas gdy sama nie byłaś lepsza?-Warknął Cam który wyglądał jakby miał zaraz się na nią rzucić.-Pierdolisz na temat przestrzegania zasad i tego całego gówna, a sama się do tego nie stosujesz! I ty masz się za kogoś lepszego...?

-Robiłam to żeby pomóc Oustinowi!-Przerwała mu kobieta drżącym głosem.-Pozwólcie mi to wytłumaczyć. Wiem, że to było złe, ale teraz i tak już wszystko się wydało. Trzeba powstrzymać Zacka, zanim dostanie Evę w swoje łapska...Evę i was.-Powiedziała całkowicie poważnie. Xander wyjął paczkę papierosów i podpalił jednego. Posłałem mu karcące spojrzenie, kiedy do mojego nosa dotarł ten smród.

-Okej...-Zaczął patrząc to na Cama, to na Dianę. Warkoczyk wydawał się wściekły i zastanawiałem się, jakim cudem jeszcze nie wybuchł.-Kłótnie niczego nie załatwią. Jeśli masz tłumaczyć, to tłumacz.-Zwrócił się do brunetki i rozsiadł wygodnie na czerwonym fotelu stojącym pod ścianą. Cam oparł się o parapet i z założonymi na piersi rękoma obserwował kobietę a ja usadowiłem się wygodniej na łóżku.

-Mój romans z Oustinem zaczął się kilka miesięcy przed tym, jak trafiłeś do więzienia...-Zaczęła patrząc na Cama.-Po kilku tygodniach naszych spotkań wyznał mi, że ma ogromne długi i nie ma z czego ich spłacić. Zależało mi na nim, więc kiedy poprosił żebym pożyczyła mu pieniądze, zrobiłam to bez większych narzekań. Ale on przychodził coraz częściej i chciał coraz większych sum. W pewnym momencie zapytałam u kogo ma te długi, ale nie chciał mi nic powiedzieć, więc przestałam dawać mu kasę. Przyszedł po dwóch czy trzech tygodniach do mojego domu, cały posiniaczony i wtedy wyznał mi prawdę. Że zabawił się w kasynie i przegrał z Marshalem. Że grozi mu, że jeśli nie spłaci długów, to zabije jego, mnie i nasze rodziny. Byłam wściekła, że wmieszał mnie w to wszystko, ale musiałam coś zrobić. Nie mogłam pozwolić, żeby cokolwiek stało się Kasandrze. I podjęłam współpracę z Zackiem. Właściwie to na początku miałam tylko dopilnować, żebyś nie przeszkadzał mu w jego planach i trzymać cię jak najdalej od Evy...-Powiedziała płaczliwym tonem do warkoczyka. Wszyscy trzej w skupieniu przysłuchiwaliśmy się temu, co mówi kobieta.-Wiem, Cameron. Wiem, że zachowywałam się karygodnie ale ja nie mogłam znieść tego, ze muszę patrzeć na ciebie codziennie, kiedy byłeś do Domeina tak podobny, a obwiniano cię za jego śmierć. To cholernie bolało i szczerze cię za to nienawidziłam. Poza tym Marshal chciał, żebym zgotowała ci piekło na ziemi, stąd to wszystko. Ale pojawiła się Margaret z wiadomością, że Eva żyje. I że Zack chce ją znaleźć. Starałam się nie dopuścić do jej odnalezienia, bo naprawdę nie chciałam, żeby cokolwiek jej się stało i w pierwszej chwili kiedy Margaret zaproponowała, żeby wciągnąć cię w tą sprawę, odmówiłam. Byłam naczelnikiem i tylko ja mogłam wydać zgodę na opuszczenie przez ciebie placówki. Ale to ona stała na czele całej agencji, więc podlegałam jej jako pracownik. Mogła wyrzucić mnie z pracy a wtedy nie miałabym już wpływu na to, co się z tobą dzieje. Marshal by się wściekł i możliwe, że zabiłby za to Oustina albo Kasandrę. Dolan już mnie nie obchodził, ale nie mogłam dopuścić, żeby skrzywdził moją młodszą siostrę. Zaczął wymagać ode mnie coraz więcej...Wtajemniczał mnie w swoje plany. Kiedy byłeś po raz drugi w agencji Margaret zadzwoniła i oznajmiła, że teraz, kiedy nie jesteś już potrzebny, możemy z tobą skończyć. Byłam jedyną osobą, która głosowała przeciwko twojej śmierci, chociaż Zack wściekłby się, gdyby się o tym dowiedział. Gdybyś zginął, odbiłoby się to na twoim bracie. A wtedy Marshal miałby ułatwione zadanie zdobycia Evy...

-Ona nie jest jedynym takim dzieckiem, prawda?-Spytał Cameron spoglądając na Dianę. Nie był już taki wściekły, jak jeszcze kilka minut wcześniej. Wydawało się, że rozumie kobietę i nie jest już tak negatywnie nastawiony w stosunku do niej.

-Nie jest i...Cameron, widziałeś śmierć swojej córki?-Spytała a Xander popatrzyła na nią z wyrzutem. Cam wyglądał jakby nie by w stanie wydusić z siebie nawet słowa.

-A co do ma do rzeczy?-Spytał Xand nie kryjąc irytacji. Nie dziwię się. Śmierć Isobell i Kierana to dla nas wszystkich był temat, którego lepiej nie poruszać.

-Widziałem zza lustra weneckiego...-Szepnął Cam spuszczając wzrok.

-Sęk w tym, że ona wcale nie umarła. Wtedy jeszcze nie miałam nic wspólnego z Marshalem, ale ktoś podmienił strzykawki z trucizną. Tymczasowy zanik funkcji życiowych. Ciała dzieci wykradziono z agencji kilka minut później i do dziś wszyscy są przekonani, że to wasza sprawka...

-Co ty pierdolisz?-Oburzył się znowu Cam.-Widziałem, jak umierają. Przy mnie lekarz stwierdził że ich serca przestały bić, rozumiesz...?

-Zack Ich wychowuje. Ją i Kierana. I kilkanaścioro innych dzieci. Są w różnym wieku, ale wszystkich szkoli w jednym celu. By zabijać. Marshal jest psychopatą który twierdzi, że ani agencja, ani wszelkie inne organy władzy nie są w stanie zapanować nad szerzącą się przestępczością. Chce sam zaprowadzić porządek przy pomocy swojej mini armii zmutowanych genetycznie nastolatków.-Cameron osunął się na ziemię i zaczął oddychać coraz szybciej. Podszedłem i usiadłem obok niego a on wtulił się we mnie i poczułem jego łzy na swoich ramionach. Sam miałem łzy w oczach. Moja siostrzenica, którą opłakiwaliśmy przez tyle czasu żyje. Wolałem nie myśleć, jak bardzo musi być mu teraz ciężko, kiedy myślał, że już nigdy jej nie zobaczy a w rzeczywistości wychowuje ją jego arcy wróg.

-W takim razie, po co mu jeszcze Eva?-Xander jako jedyny nie tracił panowania nad sobą, ale wiedziałem, że ta wiadomość nim też wstrząsnęła.

-Wszystkie dzieciaki dostają numer w zależności od poziomu przydatności swoich zdolności. Jedynki, to ci z najsłabszymi umiejętnościami. Każdy wyższy stopień świadczy o silniejszych a Eva jako jedyna ma najwyższy stopień. Szóstkę. Jest idealnym materiałem na zastępcę Zacka i po to jest mu potrzebna.

-Ale ona ma już szesnaście lat...I przecież wie, że Zack jest tym złym. I tak nie zechciała by mu pomóc.

-Zechciałaby, gdyby od tego zależało życie kogoś, na kim jej zależy.-Popatrzyła na Camerona który za wszelką cenę starał się opanować.-I tu zaczyna się wasza rola. Zack wyjaśnił sobie wszystko, oprócz jednego: Jak u trojaczków zdolności przechodzą z jednego na drugiego, i od czego to zależy?-Popatrzyła na naszą trójkę.-Poza tym Cameron ma bardzo ciekawą zdolność, która nie uaktywniła się jeszcze u żadnego z dzieciaków będących pod okiem Zacka. Przejęliście dokumenty na temat nowego laboratorium...-Powiedziała ze słabym uśmiechem do Xandera.-Wybudowane przez agencję, ale przejęte przez Zacka. On oprócz Evy, chce też waszą trójkę, żeby móc przeprowadzać na was przeróżne eksperymenty. A wszyscy wiemy, że jeśli zagrozi waszemu życiu, to Eva zrobi wszystko, żeby was uratować. Jeśli tylko będzie w stanie...

-W takim razie gdzie możemy go znaleźć?-Cam podniósł głowę i popatrzył chłodno na brunetkę. Z jego oczu nie dało się kompletnie nic wyczytać i nawet ja nie byłem do końca pewien, czy nie rzuci się na nią zaraz z pięściami.

-No właśnie...I tu zaczynają się schody. Bo nikt nie wie, gdzie on jest. Pojawia się i znika kiedy ma na to ochotę. Ostatnio miałam z nim kontakt dwa miesiące temu. Kazał mi przyjechać do Paryża, ale i tak rozmawialiśmy tylko przez telefon. Ukrywanie się jest tym, co mu najlepiej wychodzi.

-Czyli wiemy dużo, a nie możemy zrobić nic...Cudownie!-Warknął Xander podnosząc się z fotela.

-Trzeba sprowadzić tu Evę.-Cam podniósł się z podłogi i ruszył w stronę drzwi.-Jeśli Zack po nią przyjdzie kiedy jest z dala od nas, nikt nie będzie w stanie jej pomóc. Chcę mieć ją przy sobie...-Wyszedł trzaskając drzwiami.

-Powtórzysz to wszystko przed Farellem.-Stwierdził Xand wkładając papierosa do ust, po czym także ruszył w kierunku drzwi. Posłałem Dianie współczujące spojrzenie i pociągnąłem za klamkę.

-Mógłbyś przekazać Kasandrze, że chciałabym z nią porozmawiać?-Spytała cicho, osuwając się na podłogę i wpatrując w swoje dłonie.

Wyglądała na naprawdę zmęczoną a ja pomyślałem, że bez względu na wszystko nie pozwolę obarczyć ją winą za to wszystko. Bo najpewniej tak by się stało. Posądzono by ją o zdradę i współpracę z Marshalem a ja nie mogłem dopuścić do tego, żeby spotkał ją taki los. Może jej nie kochałem, ale zawsze traktowałem jak przyjaciółkę. 

-Myślę, że to świetny pomysł.-Przyznałem i uśmiechnąłem się pokrzepiająco.

Dogoniłem Xandera i razem z nim wszedłem do kuchni, w której Hana zbierała potłuczone szkła z podłogi.

-Cameron?-Spytał starszy patrząc na brunetkę. Pokiwała twierdząco głową nie odrywając się od pracy.-Trzeba z nim pogadać. Jak najszybciej...-Ruszył biegiem w stronę naszych pokoi.

Warkoczyk siedział na łóżku z naciągniętym na głowę kapturem, paląc papierosa. Musiał być to już któryś z kolei, gdyż w pokoju pełno było duszącego smrodu. Przed nim stał otwarty laptop a z głośnika wydostawały się kobiece krzyki. Spojrzałem na ekran i ze zgrozą spostrzegłem, że mój brat ogląda jak jakiś mężczyzna w białym fartuchu rozcina ciało żywej młodej dziewczyny i odcina jej kawałki skóry. Starszy wydmuchnął dym z papierosa, po raz kolejny nadal tępo patrząc w ekran. Zupełnie, jakby nas nie było. Kobieta krzyknęła po raz kolejny i zaczęła błagać o litość a Cam wtedy zwiększył głośność i przymknął oczy, jakby rozkoszując się tym dźwiękiem.

-Cameron, do cholery mógłbyś to wreszcie wyłączyć?-Warknął Xander zamykając mu laptop przed nosem. Warkoczyk popatrzył na niego i z wściekłością odrzucił komputer na drugi koniec pokoju. Popatrzył na nas a dłoń w której trzymał papierosa zaczęła lekko się trząść.-Wiesz, że wyłączenie człowieczeństwa nie załatwi sprawy...Prędzej czy później musisz zmierzyć się z rzeczywistością...-Tłumaczył mu cierpliwie, ignorując chłodny wzrok jakim obdarzał go brat. Spróbowałem dotknąć jego policzka, ale natychmiast cofnął się niczym dzikie zwierzę, a jego oczy były kompletnie czarne, jak u demona. Dłonie mu drżały a z jego nosa wydobył się kłąb dymu z papierosa co sprawiło, ze wydawał się jeszcze bardziej przerażający.

-Wyłączając człowieczeństwo pozbawiam się uczuć. A wtedy nie są w stanie mnie skrzywdzić...-Szepnął nienaturalnym głosem, przechylając głowę. Nie bałem się go. Widziałem go już w takim stanie i wiedziałem, że nie skrzywdziłby mnie i Xandera. Co innego kogoś z zewnątrz. Taki Cam był niepoczytalny i trzeba było jak najszybciej z powrotem uśpić tego potwora który się w nim budził.

-Nikt cię nie skrzywdzi Cami...-Szepnąłem do niego nie zwracając uwagi na to, że patrzył na mnie z odrazą.-Masz nas...Nie pozwolimy, żeby coś ci się stało. Musisz się starać dla Evy. Ona ciebie potrzebuje, teraz jesteś jej jedynym oparciem...Nie możesz jej pokazać, że to cię przerasta...-Mówiłem zdając sobie sprawę, że chłopak mimowolnie mnie słucha. Starałem się w jakiś sposób dotrzeć do niego a temat Evy był na to chyba najlepszym pomysłem.- Jak myślisz, co by pomyślała, gdyby cię teraz zobaczyła? Chcesz, żeby widziała w tobie bezdusznego potwora?-Spytałem i zamilkłem czekając na jakąkolwiek odpowiedź. Zapatrzony gdzieś w sufit zaprzeczył ruchem głowy a jego dłonie coraz bardziej zaczynały się trząść. Otworzył usta jakby chciał coś powiedzieć, ale nie wydał żadnego dźwięku. Podkulił nogi i obejmując się za nie rękoma wtulił w nie głowę. Ostrożnie zdjąłem mu kaptur z i przechyliłem tak, żeby położył głowę na moich kolanach. Xander nachylił się nad nim i zaczął szeptać mu do ucha, ze wszystko będzie dobrze. Delikatnie głaskałem dłoń starszego który powoli się uspokajał.

-To trudne...-Wyszeptał w końcu jakby sam do siebie.-I niesprawiedliwe. Nie prosiłem się o to gówno. On odebrał mi wszystko. I nadal to robi...-Podniósł się i spojrzał na nas z załzawionymi oczami.-Pokazuje, że ma nad nami przewagę...Że może zrobić co mu się podoba a my nie jesteśmy w stanie mu przeszkodzić I to jest tak kurewsko niesprawiedliwe...

-A ja ci mówię, że jesteśmy w stanie. I to szybciej niż myślisz, braciszku...-Mruknął mu do ucha Xander ze znaczącym uśmiechem.-Ale tylko jeśli będziemy we trójkę...A jak ty będziesz siedział i beczał jak dziecko, to nici z tego...-Droczył się z warkoczykiem.

-Nie beczę jak dziecko...To była chwila słabości...-Oburzył się wycierając oczy rękawem bluzy.

-Nie wierzę...Ty zawsze ryczysz jak dziecko. Chociaż właściwie, ty jesteś dzieckiem. Obaj jesteście.- Cam zamachnął się i walnął starszego poduszką w głowę.

-Gdybyś ty był taki odważny przy ludziach, a nie tylko przy nas...-Mruknął ocierając łzy z oczu i uśmiechając się lekko.

-Co masz na myśli?-Xandi popatrzył na nas dwóch z wyraźnym zaciekawieniem.

-No bo ty nie jesteś typem milczka, a przy agentach zgrywasz takiego gbura, dla którego jakakolwiek rozmowa to zbyt dużo...Ja rozumiem, że ty lubisz zgrywać takiego twardego gangstera, ale mógłbyś czasami sobie wolne zrobić...-Popatrzył na mnie a ja natychmiast pokiwałem głową na znak, że w stu procentach zgadzam się z Camem.

-Nie widzę potrzeby otwierania się przed tymi ludźmi...Poza tym nie zgrywam gangstera!-Mruknął jakby z irytacją, że ktoś zwraca mu na to uwagę.

-Ja nie mówię, żebyś im zdradzał sekrety swojego życia, jak przepis na ciasto cytrynowe czy jaką fryzurę Rocky ma na...

-Cami!-przerwałem mu. On uśmiechnął się zadziornie.

-Ja tylko mówię, że to są normalni ludzie. Może nie aż tak przystojni, wyluzowani i ogółem zajebiści jak my, ale ludzie...

-I ty to mówisz?-Xander patrzył na niego z wyraźnym zaskoczeniem. Ja też byłem w lekkim szoku słysząc te słowa od Cama. Przecież on normalnie ich nie cierpiał! Warkoczyk machnął tylko na nas ręką i poszedł do łazienki.

-Moja zwykle nieskazitelna, piękna twarz nie wygląda już tak nieskazitelnie i pięknie jak zwykle. To straszne!-Krzyknął z łazienki na co ja i starszy przewróciliśmy oczami.

-Jest dobrze...-Stwierdziłem rozsiadając się wygodniej na łóżku.-A jeśli zaraz zwędzi mi jeszcze najlepszy krem do twarzy, to będzie znaczyło że jest już zupełnie normalny.  

Jak mi się podoba to zdjęcie :) Rozdział pisałam już kilka tygodni temu i na początku mi się podobał, ale teraz to już sama nie wiem...w każdym razie jest parę nowych faktów i mam nadzieje, że choć troszkę wam się spodoba.  nadal jestem w trakcie nadrabiania zaległości, więc jak ktoś jeszcze nie dostał u siebie komentarza, może się go spodziewać jeszcze dzisiaj :) Życzę miłej lektury i czekam na wasze komentarze :)