Praw­da jest naj­większą odwagą...

Po raz kolejny pierwszym co zobaczyłam po przebudzeniu, był biały pokoik. Usiadłam ostrożnie i niemal od razu złapałam się za skronie, czując w nich nieprzyjemne pulsowanie. Przed oczami zaczęły mi się pojawiać sceny sprzed kilku godzin, dni? Nawet nie wiem, jak długo spałam. Tuż przy drzwiach na podłodze zauważyłam zaschniętą krew a mój wzrok natychmiast powędrował na moje ręce. Były całe we krwi a skaleczenia trochę piekły. Za połamanymi paznokciami również miałam czerwone ślady i w ogóle cała byłam posiniaczona. Czułam się okropnie i chyba podobnie wyglądałam. I byłam wykończona, ale dziwnie pobudzona. Uczucie zmęczenia mieszało się z ożywieniem i po raz pierwszy od nie wiem, jak dawna miałam ochotę iść pobiegać.

Metalowe drzwi otworzyły się i stanął w nich wysoki, starszy mężczyzna z krótkimi siwiejącymi włosami i kilkudniowym zarostem na twarzy. Jedną nogę miał sztywną i poruszał się o lasce. Podszedł do mnie ostrożnie i uśmiechnął się zwycięsko, świdrując mnie błękitnymi oczami. Popatrzyłam na niego z dołu niczym małe dziecko i zmarszczyłam brwi zastanawiając się, kto to może być.

-Jestem Marcus Parker...-Odpowiedział na moje niewypowiedziane pytanie. Podał mi rękę a ja uścisnęłam ją niepewnie.-Powiedz mi Evo, jak się czujesz?-Spytał przysiadając na skraju łóżka na którym też widniały ślady krwi.

-Wykończona...-Stwierdziłam wzruszając ramionami.-Ale z drugiej strony pełna energii...Nie umiem tego wyjaśnić.

-To normalne.-Stwierdził kiwając głową.-Jestem w stanie stwierdzić, że twoja przemiana się już zakończyła.-Uśmiechnął się przyjacielsko.

-Nie powinnam mieć teraz jakichś super mocy, czy coś?

-Nie Evo, nie powinnaś.-Zaśmiał się serdecznie a mi ten śmiech przypomniał pewnego czarnookiego, za którym zaczynałam tęsknić.-Twoje zdolności ujawnią się dopiero w jakiejś nagłej sytuacji. Prawdopodobnie pod wpływem strachu, gniewu, radości lub smutku. To jeszcze trochę potrwa i dlatego musisz odświeżyć się i wypocząć.-Wstał i podał mi rękę. Mimo obaw, że nie dam rady utrzymać się na nogach, było mi niezwykle lekko.

Niepewnie zaczęłam iść za mężczyzną by po chwili wyjść z pokoiku w którym spędziłam ostatnie kilka dni. Zauważyłam, że ciemna szyba ciągnąca się wzdłuż całej ściany to było nic innego jak lustro weneckie. Znaczy, że cały czas ktoś mnie obserwował. Świetnie. Przeszliśmy przez mały korytarz i zaczęliśmy wchodzić na górę po metalowych schodach. Pan Parker otworzył drzwi wpuszczając mnie pierwszą a moim oczom ukazał się wielki korytarz, wysoki na dwa piętra. Podłoga wyłożona była ciemnym drewnem a na niej leżał czerwono złoty dywan. Wzdłuż korytarza na wiśniowej ścianie po lewej wisiały portrety i obrazy w złotych ramach a zamiast drugiej było wielkie okno ze złotymi zdobieniami. Czułam się jak jakimś zamku, tyle tylko, że brudna i z obdrapanymi rękoma w ogóle nie pasowałam do tego pomieszczenia. Marcus wyprzedził mnie i bez słowa zaczął prowadzić w głąb domu, gdzie było dużo ciemniej prawdopodobnie z powodu braku jakichkolwiek okien. Otworzył drewniane drzwi i posłał mi serdeczny uśmiech.

-Angelina przygotowała ci jeden z pokoi.-Powiedział kiedy przeszłam przez próg ogromnego pokoju na którego środku stało wielkie łóżko z baldachimem.-Wcześniej należał do Ericki, ale ona już dawno się wyprowadziła. Twoje ubrania są w torbie przy komodzie.-Wskazał w tamtą stronę laską.-Jeśli będziesz miała ochotę, to będziemy z Elizabeth w kuchni na końcu korytarza.-Dokończył po czym zamknął za sobą drzwi.

Uklękłam przy torbie i wyjęłam ciemnozielone dżinsy i białą koszulkę. Nie wiem, kto mnie pakował ale miałam wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy więc domyślam się że Cam albo Layla. No właśnie. Cam. Cholernie się za nim stęskniłam i pomyślałam, że jak tylko doprowadzę się do porządku to natychmiast muszę się z nim jakoś skontaktować. Stanęłam przed lustrem w niedużej łazience i przez chwilę przyglądałam się sobie. Byłam chuda. Bardzo chuda i miałam wory pod oczami. Wyglądałam jak zombie z jakiegoś słabego horroru. Prawdziwy głód poczułam dopiero kiedy wyszłam spod prysznica. Trochę mi zajęło doprowadzenie się do porządku ale po powrocie do pokoju założyłam jeszcze czarny sweterek zapinany na guziki, żeby nie było widać moich zadrapań. Na sam koniec wyglądałam dobrze, nawet bardzo dobrze. Wyszłam na korytarz i po kilku minutach poszukiwań znalazłam kuchnię z wielkim drewnianym stołem pośrodku. Na jednym z krzeseł barowych, odwrócona do mnie tyłem siedziała Elizabeth...Moja mama...Bez różnicy.

-Eva!-Wstała i uścisnęła mnie kiedy tylko zorientowała się, że przyszłam.-Na pewno jesteś głodna, co? Na co masz ochotę?-Spytała idąc w stronę dwudrzwiowej lodówki. Wzruszyłam ramionami.

-Bez różnicy. Jestem tak głodna, że zjem wszystko...O ile tylko nie będzie to coś mięsnego!-Dodałam szybko, zdając sobie nagle sprawę, że chyba nie przełknęła bym żadnej pozbawionej życia istoty. Kobieta pokiwała głową wyjmując z lodówki jakieś warzywa.

Podczas gdy ja jadłam przygotowaną przez mamę potrawkę warzywną Marcus rozmawiał z kimś przez telefon. Podszedł do mnie kiedy odstawiałam talerz do zlewu i wyciągnął komórkę w moją stronę.

-Ktoś pilnie chce z tobą rozmawiać.-Szepnął z uśmiechem. Niepewnie wzięłam telefon i przystawiłam go do ucha.

-Cześć piękna!-Powitał się ze mną wesoło Cami. Myślałam, że zemdleje ze szczęścia, że w końcu go słyszę.-Przeszłaś przemianę! I nikogo nie zabiłaś!-Krzyknął wesoło.-Nawet nie wiesz, jak się cieszę że to już za tobą. Tak w ogóle to jak tam?

-Chyba dobrze...Ale dziwnie.-Westchnęłam siadając przy stole.-Twój ojciec i moja mama nas podsłuchują.-Szepnęłam patrząc na nich kątem oka. Chłopak zaśmiał się głośno.

-Wyjdź przed dom, tam nie będą podsłuchiwać.

-Ale ja jeszcze go nie rozpracowałam. Jest ogromny!-Wstałam rozglądając się za drzwiami. Marcus wskazał laską wielkie okno na końcu pomieszczenia, które okazało się szerokimi drzwiami rozsuwanymi.

Wyszłam szybko przed dom i zatrzymałam się gwałtownie widząc opartego o maskę czarnego samochodu i trzymającego przy uchu telefon Camerona. Schował komórkę do kieszeni i popatrzył na mnie z cwaniackim uśmiechem. Stałam przez chwilę nie będąc w stanie wydać z siebie jakiegokolwiek dźwięku, po czym ruszyłam szybko w jego stronę. Po chwili stałam już wtulona w niego, wdychając jego zapach. Podniósł mnie do góry tak, że oplotłam się nogami wokół jego bioder. Czarnooki odsunął moją twarz od siebie i przyglądał się mi przez chwilę, po czym złożył na ustach długi pocałunek.

-Mam na ciebie straszną ochotę, wiesz?-Szepnęłam muskając nosem jego ucho, kiedy chłopak całował moją szyję.

-Z wzajemnością, mała...-Mruknął wędrując ustami w stronę moich piersi.-Ale nasi rodzice obserwują wszystko z werandy, a w samochodzie siedzi Amir, więc chyba musimy znaleźć bardziej ustronne miejsce.-Popatrzyliśmy oboje w stronę domu, gdzie przy schodach stał Marcus i Elizabeth, oboje przyglądający się nam z zaciekawieniem.

-Wcale nie! Jak dla mnie, to możecie śmiało kontynuować!-Z czarnego Bugatti wysiadł Amir z przewieszoną przez ramie torbą podróżną.

-Zostajecie na noc?-Spytałam witając się z chłopakiem.

-Wydaje mi się, że musimy trochę pogadać i wolę, żebyśmy zrobili to tutaj...-Mruknął Cameron i uśmiech momentalnie zniknął mu z twarzy. Weszliśmy na werandę i patrzyłam jak chłopaki witają się z Marcusem i Elizabeth. Chwile później zostaliśmy sami, gdyż reszta poszła do domu.

-Stało się coś?-Spytałam siadając na drewnianej ławie tuż obok Cama. Pokiwał głową i zamyślił się a ja zmarszczyłam brwi zastanawiając się nad powodem takiego zachowania czarnookiego.-Chodzi o tę współpracę z agencją?-Podsunęłam. Parker posłał mi smutne spojrzenie a w jego oczach nie było nic oprócz smutku i poczucia winy. Wyglądał, jakby miał się zaraz rozpłakać i do głowy od razu przyszły mi najgorsze myśli.-Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć?

-Bo cię stracę...-Szepnął spuszczając wzrok na swoje dłonie. Coś się stało. Coś złego. A ja musiałam się dowiedzieć, co to takiego.

-Chodź.-Powiedziałam stanowczo ciągnąc go za rękę. Wstał i posłusznie ruszył za mną. Zamknęłam drzwi pokoju w którym miałam swoje rzeczy i ułożyłam się wygodnie na łóżku nakazując by on zrobił to samo. Zsunął buty i usiadał po turecku tak, żebym mogła go dobrze widzieć.-A teraz masz powiedzieć mi wszystko od początku do końca.-Zażądałam. Chłopak wziął głęboki oddech i przez chwilę która ciągnęła się w nieskończoność oboje przyglądaliśmy się sobie w milczeniu.

-Agencja zaproponowała nam współpracę, żebyśmy razem spróbowali schwytać Marshala. W zamian za pomoc członkowie ekipy dostaną ułaskawienia i agencja da im spokój.-Powiedział na wydechu. Uśmiechnęłam się radośnie.

-To chyba dobrze...W końcu będziecie mogli wieść normalne życie. Z dala od tych strzelanin i policji.-Chłopak natychmiast zaprzeczył ruchem głowy.

-jak już Marshal zostanie aresztowany, albo zginie, Ja, Domi i Xander mamy dobrowolnie oddać się w ręce agencji. To część umowy...-Szepnął nie patrząc na mnie. Dopiero po jakimś czasie dotarło do mnie to, co powiedział. Podniósł na mnie wzrok ale z jego oczu nie dało się nic wyczytać.-Teraz znasz prawdę. Bałem się ci powiedzieć, bo nie wiedziałem, jaka będzie twoja reakcja, ale teraz już wiesz. Jeśli chcesz, wyjadę jeszcze dziś a ty zostaniesz tutaj. Tu jest bezpiecznie, przynajmniej na razie.-Powiedział niemal bezgłośnie. Siedzieliśmy wpatrzeni w siebie. Chyba czekał na to, że coś powiem, ale ja byłam w zbyt wielkim szoku, żeby wydać z siebie choć słowo. W końcu pokiwał głową, wstał i założył buty, po czym ruszył w kierunku drzwi.

-Cameron...

-Wiem!-przerwał mi.-Spierdoliłem. Z resztą nie pierwszy raz. I lepiej będzie, jeśli odejdę. Właściwie, to wyświadczę ci tym niemałą przysługę. Zasługujesz na kogoś lepszego niż taki skurwiel jak ja...-Warknął jakby zły, otwierając drzwi. W ostatniej chwili rzuciłam się w ich stronę i zatrzasnęłam je tuż przed nosem chłopaka. Pociągnęłam go za warkoczyki i po chwili złożyłam na jego ustach krótki pocałunek. Odsunęłam się i popatrzyłam na jego cudowną twarz. Zaprzeczył ruchem głowy i chciał mnie wyminąć, ale zagrodziłam mu drogę biorąc go za obie ręce.

-Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo...-Mruknęłam mu do ucha.

-Nie jesteś wściekła?-Spytał zaskoczony. Objęłam go ramionami za szyję i przyciągnęłam do siebie tak, że nasze usta dzieliły milimetry.

-Jestem, nawet nie wiesz, jak bardzo. I dlatego nie pozwolę ci uciec i uniknąć rozmowy. Nie uważasz, że mi się to należy?

-Nie wiem, czy potrafiłbym rozmawiać na ten temat.-Szepnął złączając nasze usta. Odsunęłam się nieco.

-Będziesz musiał.-Pociągnęłam go z powrotem na łóżko i usadowiłam się na nim wygodnie.-A teraz czekam na wyjaśnienia. Czyj to był pomysł?-Założyłam ręce na piersi.

Czy byłam na niego zła? Bardzo. Ale jakieś wyjaśnienia mi się należały. Właściwie, to nie wyobrażałam sobie że mogliby go z powrotem przymknąć. Nie chciałam go stracić i wiedziałam, że mu też na mnie zależy. I kiedy wyjaśniał mi wszystko po kolei i mówił co działo się podczas mojej nieobecności to starałam się jakoś go zrozumieć. Jakoś, bo to na co się zgodzili z jednej strony było dla mnie nie do pomyślenia, ale z drugiej zachowali się tak, jak powinni. W końcu zarówno Cam jak i reszta mają sporo na sumieniu i niektórych czynów po prostu nie da się wytłumaczyć. Zabijali i zdaję sobie sprawę z tego, że powinni skończyć w więzieniu. Ale znam ich. Znam Camerona i wiem, że to tylko część jego. Potrafi być opiekuńczy i wrażliwy i gdzieś w nim kryje się jeszcze mały chłopiec, który często lubi się ujawniać.

-...I jeśli Isy naprawdę żyje i jest na łasce tego skurwysyna, to ja muszę go dopaść, rozumiesz?-Mówił z przejęciem.-Za dużo już mi odebrał, żebym dał sobie spokój. Skrzywdził i zabił Cornelię, odebrał córkę  a teraz próbuje odebrać i ciebie. I to się skończy w chwili, kiedy jeden z nas umrze. Albo on, albo ja, Eva.-Skończył czekając na moją reakcję. Zamrugałam kilka razy żeby pozbyć się łez które napływały mi do oczu i pokiwałam głową. Po części byłam dumna z Camerona, że jednak potrafi się tak zachować.

-I nadal myślisz, że jesteś nic nie wartym skurwysynem?-Spytałam spoglądając na niego. 

-Eva...Znasz mnie od zaledwie kilku tygodni...Nawet nie wiesz, jakim potrafię być dupkiem...-Mruknął i uśmiechnął się gorzko.-Robiłem w przeszłości rzeczy, o których nawet nie masz pojęcia...

-Ale teraz zachowujesz się w pewien sposób bohatersko.-Przerwałam mu zmniejszając odległość między nami do zaledwie kilku centymetrów. Chyba nie spodziewał się, że to powiem, bo przechylił lekko głowę i zamyślił się.-Jestem z ciebie dumna, wiesz?-Szepnęłam całując go w kącik ust. Wyglądał słodko taki zamyślony, jakby był w swoim własnym świecie. Po kilku sekundach na jego twarzy zaczął pojawiać się nieśmiały uśmiech, co było dla mnie nowością. Cameron się zarumienił! Popatrzył na mnie a w jego oczach dostrzegłam rozbawienie. 

-Do czego zmierzasz?-Spytał patrząc to na mnie, to na łóżko. zaczęłam bawić się jego warkoczykami.  

-Liczę, że pomożesz mi pozbyć się nadmiaru energii...-Mruknęłam.
 Na te słowa Cameron od razu zareagował składając na moich ustach długi i namiętny pocałunek. To tylko jeszcze bardziej mnie podnieciło, szybko ściągnęłam z niego koszulkę i spodnie. Po chwili ja byłam już w samych majtkach a on lekko masował moje sutki całując mnie po szyi. Czułam się taka niewyżyta a moje pragnienie rosło z sekundy na sekundę, kiedy patrzyłam na jego cudowne ciało. Sama się sobie dziwiłam że mam tyle energii, mimo iż chwile wcześniej bałam się wstać z łóżka. Nie wiem, co mnie do tego podkusiło, ale pchnęłam go z całych sił na łóżko i zaczęłam się na nie wspinać. Widząc zaskoczenie w oczach Cama, zsunęłam z niego bokserki i złapałam za jego członka, lekko poruszając ręką w górę i w dół. Całując czubek jego przyrodzenia słyszałam jak mój facet lekko pojękuje a jego oddech przyspiesza. Ten dźwięk sprawił, że nie byłam już w stanie nad sobą panować. Szybko rozebrałam się do końca i usiadłam lekko rozkrokiem na udach Cama. Powoli zbliżałam się do jego penisa jednocześnie masując go dłońmi. Chwile potem poczułam go w sobie i zaczęłam się delikatnie unosić i opadać. To sprawiło że przez moje ciało przeszedł dreszcz rozkoszy a z moich rozchylonych ust zaczęły wydobywać się pojękiwania. Czułam że Cam zaczyna przejmować kontrolę więc momentalnie się zatrzymałam i kazałam mu się uspokoić. Złapałam za jego nadgarstki i unieruchomiłam mu je nad głową, tak że moje piersi falowały nad jego oczami. Od razu złapał z nimi kontakt i zaczął lekko muskać je językiem, co przyprawiło mnie o gęsią skórkę. Parę sekund później już złapałam rytm i pewnymi, posuwistymi ruchami sprawiałam że Cam coraz głośniej pojękiwał i sapał, omiatając moje sutki swoim ciepłym oddechem. Przyśpieszając moje ruchy czułam jak penis Camerona nabrzmiewa we mnie do granic możliwości. Orgazm który nadszedł był tak silny i zniewalający że nie byłam w stanie siedzieć prosto a moim ciałem wstrząsnęły spazmy. Czarnooki w tym czasie złapał mnie za pośladki i ściskał z całych sił, dysząc z rozkoszy.
-Może wspólny prysznic?-Zasugerowałam po chwili cicho, spoglądając w jego błyszczące, czarne oczy. Oplatałam nogami jego biodra, kiedy niósł mnie do łazienki, całując agresywnie. Gdy zimny strumień wody spłynął na moje plecy, mój oddech znowu stał się urywany. Cam złożył parę lekkich pocałunków na moim dekolcie i zjechał dłonią w dół mojego brzucha.
-Teraz moja kolej...-Mruknął mi do ucha po czym zaczął zataczać dłonią kółka po moim podbrzuszu i powoli posuwał się w dół, jednocześnie całując moją szyję i wrażliwe miejsce za uchem. Na zmianę wsuwał we mnie jeden palec i szybko go wyciągał jednocześnie drugą dłonią masując moją kobiecość. Moje wykończone ciało natychmiastowo odzyskało siły a podniecenie powróciło wraz z pierwszym pocałunkiem. Gdy Cam stwierdził że już wystarczy pieszczot, odwrócił mnie i lekko pochylił. Wszedł we mnie wolno i delikatnie, ale następne jego ruchy były już znacznie szybsze i stanowcze. Jego dłonie wędrowały od moich pośladów do ramion, sprawiając że cała moja skóra pokryta była gęsią skórką. Szczyt tym razem nadszedł znacznie szybciej niż poprzednio i oboje już po chwili jęczeliśmy i wiliśmy się z rozkoszy. Gdy Cam skończył we mnie już po raz drugi, odwróciłam się do niego twarzą, złożyłam lekki pocałunek na jego ustach a on wyszeptał ciche "dziękuję". Namydliłam mu klatkę piersiową i szyję. Gdy skończyliśmy prysznic, oboje byliśmy tak padnięci że zasnęliśmy w swoich objęciach.

Rozdział z dedykacją dla mojej siostry, bez której końcowej scenki by nie było (jej, w przeciwieństwie do mnie, takie romanse się podobają) :) Kocham cię głupku :* 

Rozdział mi się nie podoba. I nie zdziwię się, jeśli wasze zdanie będzie podobne. Za dużo romansu, nie wspominając już o końcówce. Zdecydowanie wolę pisać o jakiejś tragedii niż o miłości, ale jako że Evy ostatnio było mało, tak więc niech już będzie. I wiem, że ona w tym rozdziale się zachowuje jakby nigdy nic, ale uwierzcie, to dopiero jest początek :) Jeszcze będzie i tragizm i ból i płacz. Na wszystko przyjdzie pora :) 

A tak nieco zbaczając z tematu...To jest ostatni rozdział, jaki miałam napisany. Mam już zaplanowaną całą historię do końca i właściwie to mogłabym zacząć pisać kolejne rozdziały, ale najzwyczajniej nie mam czasu. Postaram się stworzyć coś przez następny tydzień, ale nie wiem, czy mi się uda. Póki co czekam na wasze opinie nawet te od anonimów :* 

Sekretna