Każdy ma swoją his­to­rię życia,która go ukształtowała.

Z perspektywy Evy

Weszłam do kuchni rozciągając się i ziewając jednocześnie. Przy niedużym stole siedział Nicholas i obracając w dłoniach biały kubek patrzył się za okno. Nalałam sobie soku pomarańczowego i usiadłam naprzeciwko niego.

-Co tak wcześnie?-Spytał sięgając po rogalika z półmiska stojącego przed nim. Podsunął mi lekko naczynie.

-Myślałam, że Cameron już wrócił...-Wymamrotałam odsuwając od siebie szklankę z sokiem i rozkładając się na stole.

-Wrócił, ale do Vegas. Dzwonił dwie godziny temu...Powiedziałem, że śpisz.

-Czemu wyglądasz jakbyś nie spał przez całą noc?-Spytałam patrząc w jego podkrążone oczy. Wyglądał jeszcze bledziej niż zwykle. Przeczesał palcami blond loki i uśmiechnął się, ponownie spoglądając za okno.

-Bo tak właśnie było. I po części to twoja wina.-Wskazał na mnie palcem.

-Aż tak głośno chrapię?-Zażartowałam. Chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej ukazując śnieżno białe zęby.

-Tym się nie martw.-Powiedział i dodał, poważniejąc nieco:-Ile Cameron powiedział ci na twój temat?

-Jak to ile?

-Chodzi mi o to, co ci powiedział o przemianie...-Zapatrzył się w kubek który nadal nerwowo obracał w rękach.-Miał sam ci o tym opowiedzieć, ale zatrzymali go w agencji...Mogę ci coś pokazać?-Popatrzył na mnie wyczekująco. Pokiwałam głową a on niemal od razu wstał od stołu, biorąc swój kubek i moją pustą szklankę i odstawiając do zlewu.

Przeszliśmy szybko do części należącej do niego i Domiego. Chłopak podszedł do lustra zajmującego większą część jednej ze ścian i pchnął je lekko a ono obróciło się, ukazując ciemny korytarz. Blondyn zapalił światło i przepuścił mnie przodem a sam zamknął za nami ukryte przejście. Zaczęłam ostrożnie schodzić po schodach, ale zatrzymałam się widząc rozwidlenie.

-Gdzie tak właściwie prowadzi ten korytarz?-Spytałam rozglądając się dookoła.

-Nie wiesz o nich?-Spytał Nicky parząc na mnie z niedowierzaniem. Zaprzeczyłam ruchem głowy.-Cameron ci nie powiedział...Nic dziwnego. On myśli tylko o jednym.-Pokręcił głową z uśmiechem.-Czyli teoretycznie ty nie wiesz nic o historii tego miejsca i rodziny Parkerów?-Spytał.

-Nie wiem...Cholera, Nicholas, gdzie ty mnie prowadzisz?-Spytałam pocierając dłońmi ramiona. Było tu zimniej niż na górze.

-Te korytarze są rozprowadzone po całej działce i zostały wykopane na początku dwudziestego wieku, jeszcze przez dziadka chłopaków, zaraz po powstaniu tu pierwszych domów. To taka droga ucieczki, w razie gdyby agencja nie dotrzymała umowy o azylach dla nas.-Wytłumaczył zarzucając mi swojA bluzę na ramiona.-Lubisz historię?

-Zależy, czy jest ciekawa.-Powiedziałam idąc za nim. Wkrótce doszliśmy do metalowych drzwi które chłopak otworzył za pomocą kodu.

-Myślę, że ta ci się spodoba.-Przepuścił mnie pierwszą do czegoś przypominającego wielkie archiwum. Wskazał starą, zniszczoną sofę, na której zaraz potem usiadłam patrząc, jak chłopak nastawia wodę w czajniku elektrycznym i wyjmuje dwa kubki.-Słodzisz?-Spytał robiąc herbatę. Pokręciłam przecząco głową. Przyniósł ją na ławę stojącą przy sofie i podszedł do jednego ze starych regałów.-Zwykle to Domi tu urzęduje...Ja wolę swoje laboratorium. Ale gdzieś powinien tu być...-Mówił w zamyśleniu.

-Czego tak szukasz?-Spytałam otulając się szczelniej bluzą.

-Tego!-Wykrzyknął uradowany, wyjmując starą, wielką książkę i zdmuchując z niej kurz.-A oto fragment historii.-Położył ją na ławie przede mną i usiadł obok. Otworzył książkę na pierwszej stronie.-to zdjęcie z tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego czwartego roku. Po lewej jest ojciec trojaczków i moja mama, Lucinda.-Pokazał na postać w kapturze z blond grzywką.

Osoba na zdjęciu miała szerokie ramiona, czarne spodnie dresowe i męskie buty. Patrzyła w obiektyw z drwiącym uśmiechem. 

-Ona nie wygląda jak kobieta...-Przyznałam na co Nicky tylko się roześmiał.

-Masz rację, nie wygląda. Wtedy jeszcze nikt nie wiedział, że to kobieta. Gdyby wiedzieli, nie przyjęliby jej do gangu. Była pierwszą kobietą a zarazem liderem a wszyscy dowiedzieli się, że jest dziewczyną dopiero, kiedy zaszła w ciążę.-Zaśmiał się ponownie.-Dalej Olaf Jankins, ojciec Christophera i Izaak Keynes, tata Tristana.-popatrzyłam najpierw na Mulata z kręconymi, ciemnymi włosami a potem na dobrze zbudowanego bruneta z butelką piwa w ręku.- No i bliźniacy Bradd i Luke Hael.-Wskazał na stojących obok siebie dwóch blondynów w takich samych bluzach i spodniach.- Dzielili się wszystkim, nawet kobietami. I stąd matką Bonnie i Trevora jest jedna kobieta. Bradd, ojciec Bonnie i ich matka zginęli podczas nalotu agentów na ich dom, a Luke prawdopodobnie odsiaduje w jakimś rządowym więzieniu.-Przerwał na chwilę i popatrzył na mnie.-Od ludzi na tym zdjęciu zaczyna się historia.  Podczas jednego z ich pierwszych napadów aresztowano wszystkich oprócz Bradda. Normalnych ludzi nie wykorzystywali do ego typu eksperymentów, ale przestępców już tak. Po czterech miesiącach mojej matce jakoś udało się wydostać z więzienia, a potem razem z Braddem  odbiła resztę ekipy, ale było już za późno. Substancja była w ich organizmach. Potem urodził się Tristan, a Marcus...On był podobny do Camerona. Wierzył w miłość na jedną noc. Tylko którejś nocy się przeliczył, kiedy zabawiał się z Luizą Stine, młodą agentką, która zaszła z nim w ciążę. Wziął z nią ślub i zaczął pracować dla agencji. Był na warunkowym i musiał sporo się natrudzić, żeby nie iść siedzieć. Kiedy tylko próbował się jej sprzeciwić od razu groziła, że odbierze mu prawa do opieki nad dziećmi. Potem urodziła się jeszcze Ericka. Kiedy Xander miał trzynaście lat odkrył, że Luiza zdradza męża i o nie z jednym mężczyzną, a z kilkoma i w obawie że wszystko się wyda a ona wyjdzie na pospolitą dziwkę, wysyła go do poprawczaka. Bo to było prawdziwym powodem posłania go tam. Nie bijatyki, bo z tym nie miał większych problemów. Po prostu wykorzystała okazję, żeby pozbyć się go...

-Tak po prostu?-Spytałam zdziwiona. Do tej pory słuchałam opowieści z zapartym tchem, ale to po prostu niedorzeczne.-Żadna matka która kocha swoje dziecko nie robi czegoś takiego...

-Ale ona wcale nie kochała chłopaków. Właściwie to Marcus zapewniał im jedyną opiekę. Siedział z nimi w domu i pomagał w lekcjach a ona spełniała się zawodowo. Kiedy dowiedział się, że chce posłać Xandera do poprawczaka, powiedział, że odejdzie razem z nim. Wiedziała, że wtedy będzie miała podwójny problem. Pierwszy, bo zostanie sama z pozostałą trójką dzieci a drugi, bo Marcus wróci do swoich, a to oznaczałoby reaktywację starej ekipy i nowe problemy.-Chłopak uśmiechnął się i przewrócił kilka kartek.-I tu zaczyna się najciekawsza część historii, bo pojawiam się mały ja.-Powiedział pokazując zdjęcie przedstawiające dwóch uśmiechniętych chłopców. Blondyna z burzą loków i drugiego, nieco starszego, patrzącego się w obiektyw bruneta z piegami na nosie.-Miałem dwanaście lat, a Tris piętnaście. Obaj się tutaj wychowaliśmy. Na tym...Osiedlu. Mama nigdy nie zmuszała mnie do robienia tego, co ona. Wręcz przeciwnie, chciała, żebym się stad wyniósł jak tylko będę mógł. Ale to wchodzi w krew...Możesz nazwać to patologią, ale ja tak nie uważam.-Powiedział zwracając się w moją stronę.-Ja żyłem tutaj, wiedziałem, co znaczy zabijać, kraść...Omijać zasady. Xander nie. Pamiętam, jak wujek go pierwszy raz przyprowadził...Niczego nie rozumiał. Tristana złapali parę miesięcy wcześniej za posiadanie broni. A potem mnie też złapali chyba za pobicie. A jak już się zorientowali, czyim jestem synem, to nie było mowy, że mnie wypuszczą.-Mówił z śmiechem, jakby wspominał jakąś dobrą imprezę.-To przerażenie, kiedy pierwszy raz cię przesłuchują...Stałem przed sądem cztery razy, z czego w dwóch ostatnich razach słyszałem wyrok dożywocia. Za czwartym razem człowiek po prostu siedzi i modli się, żeby nie pęknąć śmiechem, bo trochę głupio tak przed wszystkimi.-Westchnął głośno.

-No racja. To taka świetna zabawa...-Mruknęłam wywracając oczami, a jego śmiech jeszcze bardziej się wzmógł.

-Ale to poważnie było śmieszne! Ale wróćmy do historii. W poprawczaku Xander poznał Rocket. Właściwie to dziewczyna pojawiła się znikąd. Ale była wygadana, ładna i inteligentna. No i Xander wymiękł. A tak właściwie, to tam nie było aż tak źle. Wszyscy wiedzieli kim jesteśmy, zawsze tak było, że pochodzenie o nas świadczyło. Teraz też ludzie chcą nas znać tylko ze względu na nasze pozycje, ciebie też.-Wskazał na mnie palcem.-Teoretycznie wszystko szło dobrze, dopóki u Tristana nie zaczęła się przemiana. Było z nim źle, wezwali jego matkę, bo ojciec był poszukiwany przez policję. Miał młodszą siostrę, Emily. Wybudził się i wpadł w szał, jak każdy podczas przemiany. Tyle, że to był pierwszy przypadek i nikt nie wiedział, czemu tak się dzieje. Z tego co wiem, to pielęgniarka znalazła go klęczącego przy Emily. Uderzał jej głową o ścianę do tej pory, aż przestała się ruszać. Przynajmniej tak wynika z akt. Nigdy nie poruszył ze mną tego tematu, chociaż jesteśmy właściwie jak bracia.-Skończył szepcząc. Po raz pierwszy wyglądał na smutnego, a taka mina kompletnie do niego nie pasowała.

-Nie musisz dalej mówić...-Szepnęłam kładąc mu głowę na ramieniu.

-Obiecałem, że opowiem ci całą historię. A w każdej zdarzają się też te przykre sceny, bez tego byłoby nudno, nie uważasz?-Zapytał nadal ze smutkiem w głosie, ale kąciki jego ust ponownie nieco się uniosły.

-Więc kontynuuj, proszę.

-Po tym incydencie nie było już mowy o powrocie na wolność, zwłaszcza, ze miał już siedemnaście lat i mógł być sądzony jak dorosły. Zostaliśmy ja, Xander i Rocky. Potem powtórka z rozrywki. Xander źle się czuje, wszystko go boli i ciągle wymiotuje. Potem zrobiło się mu lepiej, więc przywieźli go z powrotem, miał tylko jeszcze przez parę dni nie chodzić na zajęcia. I pewnie gdyby pani Marrwel wtedy nie zareagowała, to skończyłoby się kolejną katastrofą i zabiłby tamtego chłopaka. Byłem przy tym, jak go zabierali i nie mogłem pojąć, co musiało strzelić mu do łba, żeby coś takiego zrobić. A potem sam zrobiłem coś podobnego...-Odchrząknął i  złożył dłonie w wieżyczkę, po czym przytknął je do ust.-Przez dwa lata byłem w dość specyficznym związku z nauczycielem łaciny...

-Poważnie?-Przerwałam mu marszcząc brwi.-Z nauczycielem? Nie uważasz, że to niewłaściwe...

-To ty jesteś w związku z kryminalistą, który bez problemu mógłby być twoim ojcem.-Pisnął w napadzie śmiechu. Otworzyłam usta żeby powiedzieć coś na swoje usprawiedliwienie, ale zaraz je zamknęłam, bo właściwie to nawet nie wiedziałam, jak mogłabym się obronić.

-Kontynuuj, proszę.-Powiedziałam w końcu, a on po raz kolejny zaniósł się szczerym śmiechem.

-Tak czy owak jest to związek, którego nie chciałbym powtarzać. I nie muszę ci chyba mówić, jak się człowiek czuje podczas przemiany, a on chciał, żebym mimo wszystko do niego wtedy przyszedł. I...Nawet nie wiesz, jaka to ulga, jak w fazie złości możesz komuś naprawdę zrobić krzywdę. Tym bardziej, jeśli nie darzysz tego kogoś sympatią...

-Czyli byłeś z nim i nic do niego nie czułeś?-Popatrzyłam na niego nie kryjąc zdziwienia. Dla mnie wydawało się to chore.

-Żywiłem do niego pewne uczucia, ale z pewnością nie były one pozytywne. Mówiłem już, że bym tego nie powtórzył. Tak czy owak ty tego nie przeszłaś, dlatego twoje zdolności nie uaktywniły się od razu. Ale widzisz...My skrzywdziliśmy innych ludzi podczas przemiany, ale potem dużo łatwiej nam szło opanowywanie zdolności. Ty będziesz je mogła opanować w pełni dopiero, jak wyładujesz się na kimś.-Powiedział obserwując moją reakcję. Na początku nie doszło do mnie, o czym on dokładnie mówi. Dopiero po chwili zdałam sobie z tego sprawę.

-To znaczy, że żeby w pełni rozwinąć swoje zdolności muszę...Kogoś zabić?-Dokończyłam pytanie niemal szepcząc. Odstawiłam na ławę kubek z herbatą i nagle poczułam, że w pomieszczeniu jest okropnie duszno. Nicholas złapał mnie za ramię i ułożył wygodniej na sofie.

-Nie jest powiedziane, że koniecznie musisz kogoś zabić. Prawdopodobnie będziesz w takiej furii, że nie będziesz panować nad tym, co się z tobą dzieje. Ale to się prędzej czy później wydarzy...-Powiedział dotykając dłonią mojego czoła i czule gładząc po policzku.-Wiem, że wydaje ci się to straszne, i poniekąd takie jest. Ale to nieuniknione i po prostu uznaliśmy, że powinnaś wiedzieć. A Cameron nie ma ostatnio czasu na takie opowieści...Chodź, powinniśmy już iść...

-Stój!-Złapałam go za ramię, zanim zdążył wstać.-Przerwałeś w dość smutnej chwili...A ja chcę wiedzieć, co było dalej.-Spróbowałam się uśmiechnąć, ale chyba słabo mi to wyszło.

-Jesteś pewna, że po tym chcesz usłyszeć resztę?-Poparzył na mnie trochę zdziwiony.

-Nadal nie wiem, skąd wzięli się Loca, Erica, Amir, Kasandra, Chris, Trevor, Hana, Caleb, No i oczywiście Cam i Domi.-Wyliczałam na palcach, ożywiając się nieco. Starałam się za wszelka cenę odsunąć od siebie myśli o tym, czego przed chwilą się dowiedziałam. Potem przemyślę to wszystko na spokojnie. 

-Po kolei mała, nie rozpędzaj się tak.-Zaśmiał się i usiadł na sofie po turecku, centralnie naprzeciwko mnie.-Tak czy owak za napaść na opiekuna, który agenci odczytali jako próbę ucieczki, miałem przekichane. Nie wiem, czy pan Michael, który był wtedy dyrektorem poprawczaka się za mną wstawił, ale trafiłem do tego samego więzienia i na ten sam blok co chłopaki. Xander oczywiście przeżywał katusze, bo po pierwsze był z dala od Rocket, a po drugie, nie mógł sobie darować tego, co zrobił. Miał jakieś ciche dni, do nikogo się nie odzywał i okropnie zmarniał. Aż w końcu przyszedł do niego Cameron na widzenie i wyjaśnił, że przeszedł coś podobnego i gdyby nie pomoc Marcusa to źle by się to skończyło i chyba wiedzą, dlaczego zaczęliśmy się tak zachowywać. U mnie wykształcił się lepszy wzrok. W nocy widzę tak dobrze jak w dzień, a na słońce nie mogę wychodzić bez soczewek albo przyciemnianych okularów. I ta cała historia którą potem nam opowiedział Xander trzymała się kupy. Oczywiście Tristan był do tego sceptycznie nastawiony, a jeszcze bardziej, kiedy się dowiedział, że Parker chce spieprzyć. Osobiście uważałem, że to samobójstwo, ale Xander miał rzekomo wszystko zaplanowane. I Rzeczywiście, po niecałym roku mojej odsiadki wyprowadził nas stamtąd. Nie wiem, jakim cudem to wszystko zaplanował, ale to było szaleństwo, bo byliśmy sto trzydzieści kilometrów od najbliższego azylu i wszyscy nas szukali. I wtedy pojawił się książę z bajki...

-Domein?-Niemal pisnęłam podniecona.

-Nie! Cameron!-Nicky zaśmiał się i przegarnął włosy ręką.-Domein był śmiertelnie obrażony na Xandera, odkąd ten pobił tamtego chłopaka w poprawczaku, a jak się dowiedział, że uciekł z więzienia to już w ogóle nie było mowy o żadnym sojuszu.

-Chwila, ale skąd tam się wziął Cameron?

-No właśnie to jest najdziwniejsze, bo on stał oparty o samochód niecałe pół kilometra od więzienia, a jak Xander go zapytał, skąd się tam wziął, to odpowiedział, że coś kazało mu tam przyjechać. Oddał nam samochód i powiedział, że nas nie wyda. Wiesz, że dopiero jak zajechaliśmy do domu, gdzie kompletnie nikt nas się nie spodziewał, a ja położyłem się w swoim własnym łóżku w swoim własnym pokoju to zrozumiałem, że gdyby nie Cami to by nas wtedy złapali bez większego problemu. I Xander chyba też to wiedział. Oczywiście wszyscy trzej dostaliśmy porządny opieprz od naszych rodziców, ale to już się nie liczyło. Potem zaczęliśmy pomagać w przemianach innym. Moja mama postanowiła w końcu odejść na emeryturę i niby to ja powinienem po niej zostać liderem, ale jakoś nie specjalnie mi się to marzyło. A Xander ma wrodzone zdolności przywódcze, więc jakoś tak samo wyszło, że to on nami pokierował. Nie trzeba było długo czekać, aż zaczniemy się dawać wszystkim we znaki, nawet bardziej niż poprzednicy. We czwórkę, bo w międzyczasie Rocket i Xander się zeszli. Kiedy Marcus powiedział nam o śmierci Cornelii i podejrzeniach, że Cameron maczał w tym palce nie trzeba było nam dwa razy powtarzać. Od razu zdecydowaliśmy się mu pomóc. Jemu w przeciwieństwie do Xandera nie trzeba było dwa razy powtarzać, że trzeba kogoś sprzątnąć. Nienawidził agencji za to, że chcieli go wrobić. I wyszło na jaw że potrafią z Xanderem łączyć myśli. Potem przyłączył się Caleb, którego Cami wyciągnął z nałogu. Też był mutantem, ze strony ojca, który jako jeden z nielicznych agentów dobrowolnie zgodził się wziąć udział w eksperymencie. Cami szalał. Nie było nocy, żeby nie sprowadzał do domu jakichś dziewczyn. Co gorsza on je zwodził w wyniku czego dochodziło nawet do samobójstw. Aż w końcu, w dwutysięcznym pierwszym roku pewna milutka Afroamerykanka przyszła do Zielonego Kota, położyła na stole zdjęcia z USG i powiedziała, że to jego dziecko i żeby dał jej kasę na aborcję. Myśleliśmy wtedy, że zacznie kręcić, albo wyśmieje tę kobietę, ale on podszedł do sprawy nad wyraz poważnie, wcale jak nie on. Powiedział, że jeśli po urodzeniu dziecka rzeczywiście okaże się, że jest jego, to weźmie je na siebie...

-I było?-Przerwałam mu przyłapując się na tym, że trzymam ręce zaciśnięte w pięści.-To była Isobell, prawda?

-Tak. W sierpniu tego samego roku przyszła na świat dwa tygodnie przed czasem. Szczerze, to nikt z nas się nie spodziewał, że będzie taki odpowiedzialny. Zmienił się przy niej, nie do poznania. A potem Xander miał wypadek samochodowy i się załamał. Operowali go najlepsi lekarze z całego świata których opłacał Marcus, ale i tak miał marne szanse na wyjście z tego cało. Cameron miał więc na głowie dziecko, poszukiwanego przez agencję brata który był w okropnym stanie zarówno psychicznym, jak i fizycznym i jeszcze sprawy, którymi normalnie zajmował się starszy. W dwutysięcznym trzecim, kiedy byliśmy w Nowym Jorku agencja zrobiła nalot na nasz apartament. Ktoś musiał zostać, wypadło więc na mnie i Camerona, a dziewczyny i Tris pomogli Xanderowi. Obaj dostaliśmy dożywocie z możliwością warunkowego wyjścia po dwudziestu pięciu latach. Ale to jeszcze nie było najgorsze. Domein uwziął się na Cameronie i nie dawał mu żyć. Był wtedy zastępcą naczelnika i zdecydowanie na zbyt wiele sobie pozwalał. Ale był uroczy...A ja się zakochałem.-dokończył rozmarzonym głosem, z głupawym uśmiechem na twarzy.

-Tak od razu?-Pstryknęłam palcami teatralnie.

-Gdzie tam od razu! Cholernie się panoszył. I oczywiście nie przyznawał się do tego, że jest gejem. Do czasu...-Mruknął pod nosem z wymownym uśmieszkiem, jakby przypominając sobie jakąś bardzo ciekawą scenę, o której oczywiście mi nie wspomniał.-Tak czy owak w więzieniu wylądowaliśmy w jednej celi z Amirem. Po tym, jak kilkakrotnie doszło między nimi do rękoczynów normalnie miałem dość. Ciągle uprzykrzali sobie życie, a co za tym idzie, mi też...

-Ale oni się chyba przyjaźnią...-Uniosłam jedną brew patrząc na chłopaka, który po raz enty dzisiejszego dnia posłał mi promienny uśmiech.

-Teraz tak, ale oni sobie zdali z tego sprawę dopiero jak Amir wyszedł na warunkowym i Cami został sam. Swoją drogą Al-kadi też rozwalił system, kradnąc wóz naczelnika sprzed budynku. W międzyczasie w ekipie pojawiła się też Loca. Po prostu przyszła raz jako znajoma Rocky i tak już została. No i Hana zaczęła spotykać się z Calebem a Erica z Tristanem. A potem, w styczniu dwutysięcznego piątego Xander po nas przyszedł. Tak szczerze to chyba żaden z nas dwóch się nie łudził, że wyzdrowieje na tyle, żeby móc nas jeszcze odbić.

-A Domein?-Przerwałam mu znowu.-Postawił się braciom?

-Domein doskonale wiedział, że chcemy uciec. Powiedziałem mu cztery dni po tym, jak Xander się z nami skontaktował i powiedział, że po nas przyjdą. Wiedziałem, że ani Xander, ani Cameron nie zrobiliby mu krzywdy, gdyby doszło do bezpośredniego starcia.

-Mógł im przeszkodzić...-Szepnęłam jakby sama do siebie. Kiedy to opowiadał to wszystko brzmiało jak oderwane od rzeczywistości, ale to się wydarzyło naprawdę i najlepsze było w tym wszystkim to, że oni byli tego częścią.

-Ale tego nie zrobił. Wziął urlop dwa dni przed całym zajściem. A ja myślałem, że go straciłem...Dwa miesiące później byliśmy na zakupach, kiedy nas znaleźli. Wzięli Cama i dzieciaki którzy akurat stali przed sklepem. Nie mam dzieci, więc nie wiem, jak się wtedy czuł, ale nie chcę nigdy się dowiadywać. Nawet, jeśli było to kłamstwo i one jednak żyją. Co innego, kiedy sam żegnasz się ze światem. W naszym zawodzie to norma, że są sytuacje bardzo niebezpieczne. Ale co innego, kiedy żegnasz dziecko, które niczemu nie zawiniło...-Urwał i popatrzył na moje zaszklone oczy.

-Widzisz, jak ty na mnie działasz, facet?-Spytałam wycierając oczy i starając się uśmiechnąć.

-Och...Miło mi.-Skinął głową i teatralnie zakręcił sobie jeden lok dookoła palca, uśmiechając się do mnie.-Pamiętaj mała, że nie warto płakać nad przeszłością, bo wystarczająco dużo złego wydarzy się jeszcze w przyszłości. Cameron nie przesiedział w areszcie nawet jednego dnia, bo wparowaliśmy tam tego samego wieczoru. Ale było już za późno. Dzieciaków nie było. Wpadliśmy wtedy w szał, pamiętam, że wszystkich wtedy wymordowaliśmy. A Cameron siedział jak małe dziecko i nie był w stanie zrobić kompletnie nic. Potem przez trzy miesiące do nikogo się nie odzywał, nawet do Xandera. Dopóki ten nie przyprowadził mu człowieka, który wstrzyknął truciznę dzieciakom. Cameron go zahipnotyzował i kazał w dość brutalny sposób popełnić samobójstwo. Najgorsze w hipnozie Cama jest to, że człowiek ma świadomość, co ze sobą robi, odczuwa ból i strach, ale nie może zrobić nic, żeby przestać...

-Jak marionetka.-Przerwałam mu przyglądając się własnym dłoniom. Zdecydowanie nie chciałabym widzieć Cama tak wściekłego.

-Dokładnie. Prawie godzinę męczył faceta, zanim pozwolił mu umrzeć. Sam miałem dość tego widoku, a nie jedno w życiu widziałem. Tak czy owak po rzekomej śmierci Isy i Kierana wrócił stary Cameron z tym, że stał się chamski i wredny i tylko Xander miał nad nim jako taką kontrolę. Poza nim niczyje słowa nie były w stanie do niego trafić. I tak mamy rok dwutysięczny szósty, kiedy Cam, Xander, Loca i Rocket są w Bostonie, na urlopie. W nocy Xander dostaje cynk że agenci się do niego wybierają, ale jest już za późno, żeby wszyscy mogli uciec. Rocket i Loca zabierają motory, a bliźniaki zostają aresztowani przez nikogo innego jak Domiego. W samolocie który miał ich przetransportować do Vegas Domein zabił wszystkich agentów i zaszantażował załogę tak, że zboczyli z kursu i wylądowali na innym lotnisku. Tam stał już samolot którym mieli lecieć do Rio. Domein na początku nie chciał brać udziału w naszych akcjach, więc upozorowaliśmy jego śmierć, żeby nie był poszukiwany. Potem w klubie chłopaki poznali Kasandrę która pracowała tam jako tancerka. Cam pomógł jej wygrzebać się z nałogu. Trevora i jego ojca aresztowali pięć lat temu, zabijając przy tym jego wuja i matkę. Resztę historii chyba znasz.

-Nie do końca. Bo niby wiem, jak to było z późniejszym aresztowaniem was i tą współpracą Caleba z agencją, ale nadal nie wiem, skąd wziął się Chris...

-No tak! Zapomniałem. Twój brat jako jedyny w całości przeszedł przemianę w agencji, ale nie potrafili potem sobie z nim poradzić, więc pod pretekstem nieobliczalności i w zastraszającym tempie rozwijającej się choroby psychicznej wysłali go do szpitala psychiatrycznego. Pół roku temu wydostał go stamtąd Xander.-Powiedział najwyraźniej bardzo zadowolony.- To chyba tyle, w bardzo ukróconej wersji. I czy ci się to podoba, czy nie, to ty teraz też jesteś częścią tej historii.

-A jakie jest jej zakończenie?-Spytałam najwyraźniej zbijając go z tropu.-Chodzi o bohaterów. Wszyscy kończą szczęśliwie?-Przechyliłam głowę. Chyba w końcu zrozumiał, o co mi chodzi, bo przestał się uśmiechać i popatrzył na swoje dłonie.

-Historia byłaby nudna, gdyby dla wszystkich skończyła się szczęśliwie, prawda?-Spytał.-Zbyt przewidywalna. Ktoś umrze, ktoś ucierpi, ktoś dostanie drugą szansę.-Dokończył ze smutkiem i popatrzył na mnie ze łzami w błękitnych oczach.-Ale możemy mieć też nadzieję na zwrot akcji i zmianę biegu wydarzeń, prawda?-Spróbował się uśmiechnąć ale kąciki ust mu drżały.-Chodź, idziemy. Domi pewnie już nas szuka.-Podał mi rękę i pomógł wstać. Ruszyłam za nim długim korytarzem. Wtedy marzyłam, żeby ta historia miała jednak szczęśliwe zakończenie.

rozdział co prawda z perspektywy Evy, ale zdjęcie pod spodem Nicholasa, bo moim zdaniem to do niego należy rozdział. Podoba wam się postać? Ja osobiście go uwielbiam, w przyszłości w ogóle chciałabym napisać rozdział z jego punktu widzenia. Co wy na to? 

Nie miałam ostatnio dostępu do internetu, stąd taka długa przerwa, ale następny rozdział prawdopodobnie 21 lub 22 listopada. Chyba nadrobiłam już większość zaległości, jeśli nie-pisać. Ostatnio strasznie mi zmalała ilość komentarzy, ale to chyba dlatego, że część czytelniczek zawiesiła swoje blogi albo nie ma z nimi kontaktu. A chyba nie opłaca się już szukać nowych, bo pewnie nikomu nie chciałoby się nadrabiać ponad 40 rozdziałów. Tak czy owak zbliżamy się powoli do końca historii. Patrzyłam ostatnio na pierwsze rozdziały tego opowiadania i cóż...Gdybym teraz miała je zaczynać, zrobiłabym parę rzeczy inaczej. I w sumie to opowiadanie mogłoby się już skończyć, ale ja mam tak, że jeśli przyjdzie mi do głowy jakiś pomysł, to koniecznie muszę go zrealizować, i dlatego trochę się to przedłuża. Tak czy owak nie będę was już długo męczyć :D Jak dobrze pójdzie i wena dopisze, a internet będzie współpracował, to wyrobię się w mniej więcej 15 rozdziałach :)  

Ale nic, uciekam już, czekam na komentarze, nawet te od anonimów, bo teraz to naprawdę potrzebuję porządnej motywacji, żeby nie tracić czasu na głupoty, tylko przysiąść i napisać resztę historii :D  

Ściskam :*