Ten moment, kiedy nie musisz udawać. Kiedy możesz sprawiać innym ból i być po prostu sobą...

 Z perspektywy Camerona

-To nie działa! Ona albo nic nie wie, albo jest tak uparta że i tak nic nie powie.-Warknął Cody wychodząc z sali przesłuchań, w której zostawił siedzącą na krześle, zirytowaną Manę.

-Mówiłem już, że mogę ją jakoś zmusić, żeby nam pomogła.-Mruknąłem właściwie do nikogo konkretnego. Chciało mi się spać. Siedzieliśmy już pół dnia gapiąc się na kobietę zza lustra weneckiego.

-Wiemy Cameron, ale nie można wszystkiego załatwiać na skróty za pomocą twoich zdolności.-Powiedział Michael biorąc mnie za ramię.-Chodźcie, trzeba się zastanowić nad jakimś rozwiązaniem.

Poszliśmy do kuchni gdzie Hana właśnie robiła nam kawę. Szczerze to miałem ochotę zasnąć i spać trzy dni. Zobaczyłem jak do kuchni wchodzi Lin z zabandażowaną ręką i widocznym opatrunkiem pod koszulką.

-Żyjesz?-Spytałem widząc jego podkrążone oczy. Uśmiechnął się słabo i usiadł przy stole, nalewając sobie wcześniej szklankę wody.

-Dopiero dzisiaj mnie wypuścili ze skrzydła szpitalnego. Czuję się jakby walec po mnie przejechał.-Poskarżył się.-Jak sprawa?

-Mamy upartą paniusię, która za żadne skarby nie chce nic powiedzieć.-Mruknął Xander wpatrując się tępo w kubek z kawą.

-I nie możesz jej zrobić tego swojego czary mary?-Japończyk machnął zdrową ręką i pstryknął palcami.

-Dzieci! W życiu nie można zawsze iść na skróty. Poza tym Cameron jest zmęczony a ona także jest pod wpływem tego środka który blokuje jego czary mary...

-To nie jest czary mary!-Przerwałem Farellowi nie kryjąc urażenia. Michael tylko popatrzył na mnie z uśmiechem, wyjmując ze swojej szklanki torebeczkę z herbatą i wyrzucając ją do śmietnika.

-Dobrze już! Dobrze!-Powiedział unosząc jedną rękę w obronnym geście.-Więc poza...Użyciem zdolności Camerona, macie jakiś pomysł, jak można by do niej dotrzeć?

-A może użyjemy starych, sprawdzonych sposobów?-Zapytał cicho Domein. Wszyscy popatrzyli na niego czekając na dalsze wyjaśnienia.

-Masz coś konkretnego na myśli?-Farell przechylił głowę i popatrzył na czarnego.

-Mana to silną kobieta, która doskonale wie, że za dużo jej zrobić nie możemy, bo nie mamy na nią nic poza tym, że spotykała się z Jeanem w klubie co jest uwiecznione na tylko jednym zdjęciu, niewiadomego pochodzenia. Ona nie boi się o to, że ją przymkniemy, bo nawet nie mamy, za co. Ale jest ładna. Poza tym próżna i bardzo pewna siebie, co można spostrzec od razu. A w jej zawodzie jakby nie było uroda odgrywa ważną rolę...Ona się boi szpetoty.-Powiedział wyjmując zza spodni połyskujący sztylet z jego inicjałami. Zaczął obracać go lekko w ręku i uśmiechnął się jakby podziwiał prawdziwe dzieło sztuki.-Więc może to powinniśmy zrobić?

-Chcesz ją oszpecić?-Cody wytrzeszczył oczy a ja mało co nie wyplułem kawy którą chwilę wcześniej wziąłem do ust.-To pogwałcenie praw człowieka! Tak nie można!

-Wyjątkowo się z nim zgadzam.-Przyznał Xander niechętnie.-To zły pomysł.

-Jakby nie było przez parę lat pracowałem w agencji i wiem sporo, na temat prawa. I wiem, że wykonywanie egzekucji na dzieciach oraz torturowanie więźniów też jest wbrew temu prawu. Ale zdaje sobie też sprawę, że w sytuacjach ekstremalnych, kiedy liczy się dobro wielu osób, cel uświęca środki.-Popatrzył na mnie a potem na Xandera. Starszy patrzył się na niego z dumą.-W tym przypadku chodzi o dobro co najmniej kilkorga dzieci które są na łasce niepoczytalnego mężczyzny, który zagraża nie tylko im, ale i nam.-Skierował ostrze sztyletu w stronę brzucha Lina.-Możemy więc chyba uznać to za sytuację ekstremalną, prawda?-Spytał tym samym słodkim i cichym głosem co na początku. Było coś niepokojącego w jego spojrzeniu. Ja sam nigdy nie byłem do końca pewny, czy podoba mi się to jego alter ego, czy nie.

-Nie możesz zrobić z niej kaleki.-Oświadczył Farell, skupiony na mieszaniu herbaty.-Wiesz o tym, prawda?

-Wiem, kiedy i do czego mogę się posunąć.-Oświadczył patrząc prosto w oczy Michaela.

-Zgadzam się na to niechętnie i nie każ mi tego później żałować.-Powiedział Farell grobowym tonem i widać było, że pie pochwala takiego rozwiązania sytuacji. 

-Doskonale...-Mruknął młody jakby sam do siebie i wstał od stołu. Szybko dopiłem kawę i razem z pozostałymi ruszyłem za nim.

Przyglądałem się jak wchodzi do sali przesłuchań a na twarzy siedzącej w niej kobiety powoli pojawia się zdziwienie pomieszane z irytacją.

-Dlaczego wczoraj widziałam faceta który wygląda prawie tak samo, jak ty?-Spytała niby od niechcenia, ale było w tym trochę ciekawości. Uważnie obserwowała jak czarny rozsiada się w krześle naprzeciwko niej.

-Co wiesz o Jeanie Morenie?-Spytał otwierając ciemnozieloną teczkę i całkowicie ignorując jej pytanie.

-Zadałam ci pytanie!-Niemal wrzasnęła. Domi otworzył szerzej oczy i popatrzył na nią.

-Doprawdy, głuchy jeszcze nie jestem. Możesz mówić nieco ciszej.-Odparł z sarkastycznym uśmiechem.-Ten facet to mój brat. Czy taka odpowiedź cię zadowala?-Patrzył na nią i biła od niego niezwykła pewność siebie. Widać było, że jest w swoim żywiole, w co zresztą nie wątpiłem.-Co wiesz o Jeanie Morenie?-Ponowił pytanie nadal nie spuszczając z niej wzroku. Kobieta zaśmiała się szaleńczo i opadła wygodniej na krzesło, odchylając głowę do góry i patrząc w sufit.

-Po pierwsze, to nic nie wiem na jego temat. Póki mi płaci, reszta mnie nie obchodzi. Po drugie, gówno wam pomogę, bo gówno na mnie macie.-Syknęła jadowicie i tym razem to Domi zaśmiał się serdecznie. Wstał i wziął jakiś świstek z teczki, oraz nie pokazując go kobiecie usiadł na stole mając jej twarz niezwykle blisko swojej.

-Po pierwsze, to nie radziłbym ci używać wobec mnie takiego tonu, bo mogę zrobić się nieprzyjemny. A po drugie, to mylisz się myśląc, że nic na ciebie nie mamy.-Pokazał jej kartkę, która do tej pory trzymał poza jej polem widzenia.-To jest jedno, z wielu zdjęć, które posiadamy. Są też nagrania i świadkowie, którzy widzieli cię w towarzystwie Morena i Marshala. I śmiemy podejrzewać, że możesz być ich wspólniczką, a ty milcząc utwierdzasz nas w tym przekonaniu.-dokończył twardo, patrząc jej prosto w oczy i uśmiechając się przy tym szyderczo.

Wszyscy obserwowaliśmy jak jej mina stopniowo się zmienia, kiedy dochodziła do niej myśl, że naprawdę może mieć kłopoty i teraz na twarzy Azjatki zostały tylko strzępy dawnej pewności siebie.

-Powtarzam po raz enty, mam mu tylko towarzyszyć w klubach!-Krzyknęła wściekła, ale Domi nadal pozostawał niewzruszony.

-Dobrze. Skoro nie wiedziałaś, że pracujesz dla przestępcy, którego poszukujemy, to nie będziesz miała nic przeciwko, żeby nam pomóc, prawda?-Spytał prostując się i przegarniając ręką włosy.

-Jesteś popieprzony, jeśli myślisz, że po tym, jak wyciągnęliście mnie z domu w środku nocy i przetrzymujecie tutaj w niegodnych warunkach w czymkolwiek wam pomogę!-Wycedziła a na jej twarz powoli wracała ta sama jadowitość, co wcześniej.

-Widzisz...Ja zazwyczaj jestem bardzo opanowany i trudno mnie zdenerwować...-Zaczął wyjmując z kieszeni drugie kajdanki. Przykuł jej ręce do oparcia krzesła i uśmiechnął się sarkastycznie.-Jednak irytują mnie osoby, które nawet kiedy wiedzą, że poniosły sromotną klęskę, próbują zgrywać ważne, wiesz?-Mówił wyjmując sztylet. Patrzył, to na jego ostrze, to na zdezorientowaną dziewczynę.-Więcej pokory. Chociaż odrobinkę.-Poprosił przejeżdżając sztyletem po jej dekolcie, jednak nie kalecząc jej.-To jak, pomożesz nam, Mana?

-Nie możesz zrobić mi krzywdy...-Pisnęła łamiącym się głosem. 

Obserwowałem całe zajście z niepokojem, bo zawsze mnie zadziwiało to, jakie Domi miał podejście do ludzi. Chyba nie było osoby, która oparłaby się jego metodom. Oprócz mnie, rzecz jasna. Ale ja sporo za to zapłaciłem. i ktoś taki jak Mana z pewnością nie dałby rady.

-Nie byłbym tego taki pewien...-Mruknął czarny otwierając jej dłoń i kreśląc X na wewnętrznej jej części. Kobieta syknęła głośno i chwilę potem z jej dłoni spadła pierwsza kropla krwi, a potem następna.-Gdzie teraz...?-Szepnął Domi tak cicho, że ledwo było go słychać w głośniku. Zaczął wędrować ostrzem w górę po jej dłoni aż dotarł do przedramienia, gdzie nakreślił linię długości kilkunastu centymetrów.

-Przestań!-Kobieta załkała, z przerażeniem patrząc na skaleczenie z którego spływała stróżka krwi.-Błagam...-Szepnęła, kiedy sztylet wędrował dalej w stronę jej twarzy.

-pomożesz nam, Mana?-Spytał ponownie, zatrzymując sztylet na jej brodzie. Dziewczyna delikatnie pokiwała głową.

-Pomogę...-Szepnęła.-Pomogę wam, tylko nie rób mi krzywdy!

-Dobrze...-Mruknął najwyraźniej usatysfakcjonowany.-Ale jeśli nawalisz, to będę się z tobą bawił dotąd, aż będę miał pewność, że nikt nigdy na ciebie nie spojrzy, nie czując odrazy, rozumiesz?-Spytał patrząc jej prosto w zapłakane oczy.

-Tak...-Pisnęła niemal niesłyszalnie, po czym kolejny raz zaniosła się płaczem.

Domi wytarł sztylet o jej spodenki, po czym upewniwszy się, że nie ma na nim już śladu krwi, schował go z powrotem do pokrowca. Wstał ze stołu i wsunął zdjęcie z powrotem do teczki, po czym wyszedł z sali przesłuchań i uśmiechnął się zwycięsko.

-Mógłbym to robić codziennie.-Westchnął najwyraźniej niezmiernie z siebie zadowolony.

-Zdecydowanie wolę swoje sposoby załatwiania takich spraw...-Mruknąłem nadal patrząc na kobietę za szybą.

-Przecież przepraszałem cię już za tamto...-Mruknął Domi momentalnie poważniejąc.-Nadal się na mnie złościsz?

-Nie, Domi, nie złoszczę.-Odwróciłem się i stanąłem naprzeciwko niego.-Wiesz przecież.-Przyciągnąłem go do siebie i zmierzwiłem czarną czuprynę, kiedy wychodziliśmy z sali.

-Co teraz?-Spytał Cody idący z przodu. Chyba po tym, jak Michael z nim pogadał, Franco nieco zluzował i już nie zachowuje się jak pępek świata. Przynajmniej przez większość czasu.

-Umówmy ją z Jeanem w tym klubie.-Zaproponowałem.-I wyślijmy tam kogoś. Jak tylko nadarzy się okazja, zgarniemy Morena.-Wzruszyłem ramionami.-Co ty na to?-Spojrzałem na Xandera który szedł na samym końcu, jakby nieobecny.-Słuchasz mnie?

-Co?-Podniósł głowę a wszyscy jak na komendę obrócili głowę w jego stronę.

-Masz w tej chwili iść spać!-Zażądałem patrząc, jak siada na kanapie w salonie i stara się nie zasnąć. Popatrzył na mnie jak małe dziecko, które dostaje ochrzan od rodzica.

-Nie mogę teraz, czekam aż Mia prześle mi...

-Nie obchodzi mnie, na co czekasz!-Wyrwałem mu z reki telefon, który właśnie wyjął z kieszeni.-Konfiskuję ci laptopa, telefon, odtwarzacz z muzyką, słuchawki i wszystkie urządzenia elektroniczne jakie tylko posiadasz. Do odwołania.-Warknąłem. Starszy przeniósł wzrok na Domiego, ale ten tylko założył ręce na piersi na znak, ze całkowicie mnie popiera.

-Nie będę mógł pracować bez laptopa...-Mruknął błagalnie w stronę Farella.

-W takim stanie też nam nie pomożesz...-Michael podszedł i położył mu dłonie na ramionach.-Wyśpij się porządnie. Chłopaki poradzą sobie jakoś bez ciebie. Uśmiechnąłem się triumfalnie.

-Chodź!-Ponagliłem go, kiedy wstawał z ociąganiem z kanapy. Ruszył wolno w kierunku pokoju, który tymczasowo zajmowaliśmy, drapiąc się lewą dłonią po karku. Usiadł na łóżku i rozejrzał się po pokoju, a ja wyjąłem z szafy czarną torbę podróżną.-Nie żartowałem z tą elektroniką. Dawaj tu wszystko.

Patrzyłem jak wstaje i podchodzi do biurka, z którego zdejmuje laptopa i odłącza ładowarkę od prądu, a potem delikatnie i z widocznym bólem wkłada je do torby.

-Wiesz, że robisz mi tym krzywdę?-Powiedział patrząc najpierw na dno torby, a potem na mnie.

-Wiem, że nie pomożesz nam, jeśli będziesz zasypiał na stojąco, a teraz jesteś wyczerpany. No dalej, zapasowy laptop też. I ładowarkę od telefonu, piórnik z płytami, wszystkie karty i pendrive.-Zażądałem i patrzyłem, jak starszy krząta się po pokoju, przynosząc to, o co go prosiłem.-Odtwarzacz i słuchawki. Te duże też.-Popatrzył na mnie jakby chcąc coś dodać, ale zagryzł wargę i wyjął z szafki nocnej czerwono czarne słuchawki nauszne, które kupił w zeszłym tygodniu.-Kostkę Rubika i podręcznik od matematyki, który trzymasz pod poduszką...

-Miały być tylko urządzenia elektroniczne...-Warknął mierząc się ze mną wzrokiem.

-Obaj wiemy, że to będzie pierwszym, czym się zajmiesz jak tylko stąd wyjdę.-Uśmiechnąłem się i kiwnąłem zachęcająco głową.-Kalkulator też, jeśli masz. I twoje notatniki...

-Może chcesz też zegarek?-Spytał sarkastycznie wskazując na biurko. Sięgnąłem po niego i wrzuciłem do reszty rzeczy. Warknął coś pod nosem i przyniósł podręcznik z najtrudniejszymi zadaniami matematycznymi i czerwony zeszyt, a potem trzy duże, grube notesy z mnóstwem zakładek i dolepianych karteczek.-Jeśli to wpadnie w niepowołane ręce...

-Nie musisz się o nic martwić-Mruknąłem wkładając je na sam spód torby i wyłączając telefon, ze zdjęciem Rocky na tapecie.-A teraz jeszcze papierosy.

-Co?-Odwrócił się gwałtownie i popatrzył z autentyczną złością.-Nie dość ci? Nie oddam fajek...

-Owszem, oddasz.-Powiedziałem otwierając szafę i przeglądając ubrania w poszukiwaniu papierosów.-Teraz mnie przeklinasz, ale to dla twojego dobra. Im szybciej się odzwyczaisz, tym lepiej dla ciebie.

-Och...I akurat teraz cię wzięło na wyciąganie mnie z moich nałogów, tak?-Warknął z sarkazmem.-Teraz, kiedy mamy najwięcej roboty?

-Nie!-Odciąłem się, odwracając w jego stronę.-Teraz, bo jest z tobą coraz gorzej. Nie jesz, nie śpisz, na siłowni czy basenie kiedy ostatnio byłeś? Albo choćby pobiegać? Palisz trzy paczki dziennie, a co za tym idzie masz słabszą kondycję. Przebiegłbyś sprintem dziesięć kilometrów? W życiu! Dobrze wiesz, że zdolności nie załatwią za ciebie całej sprawy...

-Są w dolnej szufladzie...-Mruknął patrząc na mnie z rezygnacją. Podszedłem do stojącej przy biurku komody i wyjąłem trzy kartony Cameli. Starszy obracał w dłoniach otwartą paczką z sześcioma papierosami w środku. Wyciągnąłem rękę a on podał mi je i przyglądał się jak zapinam prawie pełną torbę.

-Potrzebuję jeszcze klucza od pokoju...-Wskazał palcem na szafkę nocną a ja podszedłem i wyciągnąłem z niej pojedynczy kluczyk.-Nie masz zapasowego?

-Rocky ma, a przyjedzie dopiero jutro rano...-Mruknął pocierając dłonie.

-Bardzo bym nie chciał, żeby te drzwi jakimś dziwnym sposobem się otworzyły, dlatego Radża będzie cię pilnował. Wiesz, że on nie pozwoli ci wyjść, prawda?-Spytałem patrząc na kota, który leżał grzecznie przy drzwiach. Starszy pokiwał tylko głową ze zrozumieniem.

Wziąłem torbę i ruszyłem do drzwi. Odprowadzał mnie wzrokiem, jakbym wyrządzał mu najgorszą krzywdę i wiedziałem, że tak właśnie robię. I nawet jeśli wyszedłem przez to na ostatniego dupka to było warto, bo jemu taka przerwa była potrzebna. 

-Wpadnij do mnie potem...-Usłyszałem, zanim przekręciłem klucz w zamku.

-Pilnuj wujka i nie pozwalaj mu wychodzić z pokoju, zrozumiano?-Spytałem głaszcząc Radżę po łbie. Usłyszałem w odpowiedzi głośne warknięcie i mogłem mieć tylko nadzieję, że to oznacza zgodę.  

Wszedłem do pokoju Amira i Kasandry który znajdował się na przeciwko naszego i zostawiłem torbę w szafce w łazience pilnując, żeby Xander nie mógł dostać się do mojego umysłu.

-Gdzie wszyscy?-Spytałem jakąś brunetkę jedząca samotnie w kuchni.

-Twój brat i reszta poszli do konferencyjnej.-Odparła zakrywając usta dłonią.-Ale do tej mniejszej.

Kiwnąłem głową i od razu tam poszedłem. Na miejscu byłem ostatni, więc kiedy otworzyłem drzwi, wzrok wszystkich automatycznie powędrował na mnie.

-Gdzie Xander?-Padło od razu pytanie ze strony Roberta, którego nie wiedzieć czemu postanowili włączyć do sprawy. Nelson oczywiście nie miał nic przeciwko.

-Też się cieszę, że cię widzę.-Uśmiechnąłem się i zająłem miejsce obok Domeina.-Xander ma szlaban i przez najbliższe dni nie będzie za bardzo udzielał się w sprawie.-Zakomunikowałem wyniośle, a co najmniej połowa zebranych popatrzyła na mnie jak na kompletnego idiotę.

-Ale on prowadzi tą sprawę...-Zaczęła Mia marszcząc brwi

-Mój brat został przeze mnie ubezwłasnowolniony i żadne wiadomości, telefony, czy co tam innego do niego nie dociera.-Powiedziałem spod przymkniętych powiek.-Kto się chce z nim skontaktować, musi to uzgodnić ze mną. A i Domi, nie dopuszczaj go do siebie.-Pstryknąłem w stronę młodego.

-Aha, świetnie, czyli kto poprowadzi sprawę?-Wtrącił Cody nie kryjąc złości. Wywróciłem oczami i popatrzyłem po zebranych...

-Wypadnie na mnie, no nie?-Mruknąłem, właściwie nie kierując swoich słów do nikogo konkretnego.

-Ty masz tym pokierować?-Prychnął Franco.-On nic na ten temat nie wie!-Zwrócił się do Michaela, który do tej pory przysłuchiwał się nam z dziwnym uśmiechem.

-Wiem tyle samo, co i pozostała dwójka.-Wskazałem palcem na czarnego.-Tyle tylko, że Domi woli trzymać się w cieniu, a ja jestem zbyt leniwy, żeby zająć się tym sam. Ale jeśli trzeba, poświęcę się...Znajcie moje dobre serce. Poza tym To Xander urodził się pierwszy, niech to więc na niego spada cała odpowiedzialność jak coś się spieprzy...

-Okej, bo nie ma czasu. Co robimy z tą całą Meną...

-Maną.-poprawił Mię Cody.

-Tak. Co robimy z Maną?

-Plan jest prosty. Umówimy ją z Jeanem w tym klubie, a na miejsce wyślemy Codyego, Amira i Kasandrę.-Wskazałem całą trójkę po kolei palcem.-Sam bym pojechał, ale ktoś się starszym zająć musi. Jak dobrze pójdzie to zgarniemy Morena a od niego do Zacka już niedaleko.

-Rozmawiałem już z Chrisem i powiedział, że dadzą radę do jutra zrobić te małe fiolki z kwasem żrącym.-Domi oparł się o stół i zaczął rozmasowywać ręce.-No wiecie, przecież obiecałem Manie, że jeśli nie pomoże, to jej uroda na tym ucierpi. Przypniemy jej te fiolki, które otworzymy automatycznie, jeśli dziewczyna spróbuje uciec. Wyżrą jej trochę skóry, nic wielkiego.-Dodał, kiedy zorientował się, że nikt nie wie, o czym mówi. Wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia i już miałem coś dodać, kiedy do sali wbiegła Hana, wyciągając telefon w moja stronę.

-Cam?-Spytała a w jej głosie słychać było narastającą ekscytację.-Nicholas dzwonił...Eva czyta w myślach...  

jak się podoba rozdział? Więc, głównym moim celem było tutaj pokazanie, że Domein nie jest aż taki święty, jakby się wydawało. Miałam na początku te scenę zrobić ostrzejszą, ale chyba i ta może być :)

A no i pod poprzednim rozdziałem padło pytanie, czy planuję drugą część. No cóż...mam sporo pomysłów na nowe opowiadania, ale nie wiem, czy udałby mi się zrezygnować z tego. mam pomysł na drugą część, ale nie wiem, czy opłaca się pisać coś dla czterech czy pięciu czytelników. jeśli będę widziała, że tak jak teraz praktycznie nikt tego nie czyta, to chyba sobie daruję :) 

tak czy owak następny rozdział 28 listopada. 

Pozdrawiam :*