To właśnie w oczach i w uśmie­chu za­pisa­na jest przeszłość...

 Siedziałam z Nicholasem w pokoju jego i Domeina już od ponad godziny, zastanawiając się, jak w końcu przestać czytać mu w myślach. Chłopak wyglądał na i rozbawionego i zirytowanego jednocześnie, ale nie skarżył się na to, co mu robię i wydawało mi się, że dla mnie to bardziej krępujące niż dla niego. Trzeba coś z tym zrobić. Słyszałam zamartwiający się głos w swojej głowie.

-No wiem!-Jęknęłam spoglądając na niego i jednocześnie leżąc wyciągnięta na czerwonej kanapie.

-Ale co wiesz?

-No, że coś z tym trzeba z zrobić...-Przechyliłam się i pogłaskałam rudego kota, który leżał na dywanie.-Przepraszam, naprawdę nie chcę tego robić!-Wróciłam wzrokiem z powrotem do chłopaka.

-Wiem, że nie chcesz. Nie kontrolujesz tego. Dzwoniłem do chłopaków, niedługo Cameron tu przyjedzie i jakoś spróbujemy to opanować.-Powiedział i wiedziałam, że mówi szczerze. Głównie dlatego, że zanim to wypowiedział, usłyszałam każde słowo w swojej głowie. Naprawdę zaczynałam rozumieć Camerona, kiedy mówił, że to potrafi wykończyć.-Wiesz, że ja też słyszę, o czym ty myślisz?-Spytał z szerokim uśmiechem a ja wytrzeszczyłam na niego oczy.

-Jak to?-Wydukałam niezdolna powiedzieć coś więcej.

-Martwisz się, że będę na ciebie zły.-Powiedział zgodnie z prawdą.-I współczujesz Cameronowi, że on musi znosić to cały czas.-Zamyślił się na chwilę.-I chyba mam już pewną teorię.-Mruknął wyciągając się w fotelu i przymykając oczy.-Ale ja naprawdę nie złoszczę się na ciebie. Wręcz przeciwnie, to fajnie móc się przekonać, jak trojaczki czują się na co dzień.-Westchnął w chwili, kiedy usłyszałam warkot silnika samochodowego.

Wybiegłam przed dom i niemal podskoczyłam widząc jak z auta wychodzi Cameron i Domein, obaj  z uśmiechami na twarzach. Warkoczyk podszedł do mnie i przytulił mocno, po czym chwycił za pośladki i podniósł do góry. Owinęłam się mu nogami dookoła bioder i pocałowałam długo, przymykając oczy. Mój piękny...Usłyszałam w głowie pomruk Nicholasa i odruchowo odwróciłam się w jego stronę. Stał i obejmował Domiego, patrząc mu prosto w oczy. Cami nie odezwał się do mnie, tylko wniósł do domu i skierował się tam, gdzie wcześniej czekaliśmy na niego z Nickym.

-Czyli czytasz w myślach, tak?-Spytał w końcu, kiedy już siedziałam wygodnie na jego kolanach w fotelu, a Domi i Nicholas wpatrywali się we mnie, moszcząc się na kanapie.

-Noo...Nicholasowi. I nie potrafię przestać.-Popatrzyłam na blondyna, czerwona jak burak.-Ale to niechcący było.-Szepnęłam przepraszająco.

-To nic złego.-Cami odgarnął mi niesforny kosmyk włosów za ucho. Cieszyłam się, że jest ze mną. W końcu nikt chyba nie znał się tak dobrze jak on, na czytaniu ludziom w myślach.-Kiedy moje zdolności się uaktywniły, też nad tym nie panowałem. Z nami jest ten problem, że nasze umiejętności nie dotyczą tej fizycznej części, a umysłowej i że polega na łączeniu się z innymi ludźmi. Dlatego to trudniejsze. Trzeba uważać, żeby nie zrobić krzywdy temu, z kim jest się akurat połączonym. Ale dobrze będzie już nie być tym jedynym, który robi ludziom czary mary...-Zrobił palcami cudzysłów w powietrzu.

-Tylko ona nie robi ludziom czary mary...-Wciął się Nicholas , powtarzając gest Camerona.-Wasze zdolności są podobne, ale nie takie same.-Przysunął się na kanapie w naszą stronę, jakby chciał nam powierzyć jakiś sekret, po czym wskazał palcem na mnie.-Ty potrafisz łączyć się umysłem z drugą osobą, jednak nie potrafisz niczego na niej wymuszać czy odczytywać jej wspomnień, bez jej zgody. Osoba która jest w ten sposób z tobą połączona zachowuje trzeźwość umysłu i panuje nad nim. Cameron przeciwnie. Żeby dostać się do myśli drugiej osoby, musisz nawiązać z nią kontakt wzrokowy. Wtedy może odczytywać jej zamiary, wspomnienia i uczucia i tylko on ma wpływ na to, co z niej wyciągnie i do czego ją zmusi. Jednak nie trwa to krócej niż kilka minut i nie potrafi być z nią w stałym połączeniu. Innymi słowy Eva potrafi z ludźmi robić to, co wy z Domeinem i Xanderem robicie sobie nawzajem przez cały czas. I nie musi utrzymywać kontaktu wzrokowego. Wystarczy jej obecność w pobliżu tej drugiej osoby i oczywiście jej zgoda na to.-Zakończył wykład z promiennym uśmiechem.

-Tylko że na razie nie potrafię zerwać tego całego połączenia z Nicholasem.-Mruknęłam pod nosem. Aż tak ci ze mną źle? Usłyszałam a Nicky zmarszczył wymownie brwi.-Nie, tylko to jest...Niestosowne.-Uśmiechnęłam się widząc minę Domiego i Cama.-Widzisz? Nie możemy im tego ciągle robić.

-Dlaczego? Oni to nam robią cały czas.-Poskarżył się a siedzący za nim Domein wywrócił oczami z drwiącym uśmiechem.

-A zdolności też mogę wtedy od kogoś czerpać?-Mruknęłam chociaż nie miałam wcale zamiaru powiedzieć tego na głos.-No wiecie...Tak, jak wy.­-Poparzyłam na braci.-Korzystacie wzajemnie ze swoich zdolności. A skoro jestem z Nicholasem połączona w taki sam sposób jak wy ze sobą, to powinnam też tak umieć...

-Gdyby tak było, potrzebowałabyś teraz okularów bo byłoby dla ciebie zbyt jasno...

-Ale u nas też nie od razu się to wykształciło. Przez większość czasu po prostu siedzieliśmy w swoich umysłach.-Przerwał Nicholasowi Cam, gestykulując przy tym tak, że mało brakowało a uderzył by mnie w łokieć.-Dopiero po kilku miesiącach się zorientowaliśmy, że potrafimy korzystać z nich nawzajem.-Popatrzył na Domeina, który jakby na znak zgody pokiwał głową.

-Czyli jaki jest plan?-Spytałam w końcu, po dłuższej chwili ciszy. Nicky sięgnął po ciastko i próbował zinterpretować to, co chwilę wcześniej powiedział Cam, zjadając kawałek. Mimo, że nie skarżył się na to nawet w myślach, łatwo dało się wyczuć, że jest głodny.

-Plan jest taki, że teraz spróbujemy jakoś was rozłączyć. To trudne, przynajmniej w przypadku nas trzech, ale ty powinnaś być do tego w jakiś sposób lepiej przystosowana...-Powiedział warkoczyk, patrząc mi prosto w oczy, co sprawiło, że nie tyle zwracałam uwagę na to co mówi, co podziwiałam jego teraz ciemnobrązowe tęczówki.

Dopiero niedawno zauważyłam, że lekko zmieniają kolor w zależności od nastroju chłopaka. Nie zawsze były czarne, jak myślałam na początku. Chociaż i ta czerń miała kilka znaczeń. Na przykład kiedy używał swoich zdolności, białka wręcz znikały i wyglądały jak ślepia jakiegoś demona. Albo jak był bardzo zdenerwowany, wtedy pojawiał się w nich taki niebezpieczny błysk, który jasno dawał do zrozumienia, że złą decyzją będzie wchodzenie z nim w jakiekolwiek dyskusje. A delikatne odcienie brązu pojawiały się kiedy był szczęśliwy. Na przykład jak Xander, czy Domein są blisko. Albo ja, ale nie wiem, czy po niecałych trzech miesiącach związku mogę znaczyć dla niego tyle, co bracia bliźniacy.

Zajęłam się tak marzeniem o tych jego oczkach, ze aż podskoczyłam, kiedy w jego kieszeni zabrzęczał telefon. Odebrał i słuchał przez chwilę, marszcząc brwi, aż w końcu uśmiechnął się cwaniacko.

-Dobrze. Zabierzemy Evę i Nicka i zaraz wracamy.-Urwał, a w słuchawce znowu usłyszałam czyjś, chyba damski głos.-Zajmij się wszystkim. Nie, starszego w to nie mieszaj. Powinniśmy być za jakieś trzy godziny.-Skończył i chwilę potem się rozłączył. Patrzył przez chwilę na ekran telefonu marszcząc brwi, ale schował go do kieszeni i zlustrował wzrokiem mnie i chłopaków.

-Jakieś postępy?-Spytał Domi cicho, z nutką nadziei. Cami pokiwał głową.

-Mana zgodziła się pomóc i udało jej się dodzwonić do Jeana. Jest z nim umówiona dziś wieczorem w klubie Albatros.-Mruknął, ale widać było, że nie jest przekonany co do tego pomysłu.-Musimy tam jechać. Spróbujemy was rozłączyć, ale nie mamy za dużo czasu, więc jeśli się nie uda, zabierzemy was w takim stanie.-Dokończył i posadził mnie tak, żeby było mi wygodniej. Wsłuchałam się w jego późniejsze słowa, które wypowiadał mi prosto do ucha, starając się jak najbardziej skupić, ale jego głos mnie po prostu rozbrajał.-Zamknijcie oboje oczy.-Nakazał cicho. Natychmiast zrobiłam, co kazał, ale ze skupienia wyrwał mnie rechot Nicholasa.

-To brzmi jakbyś miał nas hipnotyzować.-Pisnął trzymając się za brzuch i niemal kładąc na Domim, który uśmiechnął się pobłażliwie i pogłaskał go po złotych lokach.

-Bo to tak działa idioto!-Warknął Cami, próbując się opanować przed wybuchnięciem śmiechem.-Jeśli się na tym nie skupisz, to dupa! Nic się nie uda i będziecie tak tkwili. Mi to nie przeszkadza.-Rzucił w blondyna czerwoną, puchatą poduszką, kiedy ten próbował się opanować. W końcu usiadł po turecku i zamknął oczy. Zrobiłam to samo i kiedy Cami wziął głęboki oddech, żeby kontynuować, Nicky wydał z siebie jakiś niekontrolowany odgłos.

-Przepraszam! Chyba mam czkawkę!-Pisnął, ponownie wybuchając śmiechem. Cameron zaklął pod nosem, a Domi uspokajał cicho blondyna tłumacząc, że nie ma czasu na żarty. W końcu, kiedy Nicky wyszedł do kuchni żeby się napić, a potem wrócił nadal się szczerząc, usiadł i poważniejąc zamknął oczy.

-Możemy już kontynuować?-Spytał Cam patrząc na niego. Ten tylko uchylił jedno oko i pokiwał twierdząco głową, a kąciki jego ust zadrżały lekko.-Dobrze. Teraz oboje musicie się skupić jedynie na tym, żeby wypchnąć to drugie z waszych umysłów. Na spokojnie, pierwszy raz jest zawsze najtrudniejszy...

-I zwykle najbardziej boli...-Szepnął Nicky i nie trzeba było widzieć teraz jego miny żeby wiedzieć, że się uśmiecha. Cami tylko westchnął głośno, ale dalej już nikt się nie odezwał.

Starałam się zrobić tak, jak kazał Cameron. Odsunęłam wszystkie inne myśli na bok i starałam się skupić na wypchnięciu Nicka ze swojego umysłu. Na początku nic się nie działo i już miałam powiedzieć, że to nie działa, kiedy poczułam coś, jakby kopnięcie prądem. Słyszałam myśli Nicholasa. O tym, że Domein wygląda cudnie w nowych rurkach. Słyszałam jak rozmawia z Cameronem o mnie, ale nie wiedziałam, gdzie są. Pomożesz Margaret? Xander nie będzie zadowolony... Mówił Bell, najwyraźniej zmartwiony. Trzeba powiedzieć Kasandrze, żeby poinformowała Parkera. Amir, kiedy się z nią spotkasz? Ściszony głos chłopaka. Przez chwilę zastanawiałam się, gdzie to może być, aż doszłam do wniosku, ze to było pewnie tuż przed odnalezieniem mnie, kiedy chłopaki byli jeszcze w więzieniu w Los Angeles.

Ponowny wstrząs. Jakbym spadała, aż w końcu uderzyła o ziemię. Tym razem widzę, co się dzieje. Nicholas i Domien mierzący się wzrokiem. Chcecie, żeby was zabili, tak? Głos czarnego, nie kryjący urazy. Patrzy prosto w oczy blondyna , jakby szukał w nich odpowiedzi na swoje pytanie. Chcę, żebyś o tym wiedział. Jeśli mam wybierać między śmiercią a więzieniem, wybieram to pierwsze. Odpowiedz padająca z ust błękitnookiego. Czyli jednak to, co jest między nami nic dla ciebie nie znaczy? Szepcze Parker, ocierając łzy. Ja nic dla ciebie nie znaczę... Dodaje niemal niesłyszalnie. Czuje się nieswojo, będąc tam, a jednocześnie wiem, że mam za mało sił, żeby odejść. Znaczysz Domein. Zdecydowanie za dużo znaczysz. I dlatego nie mogę pociągnąć cię za sobą. Wybacz... Mówi Bell, przykładając usta do skroni Domeina.

Kolejny wstrząs. Mam wrażenie, że zaraz zwymiotuję. Przynajmniej ta niematerialna ja, która teraz znajduje się w wielkim pokoju, wysokim na dwa piętra, z błękitnym łożem z baldachimem stojącym na środku. O parapet opiera się kobieta około czterdziestki. Promienie słońca padają tak, że ze swoimi złotymi, rozpuszczonymi lokami i jasnoniebieskimi oczami wygląda jak anioł. Drzwi do pokoju otwierają się, i wchodzi Nicholas. Niesie w ręku torbę, którą puszcza, kiedy tylko dostrzega kobietę i podbiega do niej. Przytula ją z szerokim uśmiechem a ona w pewnym momencie łapie jego twarz w dłonie i przygląda jej się badawczo. Myślałam, że cię więcej nie zobaczę. Mówi, a po jej policzkach płyną łzy. Oj, mamuś... Chłopak całuje ją w czoło a potem w obie dłonie. Jestem twoim synem...To chyba oczywiste, że trzeba czegoś więcej niż kraty i kilku strażników, żeby mnie powstrzymać. Mówi, a uśmiech ani na chwilę nie schodzi z jego ust. Po chwili ona też ukazuje swoje białe zęby w promiennym uśmiechu i po raz kolejny mocno przytula chłopaka.

Uderzenie. Czuję się już wyczerpana, ale znowu coś przykuwa moją uwagę. Nicholas, stojący tyłem do lustra i przyglądający się swoim plecom, na których jest mnóstwo siniaków i zadrapań. Wygląda na trochę młodszego. Do głowy mi przychodzi, że to wydarzenie mogło mieć miejsce pięć lat temu, albo dwadzieścia, biorąc pod uwagę fakt, że chłopak starzeje się wolniej. Wzdycha głośno, kiedy słychać otwierające się drzwi, które chwilę potem ktoś z hukiem zamyka. Dobrze, że już jesteś. Odzywa się brodaty mężczyzna koło trzydziestki, podchodząc do chłopaka. Obraca go przodem do lustra. Ociera się brodą o szyję chłopaka i nagle do głowy mi przychodzi, że to musi być ten nauczyciel z poprawczaka, o którym Nicholas wspomniał ostatnio. Na klatce piersiowej nastolatka widać takie same zadrapania, siniaki i zaczerwienienia. Blondyn patrzy na swoje odbicie w lustrze i przechyla lekko szyję, kiedy brodacz zaczyna go po niej całować. Dlaczego cię wczoraj nie było? Pyta odrywając się na chwilę od jego szyi. Źle się czułem... odpowiada Nicholas i widzę, że ma gęsią skórkę. Starszy mężczyzna odwraca go przodem do siebie i przez chwilę patrzy prosto w oczy, a na jego twarzy powoli maluje się diaboliczny uśmiech. Gładzi kciukiem policzek błękitnookiego a po chwili uderza go z całej siły otwartą dłonią. Dlaczego kłamiesz? Pyta jadowicie, nie kryjąc wściekłości. Nastolatek pochyla głowę i rozmasowuje policzek. Mowę ci kurwa odebrało? Jeśli ci mówię, że chcę cię widzieć, to masz być bez względu na to, jak się czujesz! Krzyczy, chwytając chłopaka za podbródek. Patrzy mu w oczy a nastolatek wygląda tak, jakby chciał zapaść się pod ziemię. Jak mały bezbronny zwierzak wiedzący, że jego los jest przesądzony. Wiesz, co teraz będzie, prawda? Pyta mężczyzna wyjmując pasek ze spodni. W tamtej chwili chcę uciec. Nie chcę widzieć, co będzie z nim robił, ale nie mogę. Pomimo starań jestem obok i patrzę, jak blondyn klęka i opiera się o łóżko stojące pod ścianą, a stojący nad nim mężczyzna raz za razem uderza go skórzanym paskiem po plecach. Chłopak łapie głośno powietrze i krzyczy raz czy dwa, ale to nie powstrzymuje mężczyzny. Na plecach nastolatka pojawia się coraz więcej czerwonych śladów. W końcu brodacz podnosi go za włosy tak, ze ich spojrzenia ponownie się krzyżują. Po policzkach Nicka spływają łzy a on sam pojękuje cicho z bólu. Następnym razem przyjdziesz, prawda? Pyta trzydziestolatek a on kiwa posłusznie głową. Dobrze. A teraz podziękuj mi ślicznie za to, że nie byłem dla ciebie za bardzo surowy. Mówi niemal z dumą. Zdejmuje prążkowaną marynarkę i rzuca ją na łóżko. Blondyn przełyka głośno ślinę i przygryzając dolną wargę powoli zaczyna rozpinać nauczycielowi rozporek od spodni...

-Eva!-Usłyszałam odbijający się echem głos Camerona w uszach. Otworzyłam oczy, ale widziałam chłopaka jak przez mgłę.

-Niedobrze mi...-Wydusiłam z siebie, a on niemal natychmiast wziął mnie na ręce i zaniósł do łazienki do której prowadziły białe drzwi w rogu pokoju chłopaków. Posadził mnie na podłodze, tuż przy toalecie a sam klęknął obok, związując mi włosy tak, żeby nie opadały mi na twarz. Przez kilka minut naprawdę myślałam, że zwrócę, ale po chwili mój oddech się uspokoił, a potem w głowie przestało mi aż tak szumieć.

-Już dobrze?-Spytał, decydując się w końcu, żeby mnie przytulić.-Popracujemy nad tym, opanujemy to jakoś...-Pocieszał całując mnie w czoło-Na pewno nie będziesz wymiotować?-Zapytał jeszcze, odrywając się ode mnie i przyglądając zapewne bladej jak ściana twarzy. Zaprzeczyłam ruchem głowy.

-Chyba nie...-Wymamrotałam niezbyt pewnie.-Nie będę.-Poprawiłam się.-Możemy jechać, jeśli pomożesz mi jakoś dojść do samochodu.-Mruknęłam odwracając się i w tej samej chwili spostrzegłam, że w drzwiach stoi blady jak ściana Nicholas, który przygląda mi się z przerażeniem.

I co wy na to? Mi się osobiście podoba, chyba wszystko ujęłam tak, jak to sobie zaplanowałam. Rozdziału następnego niestety jeszcze nie napisałam, ale postaram się dodać w następny weekend. W ogóle to ostatnio nie mam chęci żeby za cokolwiek się wziąć, mam jeszcze dwa blogi do przeczytania w całości a po prostu nie mam czasu...ale nic, ściskam i zapraszam do czytania :*