Ile ra­zy trze­ba upaść, by pod­nieść się ostatecznie?

Zerwałam się szybko z łóżka. Bonnie trzymała w ręku pistolet. I ty go cały czas Ze sobą miałaś? Chciałam wrzasnąć. Bez namysłu podbiegłam szybko do cioci. Jej dłonie i jasne włosy całe pokryte były krwią, ale na szczęście oddychała i jakoś trzymała się na nogach. Chyba bym nie wytrzymała, gdybym ją też straciła.

- Trzeba jej pomóc! - Krzyknęłam do dziewczyny stojącej przy oknie, kiedy kobieta niebezpiecznie się zachwiała

- Ja z nią zostanę. Jest ich pełno. - Ciocia Maggie wzięła głęboki oddech. Nigdzie nie było widać, gdzie krwawi. - Musisz odwrócić ich uwagę. Odciągnąć od Evy... - Znowu urwała.

- Na pewno sobie poradzicie? - Spytała blondynka, przeczesując nerwowo włosy. Wiedziałam, że sobie nie poradzimy. Ciocia była ledwo przytomna, a ja nawet nie chodziłam na szkolne zajęcia karate, nie mówiąc o radzeniu sobie z prawdziwym niebezpieczeństwem.

- Idź. Zajmę się nią. Nic nam nie będzie. - Starałam się być przekonywująca. Blondynka zniknęła za drzwiami. Zostałyśmy same. - Zaraz to wytrę. - Ruszyłam do łazienki.
Cholera jasna, gdybym ja tylko wiedziała, jak się udziela pierwszej pomocy! Te lekcje też ominęłam. Na filmach, to w łazience zawsze jest apteczka, prawda? No właśnie. Tylko, że tam jej nie było! Namoczyłam szybko ręcznik i spojrzałam w lustro. Naprzeciwko mnie, w drzwiach stała ciocia Magdaleine. Wyglądała jak zwykle, może pomijając zakrwawioną twarz.

- Przepraszam, Eva. On ciebie chce, a ja muszę robić, co mi każe. Przepraszam... - Wycelowała we mnie z broni, której wcześniej u niej nie widziałam.. Spojrzałam na lufę i w jednej chwili czułam, jak wcześniej zjedzona zapiekanka podchodzi mi do gardła. Nawet moja kochana ciocia Maggie była przeciwko mnie. - Nie próbuj uciekać. - Wyjęła telefon z kieszeni i spojrzała na ekran. Stała jakieś dwa metry ode mnie, a ja czułam, jak łzy spływają po moich policzkach.

- Czemu mi to robisz? - Spytałam cicho, próbując opanować drżenie rąk, poprzez zaciskanie dłoni w pięści. - przecież ja Ci nic nie zrobiłam! - Wykrzyczałam. Kobieta spojrzała na mnie dziwnie. jakby mnie nienawidziła. Nigdy nie podejrzewałabym jej o takie zachowanie. 

- To przez Ciebie ona nie żyje. To wszystko twoja wina... - Wysyczała do mnie, dysząc ciężko. - Musisz za to odpowiedzieć. - chwyciła mocniej za broń. Zamknęłam oczy. Usłyszałam strzał. A potem ktoś upadł na ziemię.

Klęczałam na zimnych płytkach, pokrytych krwią. Płakałam. Było tak już od mniej więcej pięciu minut. Ja płakałam, a Cam tylko mnie przytulał. Nic nie mówił. Otworzyłam oczy. Moja ciocia, a właściwie jej ciało, leżało obok, roztaczając wokół siebie coraz większą kałużę czerwonej, gęstej cieczy, kontrastującej z białymi płytkami.

- Co ty tutaj robisz? - Spytałam między jednym atakiem płaczu, a drugim. W ogóle go nie znałam, a on po raz kolejny prawdopodobnie ocalił mi życie. Zabijając przy tym Magdaleine. 

- Po raz drugi ratuję twój jakże seksowny tyłeczek. - Powiedział cicho, gładząc mnie po włosach. Wdychałam bijący od niego zapach mięty. Jak wtedy, kiedy pierwszy raz do nas strzelali. Miałam nadzieję, że już zawsze tak będzie. Że Cameron będzie blisko, kiedy tego potrzebuję. Mimo, że nawet go nie znałam, to jego obecność kojarzyła mi się z bezpieczeństwem. Miałam ochotę wtedy zapomnieć o wszystkim i trwać w jego ramionach. - Zaraz tu przyjdą...

- I wszystko popsują. - Dokończyłam za niego.- Cam, ja tak nie chcę. Nie chcę tracić wszystkich, na których mi zależy... - Wtuliłam się w niego mocniej. Był dorosły, a już na pewno starszy ode mnie. To dziwne, jak wielkie nadzieje pokładałam w nim od samego początku. I jak bardzo mu ufałam. 

Ktoś wszedł do pokoju.

- Cholera! - Ryknął Caleb stojąc w drzwiach łazienki. W zdrowej ręce trzymał pistolet. - Bonnie? Pytałaś zdaje mi się, czy z Parkerem nie będzie problemów? Wydaje mi się, że znam odpowiedź. - Do pokoju wparowała Bonnie, a za nią dwóch ubranych na czarno mężczyzn.

- Więc mam kolejne pytanie. - Zaczęła blondynka. - Czemu ty ją do jasnej cholery zabiłeś?! - Wydarła się tak głośno, że aż Caleb stojący obok niej, lekko się odsunął.

- Ona mi groziła... - Zaczęłam cicho. Cameron pogładził moje włosy, wstając. - Cameron zabił ją, ponieważ ona groziła, że zabije mnie. - Powiedziałam głośniej, ocierając łzy z oczu. Wiedziałam, że on i tak ma już kłopoty, ale nie wiedziałam, jakie i dlaczego. Nie chciałam, żeby przeze mnie miał ich jeszcze więcej.

- Magdaleine chciała cię zabić? - Spytała Bonnie patrząc na mnie, jakby mi nie wierzyła. - Ona była umierająca!

- Więc obejrzyj ją i zobacz, gdzie jest ranna. Dostała ode mnie kulkę w szyję. Wcześniej nic jej nie było. - Powiedział Cameron, patrząc na ciało Maggie. Oczy nadal miała otwarte. Zrobiło mi się niedobrze, jak na nią spojrzałam.

nagle poczułam w sobie przypływ energii. Nie wiem, skąd on się wziął, bo przecież po takim wydarzeniu powinno być mi jeszcze gorzej, a było wręcz przeciwnie. Chcieli mnie zabić? To musieli się bardziej postarać. Bo nie zamierzałam im tego ułatwiać.  

Wstałam z podłogi w jednej chwili nakazując sobie spokój i w dużej części mi się to udało.  Spojrzałam po wszystkich obecnych.

- Muszę się umyć. Nie pogniewaj się Cameron, ale oboje jesteśmy wysmarowani krwią. I nie wiem jak tobie, ale mi to przeszkadza. - Spojrzałam na Bonnie. - Załatw mi jakieś ubrania. No i trzeba ogarnąć ten bałagan. - Oparłam się o umywalkę, patrząc w lustro. Wszyscy, począwszy na Calebie i Bonnie, przez dwóch mężczyzn ubranych na czarno wpatrywali się we mnie w szoku. Tylko Cam uśmiechał się jakby chciał powiedzieć: No, brawo mała. Odwzajemniłam uśmiech. - Chcę się jeszcze dzisiaj zobaczyć z mamą. I nie obchodzi mnie, gdzie jest. Niech się chociaż raz wysili i pokaże, że ja też coś dla niej znaczę. - Szłam w stronę szafy, z rzeczami które przyniosła mi wcześniej blondynka. - I Bonnie? Pójdziemy potem na zakupy. Te ubrania... Kompletnie nie mój styl.

- Oczywiście... - Wydusiła z siebie, blada jak ściana. 

Po wykąpaniu się i przebraniu, patrzyłam z rozbawieniem jak biedna Bonnie się ze wszystkim uwija. Do pokoju przyszły sprzątaczki, a jacyś ludzie wynieśli ciało Maggie. Tak czy owak po półtorej godziny zarówno pokój jak i łazienka wyglądały jak przed całym zajściem.

- Twoja mama będzie wieczorem. Chcesz coś jeszcze? - Spytała dziewczyna siadając na łóżku naprzeciwko mnie.

- Na razie nie. I Bonnie?

- Tak? - spytała sprawdzając coś w telefonie.

- Wiem, że byłam trochę wredna. I przepraszam za to. - Spojrzała na mnie znad telefonu, po czym odłożyła go na półkę. Nie chciałam aż tak na nią naskoczyć, ale zrobiłam to impulsywnie. 

- Powiem w ten sposób, mała: - Zaczęła, a ja bałam się, że zaraz mnie obstawi. - Nie jesteś zwyczajną uczennicą tej akademii i nigdy nie będziesz. Jesteś... Wyjątkowo cenna. I dlatego spełniane są wszystkie twoje zachcianki. A poza tym, podoba mi się taka ostrzejsza wersja Ciebie. Myślałam, że jesteś kolejną zakompleksioną małolatą. Pozytywnie mnie zaskoczyłaś. - Uśmiechnęła się szeroko.

- Jeszcze jedno pytanko, a mianowicie jak tu jest z kasą? - Spytałam układając się na łóżku z jakimś kryminałem, który przyniosła mi dziewczyna. 

- Agencja ma jej zdecydowanie za dużo. Wiem, bo czasami zajmuje się rachunkowością. A czemu pytasz?

- Bo w takim razie jutro idziemy na zakupy. - Mruknęłam i przykładając palec do ust, zanurzyłam się w lekturze.       

Siemka:) Wiem, pisałam, że oba rozdziały mają pojawić się w piątek, ale ten jest szybciej. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Dałam trochę akcji. Nieźle się ciocia siostrzenicą opiekuje. No i wraca buntownicza Eva. W takim wydaniu lubię ją najbardziej. Czekam na komentarze, nie zawiedźcie mnie. Pod ostatnim postem nie było tragicznie, więc daruję limity, ale mimo wszystko liczę na was!