Śmierć blis­kiej oso­by to zmiana, która naj­bru­tal­niej karze nam przyz­wyczaić się do no­wej sytuacji.

Czy siódmego dnia Bóg nie stworzył po to, żeby odpoczywać? Bo jeśli tak, to z mojej mamy najwyraźniej słaba katoliczka. O wpół do ósmej kazała mi wstawać. Kto budzi swoje dzieci tak wcześnie, i to jeszcze w dzień wolny?! Wyrodna matka. Chociaż tak właściwie, to nie ona tylko jej krzyki mnie obudziły.

- Jerzy, w tej chwili wyłaź z tej łazienki! - Nie zapominając oczywiście o waleniu pięściami w drzwi. Jak na drobną osobę o wzroście zaledwie metr sześćdziesiąt to moja mama potrafiła narobić bardzo dużo hałasu. Sięgnęłam po telefon. Cztery połączenia nieodebrane od zastrzeżonego numeru. Pewnie operator. Tak czy owak mamusia zarządziła, że pójdziemy na zakupy świąteczne z samego rana, bo później jest tłok. 

- Mam wolne, nigdzie nie idę! - Buntowałam się.

 Ale ta kobieta nie miała litości. Może w zawodzie prawnika to się sprawdza, ale w wychowywaniu dziecka na pewno nie. Biedny mój tatuś. No bo ja miałam dorosnąć i się wyprowadzić, on wtedy sam z nią biedny miał zostać. Po powrocie z zakupów mama wzięła się za pieczenie ciast na święta. Szczęście, że nie kazała mi pomagać. Tata oglądał jakiś film w telewizji, ale że moją rodzicielkę ogarnął prawdziwy świąteczny szał, zabrała mu pilot i przełączyła na kolędy. Normalnie ustać na środku tego wszystkiego i zacząć walić głową w ścianę. Ale potem to mnie dobiła.

- Eva, kochanie, pozdejmuj firanki bo trzeba uprać. - Że co? Jakiś dziadek stojący na chodniku patrzył na mnie dziwnie, kiedy stanęłam na taborecie. Miałam ochotę wypiąć mu język. No przecież nie skoczyłabym z okna, no nie? Nie ogłupiałam. Byłam już wykończona tymi całymi świątecznymi porządkami, które zajęły mi ponad połowę pierwszego dnia ferii. Na szczęście, po południu przyszła mi z pomocą Klaudia. Sięgnęłam po swój telefon, kiedy tylko usłyszałam przychodzącą wiadomość. 

 Wpadnij do mnie

Dziękuję kotek, życie mi ratujesz.

Za godzinkę.

Skończyłam odkurzać, do czego również zostałam zmuszona przez moją kochaną mamusię. Korzystając z okazji, że była właśnie niezwykle pochłonięta rozmową z ciotką Magdaleine, dyskretnie dając znać tacie wyszłam z domu. Idąc do Klaudii zastanawiałam się, co za rodzice dają swojej córce na imię Magdaleine? No dobra, pochodzi z USA, ale żeby od razu coś takiego? Zresztą, imię mojej mamusi nie jest lepsze. Elizabeth. Nazwijcie ją tak, a pożre was wzrokiem. Dlatego tata mówił do niej El. Tak po prostu. Kiedy wchodziłam do bloku Klaudii, było już parę minut po siedemnastej. Otworzyła mi drzwi z szerokim uśmiechem.

- Czekaliśmy na Ciebie. - Niebieskooka tworzyła mi drzwi i ustami wykrzywionymi  w ogromnym uśmiechu. Powędrowałam od razu do salonu, gdzie... No właśnie. Na kanapie siedziało dwóch chłopaków. Pierwszy blondyn o wpatrujących się we mnie zielonych oczach, drugi większy i postawniejszy od towarzysza, z zaplecionym mnóstwem czarnych francuskich warkoczyków. - To jest Caleb... - Pisnęła radośnie moja przyjaciółka, pokazując na blondynka. Znałąm ją na tyle dobrze, żeby od razu wyczuć, że ma do niego słabość. - A to Cameron. Przeprowadzili się tu kilka dni temu i zaczynają studia. - Spojrzałam na nich podejrzliwie.
 Nie wyglądali na studentów. Wręcz mnie niepokoili. Chyba nie byli typami grzecznych chłopców. A Klaudia miała słabość do takich typów. Mimo, że była ode mnie rok starsza i powinna być mądrzejsza. Miałam zamiar ją później wypytać, skąd ich wytrzasnęła. 

- Eva... - Przywitałam się machając niedbale ręką. Nie miałam zamiaru się z nimi zaznajamiać bliżej niż było to konieczne. I nie wiedziałam, po co Klaudia mnie wplątąłą w to wszystko.  

- To co oglądamy? - Spytał brunet zabierając mi chipsy które wcześniej wzięłam ze stolika.

- Może niech dziewczyny coś wymyślą. - Rzucił Caleb patrząc w moją stronę.

- Jest już ciemno, więc zgaśmy światła i obejrzyjmy jakiś horror.- Zaproponowałam.

- Myślałem, że powiesz porno. - Mruknął z rezygnacją Cameron, za co został spiorunowany wzrokiem przez swojego towarzysza. 

 Klaudia przyszła z jeszcze dwiema paczkami chipsów a Caleb załączył jakiś film na telewizorze plazmowym. Ogółem dla mnie, w całości były tylko dwie straszne scenki. Ale blondynka co chwilę podskakiwała ze strachu i wtulała się mocniej w Caleba, na co Cameron przewracał oczami i uśmiechał się z wyraźną drwiną. Po filmie blondyn włączywszy światło zaczął coś grzebać przy telewizorze. W pewnym momencie mignęło mi coś czerwonego przed oczami. Cameron natychmiast zesztywniał.

- Cal, nie ruszaj się, dobra? - Poprosił nagle nienaturalnie poważny. Na czarnej koszulce blondyna widać było dwie małe czerwone plamki. Stał nieruchomo, a ja miałam ochotę zacząć się śmiać i przywalić Cameronowi za nastraszenie mnie.

- Namierzyli nas. - Szepnął Caleb.

- Klaudia, wyjdź z pokoju jakby nigdy nic. Ciebie nie ruszą. - Zarządził Cameron patrząc na nią groźnie. Dziewczyna najpierw patrzyła na niego osłupiała, ale warkoczyk spojrzał jej jakoś dziwnie w oczy i ta potulnie wyszła z pokoju, a kiedy tylko to zrobiła ruszyła szybko w stronę drzwi, i wybiegła z mieszkania. Chciałam krzyknąć, ale czyjaś silna ręka popchnęła mnie na podłogę. Chwilę potem usłyszałam strzały. Mnóstwo. I brzdęk tłuczonego szkła. Miałam wrażenie, że to wszystko mi się śni. 

- Wyprowadź ją! - Wrzasnął Caleb.

- Zabiją Cię, jak tu zostaniesz! - Krzyknął do niego czarnowłosy chłopak, osłaniając mnie własnym ciałem. Nie wiedziałam, czy to jakiś durny dowcip i mam zacząć się śmiać, czy rzeczywiście z nieznanych mi przyczyn grozi nam niebezpieczeństwo. Wtedy należałoby krzyczeć. 

- Zabiją nas obu, jak jej się coś stanie! - Usłyszałam krzyk blondyna.
Kompletnie nie rozumiałam, o co chodzi. Brunet nachylił się do mnie, tak, że moją twarz dzieliły milimetry od jego. Spojrzałam w  jego czarne oczy, w których było widać teraz przebłyski brązu. Pachniał miętą. Uwielbiam miętę. 

- Eva, musisz mi zaufać, rozumiesz? - Szepnął do mnie. To chyba naprawadę żart! 

- To jakiś dowcip? - Krzyknęłam resztkami sił próbując zachować spokój, ale on pokręcił przecząco głową i zrobił to z taką powagą, że nie zaryzykowałabym się nawet uśmiechnąć. - Czego oni chcą? - Spytałam siląc się na spokój, ale nie bardzo mi to wyszło. Dopadało mnie prawdziwe przerażenie. Zupełnie, jakbym wylądowała w środku jakiejś durnej gry komputerowej. Cameron spojrzał na Caleba, po czym popatrzył na mnie.

- Oni chcą ciebie, Eva. Przyszli po ciebie. - Szepnął patrząc mi w oczy, po czym chwycił mnie za ręce, i pociągnął w stronę korytarza. Wypadliśmy na klatkę schodową w chwili, kiedy nadeszła następna fala strzałów. Zakręciło mi się w głowie, ale chłopak pociągnął mnie w dół schodów. - Daj mi telefon! - Krzyknął, kiedy byliśmy już na trzecim piętrze. Szybko podałam mu swojego Samsunga. Wybrał jakiś numer. -Margaret? Gdzie jesteście? - Usłyszałam damski głos w słuchawce, ale nie odróżniałam słów. - On został w środku. - Tym razem krzyki. - Nic nie kombinuję, mam Evę. Zaraz będziemy. - Rozłączył się i podał mi komórkę. Biegłam najszybciej, jak potrafiłam. Kierowaliśmy się w stronę parku. Nagle stanęłam jak wryta na środku chodnika, uświadamiając sobie co tak właściwie robię. -No chodź! - Ponaglił mnie chłopak, rozglądając się dookoła.

- Kim jesteś? I co się w ogóle dzieje? - Wykrzyczałam na całe gardło. Spojrzał na mnie, a potem wziął mnie delikatnie za rękę.

- Jestem Cameron Parker. I właśnie ratuję ci tyłek. Swoją drogą całkiem seksowny. Ale nie pora na przyjemności. Zaraz ci wszystko wy... - Nie dokończył, bo za nami rozległo się kilka strzałów. Cameron zgiął się w pół. - Kurwa! - Wrzasnął prostując się.
 Miał na brzuchu czerwoną plamę, która szybko się powiększała. Ruszyliśmy biegiem. Jeszcze tylko skręcić w lewo i... Zobaczyłam w parku mnóstwo samochodów. Nie tylko policji, ale też czarnych jeepów. Dookoła kręciło się multum ludzi. Zobaczyłam jakąś rudowłosą kobietę idącą żwawo w naszym kierunku

- Parker? Nic wam nie jest? - Spytała biorąc go za ramię. Nie powiedziałabym, że było z nim wszystko w porządku. Jakaś młoda dziewczyna podeszła i wzięła go pod rękę.

- Ja się nim zajmę, Mar. - Powiedziała, po czym poszła z nim w stronę jednego z samochodów.

- Pilnujcie go. - Nakazała rudowłosa dwóm uzbrojonym policjantom. Zobaczyłam mężczyznę biegnącego w naszą stronę.

- Tata! - Wyrwało mi się. Tak się bałam, i cała się trzęsłam, więc myśl o tym że zaraz tu będzie sprawiła, że mało co się nie rozpłakałam. I wtedy rozległy się strzały. I zobaczyłam krew. Krew mojego taty. Stałam tam, podczas zimy i mrozu, aż poczułam łzy na policzkach. Zdałam sobie sprawę że osuwam się na ziemię. Rudowłosa krzyczała coś do mnie, ale ja w głowie miałam tylko jedną myśl. Oni chcą ciebie, Eva. Przyszli po ciebie. Nie pamiętam, co było potem.