Mo­je ży­cie to po­goń w niez­na­ne...cza­sami zas­ka­kujące, ale często przyk­re...jed­nak w każdej sy­tuac­ji uczę sie cze­goś nowego.

Pierwsze co pamiętam, to okropne łupanie w głowie. I ciemność. A potem zaczęłam sobie wszystko przypominać. Poderwałam się na łóżku, chcąc zacząć krzyczeć, ale to co zobaczyłam, totalnie mnie zszokowało. Leżałam (a właściwie siedziałam) na całkiem wygodnym łóżku, w małym pokoju. Ściany były pomalowane na zielono. Po drugiej stronie  stało drugie łóżko takie same jak to, na którym ja spałam a obok niego białe drzwi. Na posłaniu naprzeciwko mnie leżała jakaś dziewczyna ze słuchawkami w uszach, czytająca książkę. Jak tylko mnie zobaczyła wyjęła słuchawki z uszu.

- Wstałaś już? To dobrze. Jestem Bonnie Hael. Twoja przewodniczka po agencji. - Wstała i wyciągnęła do mnie rękę na powitanie, ale widząc że nie zamierzam odwzajemnić gestu, szybko ją opuściła. -Swoją drogą straszny z Ciebie śpioch. Zaraz...

- Gdzie ja jestem do jasnej cholery?! - Wydarłam się na cały pokój, nie dając jej skończyć. Pożałowałam tego, bo głowa zabolała mnie jeszcze bardziej. Czułam się, jakbym miała kaca. Ja pierdzielę. Nieprzyjemne uczucie. Miałam milion pytań, które chciałam zadać tajemniczej blondynce, ale zanim zdążyłam to zrobić, postanowiła mnie nieco oświecić. 

- Eva, spokojnie. Jesteś w siedzibie głównej tajnej agencji, na oddziale edukacyjnym, mieszczącym się w Las Vegas. Zaraz zadzwonię po twoją mamę... - Wyjęła telefon i zaczęła czegoś w nim szukać.

- To jej tu nie ma?! I jakim cudem ja się nagle znalazłam w Las Vegas? jeśli to ma być jakiś głupi żart, to on mnie wcale nie śmieszy! - Rozejrzałam się jeszcze raz po pokoju. Las Vegas? Też mi coś. Mogli wymyślić coś bardziej oryginalnego. Chwila, moment... - Gdzie mój tata? - Spytałam, przypominając sobie scenkę, zanim no wiecie... Odleciałam. Momentalnie na skórze poczułam nieprzyjemne dreszcze, kiedy przed oczami zobaczyłam krwawiącego mężczyznę. - Co z nim?

- On nie żyje, Eva. Wczoraj był jego pogrzeb. Przykro mi. - Dziewczyna spojrzała na mnie przygryzając wargi, jakby nie wiedziała, czy coś jeszcze dodać. Poczułam jak łzy napływają mi do oczu. Nie rozpłaczę się. Nie tutaj i nie przy niej. Zacisnęłam zęby, przyglądając się jej z nieufnością. 

- Kłamiesz! - Oskarżyłam ją mierząc nienawistnym wzrokiem. 

- To prawda, Evo. Byłaś nieprzytomna prawie cztery dni. Dzisiaj Boże Narodzenie. Chyba nieodpowiedni moment, żeby życzyć wesołych świąt? - Spytała siadając obok mnie. Nawet nie zauważyłam, jak mocno ściskam poduszkę w rękach. - Wiem, że to wszystko wydaje się trudne, ale...

- Strzelali do mnie! - Wydarłam się do niej - I zabili mi ojca! A ty mówisz, że to trudne? Jestem na drugim końcu świata, i nawet nie było mnie na jego pogrzebie! - Krzyczałam ze łzami w oczach. Poczułam jak moje ciało ogarnia nieprzyjemne zimno i bezradność. Dziewczyna przysunęła mnie do siebie i przytuliła mocno. To dziwne, bo nawet jej nie znałam.

- Wiem mała. Wiem jak to jest. Zabili moich rodziców jak miałam czternaście lat. Rozstrzelali ich na moich oczach. Rozumiem Cię. I postaram się Ci pomóc. Nawet nie wiesz, jak bardzo jesteś cenna. Szukaliśmy Cię od lat, nawet nie wiedząc, czy żyjesz. Dopiero Cameron zgodził się nam pomóc, co dziwne, bo zwykle tacy jak on nie chcą nam pomagać. - Popatrzyła na mnie, podając mi chusteczki. mimowolnie skupiałam się na tym, co mówi, próbując powstrzymać napływające łzy. Chwila... Czy ona wspomniała o Camie? Przecież jego też postrzelili...

- Co z Cameronem? - Spytałam. Jakby nie było, uratował mi życie. - I z Calebem?

- Caleb jest teraz w skrzydle szpitalnym, ale nic mu nie będzie. - Zamyśliła się na chwilę, po czym dodała: - A o Parkera bym się nie martwiła. Z gorszych opresji wychodził cało.

- Mogę się zobaczyć z nimi? I z mamą?- Wiedziałam, że zachowuję się jak dziecko, krzycząc: Ja chcę do mamy! Ale w końcu miałam do tego prawo, w obecnej sytuacji. I dziwiłam się, że to właśnie nie kobieta jest ze mną w takiej sytuacji, ale myślałam, że też przechodzi żałobę. 

- Twoja mama wczoraj po pogrzebie razem z Margaret poleciała do Polski, dokończyć kilka spraw. Przyleci jutro wieczorem. Do tej pory ja się tobą opiekuję. To w sumie fajnie, bo i tak w święta nikogo prawie tu nie ma. Póki co, musisz jeszcze wypocząć. Proponowałabym Ci wziąć prysznic. Ja skoczę po coś do jedzenia. - Powiedziała, wpychając mnie do łazienki.

- Ale jak to?- Stałam w drzwiach małej łazienki, gapiąc się w swoje odbicie w lustrze. Rzeczywiście, najlepiej to ja nie wyglądałam. Przetłuszczone, skołtunione włosy, pogięte ubranie i twarz cała we łzach .Naprawdę pilnie potrzebowałam się wykąpać. Albo umrzeć. Zabili mi ojca, a  Bonnie wręczyła mi ręcznik, szlafrok i sporych wielkości kosmetyczkę jakbym pierwszy raz nocowała u nowej koleżanki.  To bolało jeszcze bardziej. 

- Tak to mała. Z zasady wiem, że nie ma co myśleć o przeszłości. Co chcesz na śniadanie? - Spytała, biorąc telefon z szafki.

- Cokolwiek. - Wątpiłam, żebym mogła cokolwiek zjeść. 

Położyłam kosmetyczkę na szafce w łazience. w środku był balsam do ciała, żel pod prysznic, szampon i odżywka. Powąchałam balsam. Miętowy... Ktoś potrafił poprawić mi nastrój.

- Więc mogę ci zaproponować tosty z dżemem i... Tak w sumie, to tylko tosty z dżemem. Nie uczą nas tu gotować. Właściwie to i dobrze, bo pewnie puściłabym wtedy z dymem całą agencję. Wracam za dziesięć minut. - Powiedziała, wychodząc z pokoju.

 Czyli podsumowując:

 Mój tata nie żyje, a moja mama jest na drugim końcu świata.

Przespałam cztery dni z życia, budząc się w pokoju jakieś dziewczyny, która nie wiadomo dlaczego, zachowuje się jak moja najlepsza przyjaciółka.

Jestem tak cenna, że ktoś chce mnie zabić.

 Po prostu wyśmienicie. I pomyśleć, że jeszcze tydzień temu największym moim problemem było zagrożenie z matmy. Poezja. 

Wychodząc z łazienki zastałam Bonnie z kubkiem herbaty w ręku.

- Twoje jest na biurku. - Wskazała ręką na tacę postawioną na blacie.

Cały talerzyk tostów z dżemem i kubek ciepłego kakao. Naprawdę nie spodziewałam się, że jednak będę mogła cokolwiek z tego przełknąć Ale wiecie, jak to jest, kiedy tyle czasu nie ma się nic w ustach. No dobra, pewnie nie wiecie. Ja też do tej pory nie wiedziałam. Tak, czy owak jeszcze nigdy nie pochłonęłam takiej ilości żarcia, w tak krótkim czasie. 

- No, to jakie masz pytania, skarbie? - Spytała blondyna, kiedy już zjadłam i przebrałam się w za dużą na mnie bluzę i moje dżinsy i położyłam się na łóżku. Właściwie nie miałam ochoty na rozmowę. Chciałam żeby wręczyła mi mój telefon i słuchawki i sobie poszła. Nie byłam na pogrzebie własnego ojca... 

W końcu widząc, że nie pozbędę się jej tak łatwo, postanowiłam zadać te najbardziej nurtujące mnie pytania:

- Po pierwsze, Gdzie ja jestem? I nie mów, że w Las Vegas, bo to już wiem.

- Wiesz, co to jest FBI, tak? - Spytała patrząc gdzieś przez okno.

- No, tak.

- No właśnie, na tym rzecz polega. Wszyscy wiedzą, co to jest FBI, nie wspominając o policji, ale prawie nikt nie wie, czym jest agencja. Działamy prawie tak samo, i czasami z nimi współpracujemy, ale w gruncie rzeczy zajmujemy się dużo większymi sprawami. Na całym świecie. Nasi agenci, to elita elit. A tu, gdzie się teraz znajdujemy, jest jedyna taka instytucja, która ma uprawnienia do szkolenia młodych agentów. Rocznie przyjmuje się tutaj ponad trzydziestu uczniów z całego świata. Są to ludzie zwykle w wieku piętnastu do szesnastu lat. Niezwykle uzdolnieni w różnych dziedzinach. Nasza organizacja obejmuje wszystkie kontynenty, a uczniowie po czterech latach nauki są wysyłani do wszystkich państw na świecie. To jest to, o czym ty, jako uczennica powinnaś najpierw wiedzieć. - Powiedziała, jakby to była regułka wykuta przez nią na pamięć. Ziewnęłam głośno. Mimo wszystko wsłuchiwałam się w jej słowa, bo brzmiały one nieprawdopodobnie. I nadal miałam dziwne wrażenie, że jestem w ukrytej kamerze. Za dużo faktów na raz. 

- Prześpij się teraz. Wieczorem pokażę ci większość budynku. - Mruknęła otwierając książkę.

- Zaraz, moment. A tak właściwie, to kto chce mnie zabić? - Spytałam układając się na łóżku.

- Zabić? - Uśmiechnęła się, jakbym ją bardzo rozśmieszyła. - Eva, ty jesteś dużo bardziej wartościowa żywa, niż martwa. - Zamyśliła się na chwilę - Ale  o tym, to nie ja powinnam z tobą rozmawiać. Prześpij się, potrzebujesz dużo energii, bo jakby nie było, opuściłaś prawie całe pierwsze półrocze szkoły. Musisz to jak najszybciej nadrobić.

- Jak to szkoła? - Podniosłam jeszcze głowę z poduszki.

- No normalnie, mała. Chyba nie myślałaś, że wszyscy będą w kółko nad tobą skakać. Musisz nauczyć się, jak się bronić sama. A nigdzie nie nauczysz się tego tak dobrze, jak w akademii szkolącej tajnych szpiegów. - Uśmiechnęła się do mnie, po czym założyła słuchawki i zajęła się czytaniem książki.

Mówiła o tym, jak o najnormalniejszej w świecie rzeczy. Dla mnie to wszystko nie było takie proste. O dziwo byłam naprawdę zmęczona, dlatego niektóre fakty trochę mi umykały, ale może to i lepiej. Pewnie gdybym zaczęła się nad tym głębiej zastanawiać, zemdlałabym po raz kolejny. 

 Ja pierdzielę, Eva. W co ty się wpakowałaś?             

Dobra, wiem, że nic się nie dzieje i w ogóle, bo pewnie po końcówce ostatniego rozdziału to chcielibyście, żeby było dużo akcji, ale cóż. Dodałam stronkę z postaciami, a na górze macie kochanego Camerona. Wiem, że niektórzy nie lubią Tokio Hotel, ale Tom idealnie nadawał się do postaci Cama. Komentujcie również stronkę z postaciami. Myślę, że dobrze dobrałam bohaterów. O, i zapomniałabym. Pod poprzednim postem 8 komentarzy. Wielkie dzięki :*Do poniedziałku dodam kolejnego posta, i ogólnie teraz postaram się je częściej dodawać. No i jak dało się zauważyć, to na próbę wzięłam sobie do serca wasze rady, i postanowiłam inaczej zapisywać wypowiedzi. Piszcie, czy się podoba, czy mam wrócić do poprzedniego stylu. 

Pozdrawiam i całuję :*

Sekretna