Poukładałeś so­bie życie? Świet­nie! Los cze­ka tyl­ko na to, by pok­rzyżować Two­je plany.

Od piętnastu minut szłam za Bonnie, która z radością pokazywała mi kolejne pomieszczenia. Nie słuchałam wszystkiego co do mnie mówiła, bo nadal rozmyślałam nad ostatnimi wydarzeniami i trudno mi było uwierzyć w to, co się działo. Nie dało się nie zauważyć, że agencja była ogromna. Zastanawiałam się, jak taki wielki budynek może nie wzbudzać niczyich podejrzeń. Ktoś przecież musi się kiedyś tym zainteresować. Właśnie znajdowałyśmy się w skrzydle szpitalnym. Tylko dwa razy w życiu byłam w szpitalu. Pierwszy jak odwiedzałam mamę po wycięciu wyrostka, a drugi jak skręciłam kostkę i byłam na prześwietleniu. Ale tamten, w niczym nie przypominał tego. Nawet nie umiem nazwać sprzętów, które się tam znajdowały. Skręcałyśmy właśnie do wyjścia, kiedy z jednego z korytarzy wyszedł znajomy blondyn.  Bonnie spojrzała na niego, i zaniosła się głośnym chichotem. Ja również nie mogłam powstrzymać się przed uśmiechem, ale odczułam również wielką ulgę, że chłopak jednak żyje. Pielęgniarka wychodząca z jednej z sal spojrzała na nas dziwnie, po czym ruszyła do kolejnego pokoju.

- Nie ma za co, młoda. Z radością jeszcze raz uratowałbym twój tyłek. Oberwałem w żebro i mam złamany obojczyk. Rzeczywiście bardzo śmieszne. - Caleb podszedł i zmierzwił mi włosy zdrową ręką.

- A co z tym czymś na czole? - Pokazała Bonnie na jego opatrunek. Ja próbowałam się nie uśmiechać, ale średnio mi to wychodziło. 

- To po jakimś szkle. Nawet nie wiem, jak się tam znalazło. - Dotknął opatrunku i przeniósł wzrok na mnie. - A wam jak idzie?

- Świetnie! Począwszy od tego, że kompletnie nie wiem, gdzie się znajduję i dlaczego ktoś chciał mnie porwać... - Tu macie rozumieć zabić, ale Bonnie nie podobało się, jak tak to nazywałam. - Skończywszy na tym, że ty przeze mnie prawie nie straciłeś życia a mój ojciec nie żyje. Po prostu norma. - Powiedziałam z sarkazmem. Bonnie tylko przewróciła oczami. 

- Znowu zaczynasz? Chodź, pokażę ci teraz akademik, i sale lekcyjne. - Pociągnęła mnie za rękę, w stronę schodów. Jak miałam nie zaczynać? Czy powinnam przyzwyczaić się do nowej sytuacji zaledwie po jednej nocy? 

- Pozwól, że spytam... - Zaczął cicho Caleb. - Ale wtedy, jak zaczęli strzelać, to czy mieliście z Cameronem jakieś problemy w dotarciu do parku? - Odwróciłam się w jego stronę, bo nie bardzo rozumiałam pytanie. 

- Oprócz tego, że dostał kulkę w brzuch, to wcale. - Uśmiechnęłam się szeroko. Głupie pytanie, to i głupia odpowiedź. Proste, logiczne. 

- To dobrze. - Mruknął po chwili zastanowienia. 

- Myślisz, że będą z nim jakieś kłopoty? - Spytała Bonnie, otwierając z klucza drzwi, za którymi znajdował się prosty korytarz, właściwie niczym nie różniący się od tych w normalnych szkołach.

- Mam nadzieję, że nie. Mam szczerze dość kłopotów. W sobotę mam go odwieźć z powrotem, i po sprawie. - Mruknął tak niewyraźnie, że prawie nie rozumiałam jego słów. 

- Mówisz to z taką obojętnością. Aż nie chce się wierzyć, że kiedyś byliście najlepszymi przyjaciółmi. - Szłam za nimi, udając, że przyglądam się z zainteresowaniem plakatom na ścianach.

- Nie możemy żyć przeszłością, Bonnie. To twoje słowa. - Uśmiechnął się, ale widać było, że to jest sztuczny uśmiech. - No, ja jestem wykończony. Lecę do siebie. - Machnął mi ręką i ruszył w głąb jednego z korytarzy.

  Zwiedziłam wszystkie sale lekcyjne, i musiałam przyznać, że mięli nieziemskie wyposażenie. A sala gimnastyczna? Poezja. I siłownia, czynna od szóstej rano, do dziesiątej wieczorem. Czułam, że nawet mimo początkowej niechęci, mogłoby mi się spodobać w takiej szkole. Oczywiście, gdyby nie okoliczności.
Okazało się, że ten pokój, w którym poprzednio się obudziłam, należy do innej dziewczyny z pierwszego roku. Mojej przyszłej współlokatorki, która tymczasowo wyjechała na święta, do rodziców. 

Bonnie poinformowała mnie uprzejmie, że ja będę musiała nadrobić całe pierwsze półrocze, zaczynając od jutra. Najwyraźniej od razu chcieli mnie rzucić na głęboką wodę. Cóż za odpowiedzialne podejście biorąc pod uwagę, że jako nastolatka mogłam być trochę przytłoczona tym, co ostatnio mnie spotkało. Bonnie  nie kłamała mówiąc, że nie umie gotować. Ale ze względu na to, że byłam naprawdę głodna, to jakoś przełknęłam tą jej zapiekankę (o ile to coś można było nazwać zapiekanką). Wlazłam pod prysznic, i siedziałam tam chyba z pół godziny. Bonnie znowu czytała tą swoją książkę. Położyłam się, licząc, że szybko uda mi się zasnąć i kiedy powoli już odpływałam, do pokoju wpadła ciocia Maggie, cała we krwi. Miałam tylko nadzieję, że nie swojej

- Przyszli po nią. - Wymamrotała osuwając się na ziemię. 

Rozdział krótki, i mało się dzieje, ale to ze względu na brak czasu. następny w piątek i uwaga: W piątek dodam 2 rozdziały, ze względu na to, że potem mam ferie i jadę w góry. Więc nie będę miała za bardzo czasu na dodawanie rozdziałów. Bardzo proszę o komentarze, i wasze opinie, bo pod ostatnim postem mało ich było. W następnych dwóch rozdziałach planuję dodać trochę akcji, bo z tego właściwie nic nie wynika. macie tak czasami, że wiecie, co będzie w historii dalej, ale nie umiecie tego przelać na papier? Bo ja tak właśnie teraz mam. Napisałam już następny rozdział, i muszę przyznać, że w przeciwieństwie do tego, kolejny mi się udał. Ale na jego drugą część nie starczyło weny. może przez ten tydzień mi się poprawi. mam nadzieję. No i wy komentujcie, komentujcie :D