Kiedy raz poz­na się smak bez­pie­czeństwa w ra­mionach ukocha­nej oso­by, to chce się tam wra­cać już za każdym razem.

Jęknęłam cicho, po czym opadłam ciężko na matę. Miałam już kompletnie dość tego, jak Oustin się na mnie wyżywa. Od tygodnia codziennie miałam z nim treningi i to mnie już wykańczało. Cierpiałam tak za każdym razem, kiedy się spóźniłam. On twierdził tylko, że to ma nauczyć mnie odporności na ból. Spoko, gdyby nie to, że miałam zakwasy po tym, jak znów kazał mi biegać prawie dziesięć kilometrów. Jeszcze dwa miesiące temu nie było by to dla mnie wyzwaniem, ale miałam przecież drobną przerwę i mój organizm odzwyczaił się już od ćwiczeń fizycznych.

- Masz dość? - Spytał zadowolony, podając mi rękę. - Na dzisiaj chyba koniec. Leć się przebrać. -Oznajmił, patrząc w stronę szatni. Bez słowa odwróciłam się, starając zachować równowagę, bo jeszcze trochę kręciło mi się w głowie.

Byłam zmęczona i jedyne czego chciałam, to położyć się w swoim łóżku i zasnąć, nie martwiąc się, że jutro znowu będę musiała to znosić. Bo tylko soboty i niedziele miałam wolne od tego tyrana. Zauważyłam, że facet traktował tak surowo tylko mnie, bo kiedy przychodziłyśmy na zajęcia całą grupą, to był całkiem znośny. Poruszyłam z nim któregoś dnia ten temat, ale zbył mnie mówiąc, że powinnam być lepsza od nich, bo w końcu jestem taka wyjątkowa. Wychodząc z pod prysznica pomyślałam przelotnie o Calebie, do którego w zeszły poniedziałek przyjechało dwóch mężczyzn w garniturach i przesiedzieli u niego cały dzień. Bonnie wyjaśniła mi potem, że byli to wysłannicy przewodniczącego rady, który kazał przeszukać mieszkanie blondyna i go przesłuchać. Od wczoraj w ogóle nie widziałam, żeby Cal gdzieś się kręcił. Elizabeth wyjechała gdzieś i nawet się ze mną nie pożegnała. No bo i po co? W końcu ja tylko przez kilkanaście lat myślałam, że jestem jej dzieckiem. Było mi smutno bo zanim wyjechała, chwilami wydawało mi się, że w ogóle ją nie obchodzę. Nie pojmowałam toku myślenia tej kobiety. Ale zauważyłam, że ja nie pojmuję wielu rzeczy. Na przykład nadal nie rozumiałam, po co tamten facet zabił Dorotheę i wstrzyknął jej substancję paraliżującą. I jakim cudem nikt go jeszcze nie znalazł? W końcu w takim miejscu powinno się taką sprawę załatwić od razu.

Weszłam do szatni i otworzyłam swoją szafkę, biorąc z niej ręcznik i czyste ubrania. Spojrzałam na kalendarz wiszący na ścianie. Jutro moje szesnaste urodziny. Świetnie. Zawsze "rodzice" powtarzali mi, że jak skończę szesnastkę to kupią mi psa. I nie mogłam się już doczekać, ale to już chyba nie było aktualne, więc nie miałam z czego się cieszyć. Zatrzasnęłam metalowe drzwiczki i ruszyłam pustym korytarzem w stronę prysznica, kiedy zauważyłam kartkę wystającą z jednej z szafek. Rozejrzałam się dookoła, ale tak jak przypuszczałam, oprócz mnie w szatni nikogo nie było. Wiedziałam, że nie powinnam, ale coś podkusiło mnie, żeby zobaczyć, co jest na kartce. Wyjęłam ją ostrożnie, cały czas rozglądając się na boki. Samo nazwisko wywołało u mnie lekki szok.

Angelina Parker. Urodzona 15 maja 1997 roku w Anglii. Obok wydrukowane było zdjęcie uśmiechniętej, drobnej szatynki o wielkich, błękitnych oczach. Dalej było jeszcze ciekawiej. Rodzice: Marcus Parker, Alice Mickelson. Nie karana. Miejsce zamieszkania - Baltimore w stanie Maryland Nazwisko ojca podkreślone było na czerwono.

Spojrzałam z niepokojem na szafkę. Po co komuś informacje o siostrze Cama? Spróbowałam otworzyć drzwiczki, ale tak jak podejrzewałam, były zamknięte. Wyjęłam z włosów wsuwkę i spróbowałam je otworzyć. Na filmach wydaje się to dużo prostsze. Po kilkunastu nieudanych próbach zamek w końcu ustąpił. Chwilę zwlekałam z otworzeniem drzwiczek, a kiedy to zrobiłam z szafki wypadły dwie puste strzykawki. Spojrzałam na nie, po czym przeniosłam wzrok na brązową, grubą teczkę i sporych wielkości nóż, które leżały w środku.

- Nie ładnie tak szperać w cudzych rzeczach, nie sądzisz? - Dobiegł mnie czyjś głos z końca korytarza. Szybko się odwróciłam, przełykając nerwowo ślinę. Idący w moją stronę mężczyzna zaśmiał się szyderczo. - I co? Znalazłaś to, czego szukałaś? - Spytał Oustin, stając przede mną. W jednej chwili wszystko do mnie dotarło.

- To ty zabiłeś Dorotheę i tamtego faceta! - Krzyknęłam oskarżycielsko, ale ten zakrył mi szybko usta ręką.

- I zdradzę ci, że to nie ostatnie osoby, które mam zamiar zabić... - Szepnął do mnie, wyjmując z szafki nóż. Ten sam, z którym kilka dni temu widziałam go w bibliotece.

Wyrwałam się szybko mężczyźnie i zaczęłam biec w stronę sali gimnastycznej, ale on złapał mnie w połowie drogi i ponownie przygniótł do szafek, przykładając mi ostrze do szyi. Po chwili przełożył nóż na moje ramię i poczułam pieczenie, a zaraz potem kilka kropel krwi upadło na ziemię

- Jesteś urocza... - Mruknął, zlizując krew z rany, która bolała coraz bardziej. - A skoro już muszę cię zabić, to najpierw mogę się z tobą trochę pobawić. - Wysyczał oglądając mnie od dołu do góry, aby po chwili zatrzymać się na mojej szyi. 
Zaczęłam się wyrywać, ale mężczyzna był o wiele silniejszy ode mnie. Przyłożył mi nóż do lewego ramienia, robiąc takie samo nacięcie jak na prawym. Zabolało. Łzy spływały mi po policzkach, co najwyraźniej sprawiało mu radość, bo z uśmiechem na ustach przejechał ostrzem po moim udzie.

- Twój ojciec byłby na mnie zły, gdyby wiedział, co z tobą wyprawiam. - Szepnął do mnie, muskając moje ucho. Starałam się odsunąć od niego jak najdalej, ale nie wiele to dało. - Ale w końcu i tak miałem cię zlikwidować. Więc to chyba ode mnie zależy, jak to... - Nie dokończył, bo w tej chwili z za rogu wypadł wściekły Cameron, powalając Dolana na ziemię i wyrywając mu nóż, który wpadł prosto w ręce zdyszanej Bonnie. 
Osunęłam się na ziemię, jak przez mgłę widząc to, co działo się przed moimi oczami. Mój trener leżący na podłodze, okładający go pięściami Cam i Caleb próbujący ich rozdzielić. Parker tak mocno go bił, że ten nawet nie próbował już się bronić.

- Zostaw go w końcu! - Usłyszałam krzyk blondyna, odpychającego Cama od Dolana.

Czarnooki podniósł swojego przeciwnika za koszulę, po czym dosłownie rzucił nim o ścianę. Rozejrzał się po wszystkich dookoła z gniewem w oczach, i wziął mnie na ręce, odpychając przytrzymująca mnie Bonnie. Wtuliłam się w niego, przymykając oczy. Zdawałam sobie sprawę, że krwawię i plamię jego bluzę, ale w tej chwili nie bardzo mnie to obchodziło. Liczyło się tylko to, że jest.

- Już wszystko dobrze... - Szepnął mi do ucha, całując delikatnie w policzek.

Ten rozdział nieoficjalnie nazywa się : "Wielki powrót Camerona" :P Miałam na niego pomysł już od dawna, ale jakoś nie bardzo szło mi napisanie go, i chyba nie wyszło mi tak, jak chciałam, ale cóż...Nareszcie akcja zaczyna toczyć się tak, jak ja tego chciałam i teraz powinno być już z górki :P Biedna Eva, współczuję jej... Naprawdę ma dziewczyna pecha w życiu...Ale teraz chyba może być już tylko lepiej. Czekam na wasze szczere opinie, i pozdrawiam :*