Poz­na­jesz człowieka i widzisz go tak jak on so­bie te­go życzy, do­piero po cza­sie uświada­miasz so­bie, że ob­darzyłeś sym­pa­tią ko­goś in­ne­go.

- Tu są tylko podstawowe informacje. - Mruknęła Bonnie pod nosem. - Tego samego można dowiedzieć się w szkolnym sekretariacie.

Siedzieliśmy w biurze Margaret, przeglądając teczki z papierami, które niechcący znalazłam w szafce Oustina. Podobno jeszcze się nie obudził po tym, jak Cam się z nim rozprawił. Czy to dziwne, że czułam ulgę z tego powodu? Bo tak właśnie było. W sumie mógłby się wcale nie obudzić. Pieprzony dupek. Cameron wysłał Lorę do domu, z jakąś głupią sprawą, ale wszyscy doskonale wiedzieli, że zrobił to, bo zaczynała go irytować. Swoją drogą chyba ją polubiłam. Tylko z jej opowieści wynikało, że to właśnie z Chanell Cam jest najbardziej zżyty, a nie powiem, żeby mnie to specjalnie ucieszyło.

- A czego się spodziewałaś? Tylko Hana i Erica są karane. Reszta moich sióstr jest czysta. Co Zack mógłby w tym zapisać? Ale popatrz na inne. Moje, Tristana, Nicholasa... Z tego można by napisać nasze książki biograficzne. - Cam przeglądał akurat akta jakiegoś blondyna.

- Liczyłem. Kogoś brakuje... - Zaczął Caleb.

- Loca nie jest tu uwzględniona. - Odparł Cameron, kartkując jakiś notes. - Agencja nie ma żadnych jej dokumentów, Zack też. Nawet ja nie wiem, jak dziewczyna ma rzeczywiście na imię. - Czarnooki zatrzymał się na jednej z teczek i zaczął uważnie jej się przyglądać.

Przysunęłam się bliżej niego, zaglądając w papiery. Zdjęcie chłopaka łudząco podobnego do Cama, tyle że z inną fryzurą. Poza tym wydawał się delikatniejszy, jakby... Bardziej dziewczęcy. Czarna grzywka prawie całkowicie zakrywała mu prawe oko. Domein Kordian Parker. Wyczytałam pod nosem. Brat Camerona. Urodzony 29 czerwca 1976 roku w Colorado. Zmarł 12 marca 2006 roku w Las Vegas. Zdjęcie zakreślone było czerwonym krzyżykiem. Cameron przejrzał dokładny opis chłopaka, dużo dłuższy niż w przypadku tych, które przeglądaliśmy wcześniej. Przejechał palcem po zdjęciu, przechylając głowę na bok. Szczęka delikatnie mu drżała. Po chwili jakby oprzytomniał i odrzucił teczkę na biurko. Zauważył, że wszyscy obecni przyglądają się mu w milczeniu.

- Co? - Warknął rozeźlony, rozglądając się po zebranych. - Nie macie nic do roboty? - Jego chłodny ton przyprawił mnie o dreszcze. Spojrzał na mnie, ale prawie od razu odwrócił wzrok. - Idę po kawę. - Oznajmił, wychodząc z biura. Usłyszałam jak trzaska drzwiami.

- Nie rozumiem, jak może udawać, że nic się nie stało... - Westchnęła Bonnie po długiej chwili niezręcznej ciszy. - Przecież to jego brat. Ja za swoim nie przepadam, ale oszalałabym, gdyby coś mu się stało. A co dopiero stać i patrzeć jak umiera. Nie mogę sobie tego wyobrazić. - Rzekła, biorąc kolejną teczkę po czym zapisała coś w swoim notesie.

- Gdyby spróbował mu pomóc, Xander zabiłby i jego. - Powiedziała rzeczowo Mar, jakby była tego pewna. Caleb tylko uśmiechnął się pod nosem, jakby się z nią nie zgadzał.

Wyciągnęłam kolejną teczkę. Tak właściwie, to przeglądałam je bez powodu, bo i tak to Margaret i Bonnie notowały wszystko, co ich zdaniem mogło być istotne. Byłam trochę zmęczona i chciało mi się spać, ale przynajmniej udo już nie bolało tak bardzo, bo pielęgniarka dała mi jakieś tabletki przeciwbólowe. Otrzeźwiałam natychmiast, kiedy zobaczyłam napis na teczce. Xander Kordian Parker. Data i miejsce urodzenia te same co u Domeina i Camerona. Przyjrzałam się uśmiechniętemu chłopakowi na zdjęciu. W żadnym wypadku nie wyglądał jak morderca z piekła rodem, za którego wszyscy go uważali. Miał trochę jaśniejszą cerę niż Cam i dużo więcej kolczyków. Kilka w uchu, jeden w brwi i w nosie. Na twarzy kilkudniowy zarost, a rozpuszczone, blond włosy z kilkoma ciemnymi pasemkami sięgały mu do ramion. Miał śliczne, brązowe oczy, zupełnie jak jego młodsi bracia. Spojrzałam na tekst pod zdjęciem. Rodzice: Marcus Parker, Luiza Parker (Stine). Nazwisko mężczyzny podkreślono na czerwono. Miejsce zamieszkania: nieznane. Zaczęłam czytać najdłuższy fragment. Oprócz mnóstwa drobnych wykroczeń, takich jak pobicia czy przekroczenie prędkości było wiele innych, nieco poważniejszych. Udział w dwudziestu dwóch napadach na bank. Kradzież ciężarówek przewożących sportowe samochody. Udziały w kradzieżach cystern z paliwem. Nielegalne wyścigi samochodowe. A to tylko niektóre z wypisanych tam przestępstw. Pod spodem wypisane były imiona i nazwiska jego ofiar. W sumie trzysta cztery osoby. Spojrzałam jeszcze raz na zdjęcie chłopaka. To wydawało się śmieszne. Kryminaliści w filmach wyglądają zupełnie inaczej. On wyglądał na normalnego dwudziestolatka (choć przecież w rzeczywistości miał trzydzieści osiem lat, ale pomińmy to). Ale w sumie Cam też nie wyglądał na złoczyńcę. Dopiero w tej chwili zauważyłam, że stoi za mną z kubkiem kawy w ręku. Zawstydzona spojrzałam na niego z myślą, że zauważę złość, ale on wydawał się bardziej rozśmieszony niż rozdrażniony.

- Chyba czas kończyć na dziś. - Powiedziała Margaret patrząc na nas. - Eva musi odpocząć, ty też przecież całą noc nie spałeś. Sami to dokończymy. - Oznajmiła układając teczki na biurku.

- To ja idę do siebie. - Wstałam z krzesła i ruszyłam do drzwi, ale Cam pociągnął mnie w swoją stronę.

- Alex jest przekonana, że nie będzie cię jeszcze przez kilka dni. - Szepnął mi do ucha, patrząc na Caleba.

- Nie będzie u mnie nocować! - Zaprotestował blondyn. - Wystarczy że ty, Bonnie i Luis tam śpicie. Zrobicie mi bałagan! - Bronił się.

- Bałagan to tam był, jak przyjechałem. Ty pranie to chyba tylko przed świętami robisz. - Zaśmiał się Cam a Peters tylko się zarumienił. - Czyli postanowione. - Oznajmił, a Bonnie uśmiechnęła się zwycięsko.

- Czemu wyszliśmy wcześniej? - Marudziłam kiedy już weszliśmy do mieszkania Caleba. Przebrałam się w swoją piżamę którą przyniosła tu Bonnie i siedziałam na fotelu jedząc kanapkę, a Cam rozściełał łóżko. Obok, na podłodze leżał ogromny, miękki materac na którym mieli spać chłopaki. Czarnooki spojrzał na mnie, poprawiając poduszki.

- Bo następna teczka była moja. - Powiedział przechodząc do niewielkiej kuchni. Usłyszałam jak otwiera i zamyka szafki by po chwili wrócić do pokoju z kilkoma paczkami chipsów i butelką picia w ręku.

- Co w tym złego? Masz jakieś mroczne sekrety? - Spytałam głupio, bo po chwili zdałam sobie sprawę, że on ma tylko takie sekrety. Zaśmiał się, rozkładając się na materacu i szukając czegoś ciekawego w telewizji.

- Nie, skądże. Pytaj, o co chcesz. - Spojrzał na mnie z zaciekawieniem. Skończyłam jeść i położyłam się obok niego. Był w siwych dresach, bez koszulki. Miał śliczny kaloryfer, ale jeszcze mu tego nie powiedziałam.I w najbliższej przyszłości nie zamierzałam mówić.

- Więc o co? - Spytałam biorąc chipsa z paczki. Luna, która cały czas za mną chodziła, weszła teraz między mnie a niego. Tak, mój nowy piesek nazywa się Luna. Nikt nie miał innego pomysłu, więc zostało przy tym. W sumie, mi nawet się spodobało to imię. - Kiedy ja prawie nic o tobie nie wiem. -zwróciłam się do Cama.

- A co mam ci mówić, kiedy wszystko już ci Bonnie opowiedziała? - Zapytał, drażniąc się ze szczeniakiem, ale wyczułam w tym nutkę sarkazmu.

- Mówiła o tobie, przyznaję. Ale ja chcę żebyś sam mi o sobie opowiedział. - To chyba zabrzmiało nieco głupio, więc dodałam szybko: - Wiesz o mnie więcej niż ja sama, nie bądź wredny!

- Moje siostry już poznałaś. - Zaczął. - Przynajmniej część z nich. Każda ma jakąś dodatkową umiejętność, dzięki genom ojca .- Zamyślił się na chwil, a ja domyśliłam się, że chodziło o tę sprawę z eksperymentem, któremu poddali się nasi rodzice. - Lora ma świetny węch. - Uśmiechnęłam się mimowolnie. - Wiem, brzmi, jakbym opisywał ci zwierzę, ale to właśnie są nasze umiejętności. Ona ma wyczulony węch, Chanell podobnie jak Yumi i Hana ma świetny słuch. Patricia, której jeszcze nie poznałaś, ma bardzo ciekawą zdolność a mianowicie świetną pamięć. Zapamiętuje wszystko co usłyszy, przeczyta bądź zobaczy. Dlatego trzeba przy niej uważać na to, co się mówi. Layla jest bardzo giętka. W ciągu kilku dni opanowuje to, czego baletnice muszą uczyć się latami. Przydatna zdolność. Erica jest niezwykle silna a Angie... No cóż. U niej jeszcze nie uaktywniła się żadna umiejętność. Może dlatego, że jest niewiele starsza od ciebie. - Spojrzał na mnie, a ja nadal trawiłam to, co przed chwilą powiedział. - Tak czy owak, kiedy opuściłem agencję, Xander zabrał mnie do siebie. Widziałem go wtedy po raz pierwszy od kilku miesięcy. Wierz lub nie, ale po śmierci twojej matki chciałem popełnić samobójstwo i to tylko za jego sprawą tego nie zrobiłem. Dla mnie to wszystko było bez znaczenia. To on przekonał mnie, że jeśli odbiorę sobie życie, to skrzywdzę wiele osób. Erica była jeszcze mała, Hana, Yumi, Lora i Patricia też. Poza tym miałem ciebie. Xander niemal siłą wsadził mnie do samolotu i polecieliśmy do Polski. I kiedy cię zobaczyłem... Miałaś pięć miesięcy. Leżałaś w łóżeczku a we mnie coś się po prostu złamało. Byłem w stanie poświęcić wszystko, żeby ochronić cię przed Zackiem. Cały czas ktoś był niedaleko ciebie. Zwykle byli to ludzie z najbliższego otoczenia Xandera. Jego dziewczyna, czasami Loca, Tristan czy Nicholas. Ja śledziłem twojego ojca. To tchórz. Chowa się za swoimi ludźmi i to pewnie tylko dlatego jeszcze nie udało mi się go zabić. Właściwie, to wszyscy go ścigaliśmy. Ja, Xander, cała nasza ekipa. -Popatrzyłam na niego. On cały czas był w moim życiu, a ja niczego nie zauważyłam. Jak w jakimś filmie akcji, czy coś. - Tobie może się to wydawać okropne. To... Czym się zajmuję. Fakt, ma swoje minusy, jak wszystko. To, że trzeba stanąć oko w oko z kimś, kogo kiedyś znałeś i go zabić. Czy to, że nie masz wolnego i zawsze musisz być przygotowany na ewentualny nalot policji i praktycznie wszystko co robisz jest nielegalne. Ale jest też mnóstwo zabawy. Weekendowe wypady na Karaiby, poznawanie nowych ludzi... A jak chcesz się zabawić albo upić, to tylko w Zielonym Kocie. Albo można się ścigać. To świetna forma relaksu, chociaż niektórzy uważają, że to jeszcze bardziej stresujące... Ścigałaś się kiedyś? - Spytał a ja prychnęłam, ale po chwili zdałam sobie sprawę, że mówi serio.

- Żartujesz? Ja nawet samochodem nie umiem jeździć. - Odparłam. On tylko się zaśmiał.

- Ja swoje siostry uczyłem, kiedy miały po czternaście, piętnaście lat. Trochę później uczyły się jeździć motorem. - Westchnął. - Xander nie jest taki zły, jak o nim mówią. W końcu to mój brat, musi być świetny. - Uśmiechnął się szeroko i ja chcąc nie chcąc też się wyszczerzyłam. No ale z tym, że Xander jest taki świetny, to nie do końca się zgadzałam, zwłaszcza po przeczytaniu tych wszystkich ciekawostek na jego temat. - Może kiedyś go poznasz. Ma fioła na punkcie muzyki i komputerów. Polubiłabyś go. 

- A jakie macie zdolności... Ty i Xander? - Spytałam, bo to mnie zastanawiało. Starałam się naturalnie wypowiedzieć imię jego brata, ale chyba średnio mi się to udało, bo najzwyczajniej w świecie, facet mnie przerażał! 

- Mamy zdolności bliźniacze. Moje, Xandera i Domeina. Ja mam ich umiejętności a oni mają moje. - Zaczął przyglądając mi się uważnie. - Xander jest silny, Domein miał świetny słuch a ja... No cóż... Trudno to wyjaśnić. - Zaczął zataczać kółka ręką, jakby to miało w czymś pomóc. -potrafię... Wymuszać różne rzeczy na ludziach siłą umysłu.To zbyt skomplikowane, żeby ci to teraz wyjaśnić. Po prostu powtarzam to w myślach patrząc na te osobę, a ona chcąc nie chcąc musi zrobić to, co chcę. Rzadko tego używam, zwłaszcza teraz, bo moje umiejętności powinny być uśpione przez zastrzyki, które dostaję. - Pokazał małe ukłucie na ramieniu.

- Poważnie?  - Zdziwiłam się. - Jak wampir!- Pisnęłam z ekscytacją, na co on tylko przewrócił zabawnie oczami. - Chwila, moment... A po śmierci Domeina... - Zaczęłam ostrożnie wiedząc, że temat zmarłego brata go drażni. - Jego umiejętność się nie cofnęła? - Chłopak zaśmiał się, jakbym powiedziała coś bardzo śmiesznego.

- Sprytna jesteś. - Ton jego głosu się zmienił na chłodniejszy i trochę się odsunęłam widząc jak jego oczy ciemnieją. - Wiesz, że jesteś pierwszą osobą, która o to pyta? - Nie odpowiedziałam. Wyglądał niepokojąco. Już nie tak ciepło jak zwykle. Jakby przez tę chwilę nie był sobą, a przynajmniej tą wersją, którą znam. Dreszcz mnie przeszedł. - Powiem tylko, że ciała mojego brata nie odnaleziono. Reszty historii domyśl się sama. - Szepnął mi do ucha, po czym ku mojemu zaskoczeniu musnął ustami moją szyję. Po chwili odsunął się ode mnie jakby przytomniejąc. - Wiem, co przed chwilą zobaczyłaś. Wyjaśnię ci to, ale nie teraz. - Pocałował mnie ponownie, tym razem w policzek, po czym spojrzał na drzwi. Sekundę później pojawiła się w nich Bonnie z reklamówką w ręku.

- Przyniosłam filmy! - Machnęła torbą z uśmiechem. Nie wiem, czemu, ale cieszyłam się, że nie jestem już z Cameronem sama.    

No i jest! Osobiście jestem z niego bardzo zadowolona, może pomijając długość. Zdecydowanie muszę nad tym  popracować, ale nie obiecuję, że następny będzie dużo krótszy. Co wy się pod ostatnim rozdziałem tak biednego Cama uczepiłyście? :P Owszem, on jest zboczony (choć może nie zawsze to widać) i taki będzie, poczekajcie jeszcze kilka rozdziałów. Ale od razu mówię, że jest wierny tylko Evie i żadnej zdrady nie będzie :P Ogółem zaplanowałam tu wątek miłości męsko-męskiej więc nie wiem, jak to przełkniecie :P No i co do jego zdolności...Mało prawdopodobne, ale kto mi zabroni trochę naginać fakty? No nic, pozdrawiam i całuję :*

Sekretna