Naj­większa wrażli­wość tkwi w bes­tii. Tyl­ko jak zna­leźć słaby pun­kt w tym twar­dym pancerzu?

 Obudziłam się kilka minut po siódmej rano, żeby wyjść z Luną na spacer. Luis powtarzał, że na razie trzeba często z nią wychodzić, żeby potem nie mieć niespodzianek. Wczoraj wieczorem dwa razy sam ją wziął, ale nalegał żebym dzisiaj ja to zrobiła. Szłam bocznym korytarzem, żeby żaden z uczniów mnie nie zauważył, bo zaczęły by się pytania, gdzie ostatnio byłam. Margaret postanowiła, że na razie będę miała indywidualne lekcje, żeby lepiej pojąć cały materiał. Zależało jej, żebym jak najlepiej zdała egzaminy, a muszę przyznać, że rozumiałam więcej, kiedy byłam tylko ja i nauczyciel. Kiedy czegoś nie umiałam, powtarzaliśmy materiał a na lekcjach z innymi uczniami nie miałabym takiej możliwości.
Było już po ósmej, kiedy weszłam do mieszkania. Luisa nie było, bo wyszedł już do pracy, a jedyną robotą Caleba i Bonnie było pilnowanie Cama. Czarnooki jeszcze spał, a blondyn był w łazience kiedy wkroczyłam do salonu. Rzeczywiście, po wczorajszym wieczorze wyglądał jak pobojowisko. Gdzieś o pierwszej w nocy chłopaki zaczęli rzucać się popcornem i wszędzie było go pełno. Cam zachowywał się normalnie, więc i ja udawałam, że nic się nie stało. W rzeczywistości jednak niepokoiła mnie ta jego chwilowa zmiana. Bonnie przechodziła co chwilę obok niego marudząc, żeby wstał.

- A która godzina? - Zapytał zaspany, podnosząc głowę.

- Dziewiąta trzydzieści. Wstawaj i rób śniadanie. - Próbowała ściągnąć z niego kołdrę, ale ten nakrył się nią na głowę.

- Przed południem jest jeszcze noc, nikt cię tego nie uczył? - Spytał, całkowicie się chowając.

Usiadłam na brzegu sofy. Po chwili poczułam jak coś łapie mnie za nogę. Parker pociągnął mnie do siebie zmuszając, żebym położyła się obok niego. Leżeliśmy twarzami do siebie. Miał zamknięte oczy, ale się uśmiechał. Wyglądał słodko. Może nie powinnam, ale pocałowałam go w czoło. Czułam ten silny zapach mięty. Dostawałam szału. 

- O matko, jeszcze ty? - warknęła zirytowana Bonnie, siłą zdzierając z nas kołdrę. Cami odruchowo się skulił.

- Zimno mi! - Zaczął zrzędzić, ale podniósł się i podreptał do kuchni.

Dużym zaskoczeniem był dla mnie fakt, że Cam świetnie gotuje. No, może nie gotuje, ale robi pyszne naleśniki. Usiadłam przy stole w kuchni, kiedy zaczął stawiać na nim syrop, dżem, bitą śmietanę i sos czekoladowy. Obok na talerzyku były pokrojone banany, kilka truskawek i jagody. Nie wiem, skąd oni o tej porze roku wytrzasnęli jagody i truskawki, ale byłam im za to niezmiernie wdzięczna. Siedząca na przeciwko mnie Bonnie uśmiechnęła się, kiedy Cameron postawił przed nami dwa talerze, pełne puszystych naleśników.

- Smacznego. - Powiedział siadając obok nas i od razu nałożył sobie trzy. Też wzięłam jednego i wrzuciłam na niego kilka jagód, po czym polałam sosem czekoladowym.

Po śniadaniu Caleb poszedł zobaczyć jak się mają sprawy z Oustinem. Podobno się obudził, ale tylko na kilka minut. Chyba już z nim lepiej, skoro mówili coś o przesłuchaniu go.

- No, to co będziemy robić? - Spytałam Bonnie, kiedy Cam był w łazience. Zajęcia miałam dopiero o jedenastej, a nie chciałam nudzić się aż do tej pory.

- Na mnie nie patrz. - Mruknęła dziewczyna przeglądając jakiś magazyn sportowy. - Ja muszę skoczyć do sklepu po zakupy, bo Cam się skarży, że nic w lodówce nie ma.

- Bo to prawda! - Marudził ten, stając w drzwiach i wycierając twarz ręcznikiem.

- Dobra, dobra, ale jak ci kupię składniki, to zrobisz te bułeczki jagodowe co ostatnio? - Spytała wstając z fotela. Wzięła kurtkę i stanęła w drzwiach oczekując odpowiedzi. Cam tylko przewrócił oczami w ten śmieszny sposób i pokiwał głową.

- Wariatka.... - Westchnął siadając obok mnie na sofie, kiedy dziewczyna już wyszła.

Wzięłam na kolana Lunę, głaszcząc ją po karku. W nocy spała między Camem a Calebem, co wyglądało dosyć śmiesznie.

- Domein żyje, prawda? - Spytałam ostrożnie. Głowiłam się nad tym, odkąd tylko mi to powiedział. Spojrzałam na niego a on westchnął głośno, chowając twarz w dłoniach. Zaczęłam żałować, że w ogóle poruszyłam ten temat.

- Nikt nie może się o tym dowiedzieć... - Szepnął w końcu podnosząc na mnie wzrok. Pokiwałam głową, bo na nic więcej nie mogłam się zdobyć. - Mógł nas zabić, rozumiesz? - Spytał ciągle patrząc na mnie. Potem utkwił wzrok w jakimś punktem za oknem. - To było kilka miesięcy po tym, jak Xander pomógł mi uciec z więzienia. Byliśmy w jednym z naszych domów, na Florydzie. Ja, Xander, Rocket i Loca. Wpadli do domu w nocy. Chyba z trzydziestu agentów, pod dowództwem mojego młodszego brata. Kazaliśmy dziewczynom uciekać, a sami zostaliśmy. Wiesz, jakie to uczucie, kiedy klęczysz skuty przed osobą, z którą kiedyś byłeś bliżej niż z kimkolwiek innym, a ona teraz trzyma naładowany pistolet tuż przy twojej głowie? To był jeden z najbardziej upokarzających momentów w moim życiu. - Przymknął oczy i ponownie zakrył twarz dłońmi. - Samolot miał nas zabrać bezpośrednio do Vegas, gdzie ja i Xander mieliśmy stanąć przed radą. Mi może by się upiekło, ale on od razu odstałby karę śmierci. A Domein podszedł do nas i z tym swoim głupawym uśmieszkiem oświadczył, że zabiera nas do Rio, a tam czeka na nas samolot do Europy. - Zaśmiał się i spojrzał na mnie. Myślałam, że będzie smutny, ale on wyglądał jak po obejrzeniu dobrej komedii. - Zdałem sobie sprawę, że przyłączając się do Xandera zostawiłem Doma samego. Po śmierci mamy tata zabrał Ericę do siebie, potem ja odszedłem i on został zupełnie sam. Wyjechaliśmy potem do Europy na kilka tygodni, tylko we trzech. Dla agencji odegraliśmy scenkę zabójstwa Domeina. Oficjalna wersja jest taka, że wrzuciliśmy jego zwłoki do morza. - Zamyślił się na chwilę, po czym dodał: - Nikt nie wie, że Domi bierze udział praktycznie w każdej naszej akcji. Niektórzy uważają, że jestem głupi, że poświęciłem się dla Xandera. Nie masz rodzeństwa, więc masz prawo tego nie rozumieć. Ale moi bracia... Kocham ich. I nie boję się tego przyznać. I wiem, że im również na mnie zależy, a ludzie niech gadają, co chcą. Nawet nie wiesz, ile bym dał, żebyś mogła mnie poznać w innych okolicznościach. - Szepnął biorąc mnie na kolana. Siedząca na nich Luna zeskoczyła na podłogę i podreptała do kuchni. - Wiem, że po tym wszystkim, co ci Bonnie nagadała i w ogóle po tym, co słyszałaś na temat mój i Xandera, możesz się nas bać. I wcale nie mam ci tego za złe. Ale nie wszyscy są tacy, jakimi ich malują. - Skończył wtulając się w moje włosy. Zapadła długa chwila ciszy, ale chyba żadnemu z nas to nie przeszkadzało. W końcu zdobyłam się na zadanie jeszcze jednego pytania.

- To, co się z tobą wczoraj stało... Jak powiedziałeś... - Nie umiałam ubrać tego w słowa, ale on chyba zrozumiał, o co mi chodzi.

- Masz czasami tak, że jeśli znasz kogoś dobrze, to wystarczy że na niego spojrzysz i wiesz, co chce ci powiedzieć? - Spytał przekręcając moją twarz tak, żeby mógł patrzeć mi w oczy. Pokiwałam głową, choć nie do końca wiedziałam, co chłopak ma na myśli. - Jesteśmy trojaczkami. Ja, Xander i Domein. Znamy się od zawsze. Nasze kłótnie nigdy nie trwają dłużej niż godzinę. Ale dzięki temu eksperymentowi, któremu poddali się nasi rodzice łączy nas coś jeszcze. - Urwał widząc, że nie wiele z tego rozumiem. - Kiedy są gdzieś w pobliżu ja... Słyszę ich myśli. Wiem, co akurat czują. Czasami to bywa pomocne, kiedy wiemy, że któryś z nas ma problem, kiedy jest zły czy smutny. Ale są też minusy takich zdolności. Na przykład kiedy jest się w intymnej sytuacji z dziewczyną, kiedy jest się podnieconym a dwie inne osoby siedzące w pokoju obok wiedzą, co w danej chwili odczuwasz. To czasami jest trochę krępujące... - Momentalnie się zarumieniłam, na co on tylko parsknął śmiechem i tym samym zarobił kuksańca w ramię. - Mogę to zablokować. Sprawić, że nie wiedzą, co akurat robię. Ale to wymaga skupienia i jest męczące, dlatego czasami po prostu nie zwracam na nich uwagi. Poza tym nie mamy przed sobą praktycznie żadnych tajemnic. - Dokończył nadal się śmiejąc. Chyba byłam bardziej zakłopotana tym faktem niż on sam.

- Teraz też ich słyszysz? - Spytałam w końcu, masując policzki z nadzieją, że przestanę wyglądać jak burak.

- To działa tylko, kiedy jesteśmy blisko siebie. Gdybym ich ciągle słyszał, prawdopodobnie już byłbym wolny. - Westchnął i rozłożył się na sofie, kładąc swoja głowę na moje kolana.

Nagle do mieszkania wszedł delikatnie zaczerwieniony Caleb. Spojrzał na nas i wziął z szafki czarną bluzę.

- Margaret się zgodziła. - Powiedział rzeczowo, biorąc butelkę wody i wypijając prawie całą jej zawartość.

- Na co? - Spytałam zdezorientowana. Jak zwykle nie byłam w temacie.

- Na to, żeby Parker wziął udział w przesłuchaniu Oustina. - Spojrzałam na Cama. Uśmiechnął się tylko złowrogo. W jego oczach dostrzegłam satysfakcję mieszającą się z złością. To nie wróżyło nic dobrego... 

Dobra, przyznam, że sama już nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. W ten weekend napisałam już trzy rozdziały do przodu i pokręciłam wszystko jeszcze bardziej, ale mogę zdradzić, że trochę się namiesza w życiu naszej Evy i w jej związku z Camem. Ale póki co łapcie ten. Czy tylko ja mam wrażenie, ze Cam powoli zamienia się w superbohatera z komiksu? Masakra, ale cóż poradzić. Pozdrawiam :*

Sekretna