Nic nie zburzy miłości, gdy bu­dowa­na jest, na szczerości.

Obudził mnie okropny ból głowy. Otworzyłam na moment oczy, ale natychmiast je zamknęłam pod wpływem jasnego światła. Nie byłam w swoim pokoju, tego byłam pewna. Poruszyłam lekko głową. Nagle ktoś zaczął szeptać mi do ucha.

- Najwyższa pora się obudzić, nie sądzisz? Już i tak mają stracha, że coś ci się stało... - Przechyliłam głowę w lewo, powoli otwierając oczy. Zamrugałam kilkakrotnie. Warkoczyk siedział przy łóżku, trzymając mnie za rękę. Uśmiechnęłam się mimo silnego łupania w głowie. - Cześć, piękna. - Mruknął całując mnie w policzek. Ziewnęłam głośno, przykładając rękę do ust. Zabolało... Cholercia, zupełnie zapomniałam o wczorajszym incydencie. Podniosłam głowę. Na ramionach miałam opatrunki. - Nie ruszaj się za bardzo. Masz założone szwy i będzie trochę bolało.

- Cholercia... - Pisnęłam opadając z powrotem na poduszki. - Na długo odleciałam? - Spytałam przymykając oczy.

- Wszystkiego najlepszego, kotek... - Mruknął w odpowiedzi Cam, ponownie muskając mój policzek. Przysunęłam się do niego trochę. Zaczął całować mnie po szyi. Uśmiechnęłam się szeroko, całkowicie zapominając już o bólu głowy.

- Mam łaskotki... - Szepnęłam. Chłopak wstał i opierając się o łóżko, zaczął całować mnie w usta. Przejechałam kciukiem po jego policzku, odwzajemniając pocałunek.

- Czy ty jej robisz usta usta? - Dobiegł nas czyjś chichot z końca sali. Cam odsunął się ode mnie i z wielkim uśmiechem odwrócił się do naszego gościa.

- Mi też miło cię widzieć, siostrzyczko! - Krzyknął, kiedy niewysoka dziewczyna podbiegła i rzuciła mu się w ramiona. - To jest Lora. - Zwrócił się w moją stronę a dziewczyna zaśmiała się przytulając mocniej do Parkera.

- Tak, jestem! - Odparła brunetka, wyciągając do mnie rękę na powitanie. Uśmiechnęłam się podnosząc głowę nieco wyżej, bo do sali weszła Bonnie i również uściskała się z Lorą. - Przybywam z zamówieniem, tak, jak prosiłeś. - Powiedziała brunetka wręczając Camowi ogromną torbę i wychodząc na chwilę.
Spojrzałam na niego ale on tylko wymienił porozumiewawcze spojrzenia z Bonnie. Super. Znowu coś, o czym ja nie mam zielonego pojęcia. Jak zawsze. Po chwili Lora weszła do sali, trzymając w ramionach małą, czarną, kudłatą kulkę. Otworzyłam szerzej oczy, kiedy niosła wiercącego się szczeniaka i położyła na kołdrze obok mnie.

- Jak już wspomniałem, wszystkiego najlepszego, kotek... - Powiedział czarnooki, całując mnie w policzek. - W normalnych okolicznościach dostałabyś samochód, ale nie udało mi się namówić Margaret, więc... - Nie dokończył, patrząc na szczeniaka bawiącego się moją dłonią. - A wy dwie możecie już sobie iść. Dziękujemy. - Zwrócił się do dziewczyn, które chyba nigdzie się nie wybierały.

- Ja zostaję tu aż do wieczora! - Zaczęła Lora, wypinając język w stronę Cama. - I zdążę opowiedzieć Evie o wszystkich twoich wtopach, zobaczysz! - Zagroziła.

- Nie, ty właśnie sobie idziesz... Bonnie, powiedz jej, że ona właśnie sobie idzie! - Poprosił z nutką rezygnacji w głosie.

- Na razie oboje wychodzicie. Młoda musi się przebrać i wtedy sobie pogadacie. - Rzuciła do nich blondynka, wskazując na drzwi.

- Jak to? I żadnych badań, nic? Przecież on jej mógł coś poważnego zrobić, nie wiem... - Zaczął panikować Parker, patrząc z wyrzutem na Bonnie, a Lora parsknęła śmiechem.

- Oj, oj! Mój braciszek zaczął się kimś przejmować! Kimś poza sobą! - Zadrwiła dziewczyna, targając mu włosy. - Naprawdę kochany, jestem w stanie powiedzieć, że te więzienie naprawdę w jakiś dziwny sposób pozytywnie na ciebie wpłynęło. - Śmiała się dalej, a chłopak spojrzał na nią z leniwym uśmiechem, po czym wstał, zarzucając ją sobie przez ramię. Brunetka zaczęła piszczeć jeszcze bardziej i wierzgać się na wszystkie strony.

- Pogadamy sobie na korytarzu... - Mruknął ostrzegawczo, nie robiąc sobie nic z jej prób uwolnienia się z jego uścisku.

Blondynka pomogła mi wydostać się się z łóżka i otworzyła drzwi do małej łazienki. Samo odświeżenie się i ubranie, przy tych szwach było dosyć trudne. Na prawym ramieniu miałam ich trzy, na lewym dwa i cztery na udzie, które mimo tabletek przeciwbólowych cholernie bolało, kiedy chodziłam. Po upływie pół godziny nareszcie wyglądałam i czułam się jak człowiek. Wyszłam z łazienki z radością zauważając szczeniaka bawiącego się pod łóżkiem szpitalnym. Schyliłam się głaszcząc go po głowie. Mały od razu zaczął bawić się moją ręką. Chyba lepszego prezentu nie mogłam sobie wymarzyć. Zastanawiało mnie, jaka to rasa. Chciałam spytać o to później Cama. Właśnie wzięłam szczeniaka na ręce, kiedy z korytarza dobiegły mnie czyjeś krzyki. Szybko ruszyłam w tamtą stronę.

- Nic więcej nie powiesz! - Mówił Cameron w stronę roześmianej Lory.

- Właśnie, że powiem! - Pisnęła ta chowając się za Calebem. - Na przykład jak niechcący założyłeś moją koszulkę i potem narzekałeś, że się chyba skurczyła w praniu... - Mówiła, kiedy czarnooki próbował zakryć jej usta ręką

- Miałem kaca! Cud, że w ogóle coś na siebie założyłem! - Próbował się tłumaczyć.

- No właśnie! A jak cię nakryłam w łóżku z tamtym kole...

- Ucisz się! - Przerwał jej roześmiany, zakładając jej swoją bluzę na głowę.

- Z jakim kolesiem? - Przerwał im nagle Luis siedzący na jednym z krzeseł stojących na korytarzu. - Ty jesteś homo?

- Nie, jestem biseksualny. - Odrzekł Cam, pozwalając siostrze się uwolnić. -To wygodne, zwłaszcza, jak jest się w pace. - Wzruszył ramionami.

- To nie jest normalne! - Oburzył się Evans. - Ja przy tobie prysznic brałem!

- Spokojnie... Ty akurat mi się nie podobasz... - Powiedział podchodząc do mnie, podczas gdy Lora starała się poprawić rozczochrane włosy.

- Niby dlaczego? - Skrzywił się blondyn, na co siedzący obok Caleb tylko się zaśmiał.

- Bo gdyby tak było, to już wtedy bym cię przeleciał... - Odparł obojętnie Cam, oblizując usta językiem. Średnio podobało mi się to, co mówił, ale darowałam sobie uwagi. Chłopak zaszedł mnie od tyłu i wtulił się w moje wilgotne jeszcze włosy. - Idziemy. Muszę odespać. - Zarządził, ruszając korytarzem i zmuszając mnie, bym zrobiła to samo. Szczeniak którego niosłam na ręku wiercił się, liżąc mnie w policzek.

- Musimy pogadać... - Rzuciłam do niego w końcu, a on odetchnął głęboko.

- Dobra, poczekaj... - Jęknął, jakby wiedział, o czym chcę z nim pomówić. Podszedł do Caleba, szepcząc mu coś na ucho.

- No, okej, masz... - Blondyn wyciągnął w jego kierunku pęk kluczy, po czym zabrał je z powrotem. -A co wy chcecie tam robić? - Spytał z niepokojem.

- Chcę ją zgwałcić. - Odciął się Parker wyrywając mu klucze. - A kiedy będziesz spał, to przyjdę i zgwałcę też ciebie. - Dokończył wypinając mu język. Peters tylko przewrócił oczami, ruszając za resztą.

Zostaliśmy sami. Czarnooki wziął mnie za rękę i poprowadził jednym z korytarzy w stronę mieszkania Caleba. Zauważyłam, że wszędzie kręci się mnóstwo osób. I bynajmniej nie byli to uczniowie, tylko uzbrojeni agenci. Pomyślałam, że to pewnie właśnie ze względu na Cama, ale nic nie mówiłam. On zdaje się, też nic sobie nie robił z ich obecności. Otworzył drzwi, wpuszczając mnie przodem. Weszłam do niedużego salonu, w którym panował dużo większy porządek niż kiedy byłam tu ostatnim razem. Usiadłam na białej sofie, a czarna kulka natychmiast położyła się na plecy, domagając się pieszczot.

- Suczka teriera rosyjskiego. Jak dorośnie, będzie całkiem duża. - Oznajmił, siadając obok mnie.

- Jak duża? - Spytałam patrząc, jak piesek bawi się jego dłonią.

- Około pięćdziesięciu kilogramów. Ale nie martw się. Nie będzie sprawiała problemów. Jakby co, to ktoś ci pomoże. Szkolą tutaj psy tropiące, dla Agencji. - Powiedział, po czym rozsiadł się wygodniej na sofie i spojrzał na mnie. - Chciałaś pogadać... - Zaczął niepewnie. - I ja już chyba wiem, o czym. Bonnie ci powiedziała? - Spytał odwracając moją głowę w swoją stronę. Szczeniak zeskoczył z moich kolan i pobiegł gryźć dywan. Usiadłam po turecku i pokiwałam głową.

- Powiedziała... Sporo. - Nie wiedziałam, jak to ująć. - O tobie i twoich braciach. Ale ja bym chciała usłyszeć to od ciebie. - Spojrzałam na niego. Wyglądał, jakby się nad czymś zastanawiał.

- A nie odrzucisz mnie? - Spytał po długiej chwili milczenia. - Jeśli ci powiem, że jestem mordercą? Kryminalistą, złodziejem i oszustem. Skazańcem. - Urwał, jakby mówienie tego go bolało. - I że według wyroku sądu nigdy nie wyjdę na wolność. I że jestem tu z tobą nielegalnie i jeśli naczelnik więzienia, w którym odsiaduję wyrok, dowie się o moim wybryku z Dolanem, to prawdopodobnie będę sądzony ponownie, a wtedy skażą mnie na śmierć. - Znieruchomiałam na te słowa. A on mówił dalej, patrząc na mnie tym swoim przeszywającym wzrokiem. Wydawał się jednocześnie zły i smutny. - Jeśli zaczniesz mną gardzić, nie zdziwię się. Ale nie żałuję. Nie żałuję tych wszystkich osób, które zabiłem. Zasługiwały na to i w większości nie były lepsze ode mnie. I tych wszystkich złych rzeczy które robiłem. I gdybym mógł cofnąć czas, prawdopodobnie nic bym w swoim życiu nie zmienił. Łącznie, z decyzją o pomocy w odnalezieniu ciebie. - Spojrzał na mnie ze łzami w oczach, ale szybko je wytarł. - Od chwili, kiedy Caleb przyszedł do mnie na widzenie z wieścią, że Zack wpadł na twój trop. Od początku wiedziałem, że jeśli reszta członków rady dowie się, że opuściłem zakład karny, nie odpuści mi. Ale warto było zaryzykować. I jestem gotowy ponieść tego konsekwencje. Bo oni prędzej czy później się dowiedzą, że tu byłem. - Skończył, patrząc już nie na mnie, a gdzieś za okno. Kompletnie nie wiedziałam, co powiedzieć.

Milczeliśmy tak przez dłuższą chwilę, a on odsunął się lekko ode mnie. W końcu pokiwał głową i zaciskając pięści wstał powoli, zostawiając klucze od mieszkania na szklanym stoliku. Był już przy drzwiach i otworzył je, kiedy stanęłam mu na drodze i machnięciem je zamknęłam, przysuwając go do siebie. Pocałowałam go mocno. Chyba był tym trochę zaskoczony, ale po chwili oddał pocałunek, kładąc ręce na moim tyłku, po czym podniósł mnie do góry i przeniósł z powrotem na sofę. Siedziałam na jego kolanach pozwalając, by całował mnie po szyi. Starannie omijał bolące mnie po wczorajszym incydencie miejsca. Miałam ciarki na plecach. I ten zapach mięty... Doprowadzał mnie do szaleństwa! Chyba wiedział, jak daleko może się posunąć. Bo nie zamierzałam mu pozwolić na zbyt wiele. Mimo wszystko, za krótko się znaliśmy. Wtuliłam się w niego, kiedy nagle usłyszałam jego cichy szept.

- Chyba nasz nowy kolega dawno nie był na spacerze. - Zachichotał, a ja poczułam jego ciepły oddech na mojej szyi. Odwróciłam się i westchnęłam głośno widząc ciemną plamę na kawowym dywanie.

- Caleb się bardzo wścieknie? - Spytałam patrząc na szczeniaka, który słodko spał przy fotelu.

- Może... Ale tym będziemy martwić się potem. - Szepnął, wędrując ustami po moim dekolcie. Chciałam, żeby ta chwila trwała wiecznie.  

Wiem, rozdział miał pojawić się w sobotę, ale już nie wyrabiam. I do tego Komp się psuje...Masakra. Przesłodzony? Nic nie poradzę, to przez Cama :P Poza tym rozdział straszliwie długi, ale jakoś sam mi taki wyszedł :D A tak wygląda szczeniak Evy. Klik Nie wiem, kiedy pojawi się kolejny rozdział, ale postaram się dodać go zgodnie z terminem. I byłabym wdzięczna, gdyby każdy kto to czyta, zostawił po sobie jakiś komentarz. Pozdrawiam :*

Sekretna