Je­dyną is­totą, która może być pot­wo­rem jest człowiek. Tyl­ko on, pot­ra­fi krzyw­dzić dla zabawy.

Nie chcąc budzić Cama, wyszłam z pokoju jak najciszej z myślą, że wszyscy jeszcze śpią. Zeszłam na dół do kuchni i otworzyłam lodówkę. Z przykrością stwierdziłam, ze nie ma tam nic smacznego do jedzenia. Same owoce, warzywa i jogurty. Czym ci ludzie się żywili?

-Dlaczego tu nie ma...

-Mięsa?-Przerwał mi czyjś ochrypły głos. Wystraszona czyjąś obecnością odwróciłam się zamykając lodówkę.-Nie jemy mięsa. Nasze organizmy go nie tolerują.-Mówił dalej Xander omijając mnie i wyjmując dwie butelki jogurtu owocowego. Był bez koszulki a jego bledsze niż u Camerona ciało przyozdobione było kilkoma tatuażami. Podał mi jedną i bez słowa skierował się w stronę salonu. Rozsiadł się na sofie i włączył telewizor. Nie bardzo wiedząc co robić, usiadłam na fotelu naprzeciwko, otwierając butelkę.-Cam ci nie powiedział?-Spytał nie zwracając uwagi na program nadawany w telewizji.

-Cam wielu rzeczy mi nie powiedział.-Mruknęłam pod nosem.

-Na niektóre tematy ciężko jest mu mówić, a na resztę pewnie zabrakło czasu.-Oświadczył pijąc napój.-A co chciałabyś wiedzieć?-Przeszywał mnie wzrokiem na wylot. Czułam się nieswojo w jego towarzystwie. Chociaż w sumie krzywdy mi nie zrobił, ale sam ton jego głosu, to jak się zachowywał sprawiało że czułam się przy nim mała i bezbronna.-Dlaczego się mnie boisz?-Zapytał w końcu, nadal przyglądając mi się uważnie. Skąd on to do cholery wiedział?

-Nie wiem.-Przyznałam zgodnie z prawdą.-Może dlatego, że jeszcze wczoraj widziałam jak mordujesz ludzi.-Wypaliłam zanim zdążyłam pomyśleć. Głupia Eva, głupia, głupia.

-Widziałaś też, jak mój brat zabija ludzi. A z tego co się orientuję, to darzysz go większą sympatią niż mnie.-Przechylił głowę spoglądając na mnie.-A może chodzi o to, czego w agencji dowiedziałaś się na mój temat?-Nie mogłam znieść tego, jak przewierca mnie wzrokiem.

-Jestem w obcym miejscu, z masą obcych osób, z których większość jest poszukiwana przez tajne służby specjalne. A ty jesteś jakimś ich szefem, czy coś w tym guście.-Powiedziałam rozdrażniona, bo zaczynał mnie powoli irytować. Nie wiedziałam, co zrobię jeśli się na mnie zdenerwuje, ale miałam to gdzieś.-Dziwisz się, że nie skaczę z radości na twój widok?-Popatrzyłam na niego, ale nie zdradzał żadnych emocji. Kompletnie nic. Zero jakichkolwiek uczuć.-Ściga mnie mój ojciec, na dodatek nie wiem, w jakim celu. Moja matka nie żyje a ciotka okazała się wredną suką. Naprawdę nie wiem, o co wam wszystkim chodzi, a nie chcę już męczyć o to Camerona, bo i tak uważam, że ma ze mną za dużo kłopotów.-Odstawiłam jogurt i popatrzyłam w oczy chłopaka.-Jestem dla wszystkich ciężarem i nie mogę pojąć, czemu on i jego kumple dali się aresztować i wsadzić do więzienia na trzy lata tylko po to, żeby mnie odnaleźć i sprowadzić tu.-Skończyłam niemal krzycząc. Prawdopodobnie pobudziłam już większość ludzi, ale w tej chwili było mi to obojętne.

Chłopak odetchnął głęboko i wyjął z kieszeni zapalniczkę i paczkę Cameli. Zapalił papierosa a ja przyglądałam się temu z coraz większą irytacją.

-Loca ci powiedziała?-Spytał w końcu zaciągając się po raz kolejny.-O tym aresztowaniu? Że to było zamierzone?-Popatrzył na mnie a ja pokiwałam głową.-Ta dziewczyna ma naprawdę za długi język.-Zaśmiał się jakby do siebie.-Będę z tobą szczery.- Zaczął przechadzać się po salonie z papierosem w dłoni.-Zależy mi na tobie, jak na siostrze. I wiem, ze może wydawać ci się to głupie, ale to, że ty mnie nie znasz nie znaczy, że ja nie znam ciebie. Przez ostatnie kilka lat większość czasu spędziłem trzymając twojego ojczulka z dala od ciebie, żebyś mogła mieć normalne życie. Cameron poświecił się temu całkowicie. Bo jesteś jedną z nas.-Przerwał na chwilę i popatrzył na mnie.-Czy ty w ogóle wiesz, kim jesteś?-Spytał kompletnie zbijając mnie z tropu. Zmarszczyłam brwi.

-Yyy...człowiekiem? Płci żeńskiej?-Spytałam głupio przyprawiając go o atak śmiechu. Pokręcił przecząco głową i usiadł przy stole na przeciwko mnie.

-Zmutowanym genetycznie człowiekiem. Nie tolerujemy mięsa, ale podświadomie odczuwamy potrzebę zabijania, bo mamy w sobie jakieś zmutowane geny zwierząt.-Rzekł patrząc mi prosto w oczy.-Pierwsze tygodnie przemiany to droga przez męki. Nie wiesz, co się z tobą dzieje, wszystko wydaje się inne, zbyt wyraźne. Czyjś szept wydaje się być krzykiem, przestajesz panować nad swoją siłą. I ból całego ciała nie do opisania. Trzeba na nowo uczyć się panować nad wyostrzonymi zmysłami.-Chciałam zacząć się śmiać, powiedzieć że to nie może być takie straszne, ale on najwyraźniej wcale nie żartował.-Ja podczas swojej przemiany w szale zabiłem kumpla z pokoju. Tristan zamordował własną siostrę. To są czyny, których człowiek sobie nie wybacza do końca życia. Ja z braćmi mam potrójne umiejętności, więc jeszcze trudniej było mi przez to przejść. Szczerze, to nie wyobrażam sobie, jak straszna może być twoja przemiana i do czego będziesz w trakcie niej zdolna. Ty sama tego nie wiesz. A jeśli zrobiłabyś komuś krzywdę w agencji, to bez zbędnych ceregieli oddali by cię do zakładu dla psychicznie chorych, bo nie umieją zapanować nad tym, do czego sami doprowadzili. Christopher...Twój brat spędził w takim zakładzie prawie półtora roku, bo Margaret nie mogła sobie z nim poradzić.-Przerwał widząc moje coraz bardziej trzęsące się dłonie.-Teraz uważają nas za wynik nieudanego eksperymentu i próbują wytępić.

-Więc czemu nie zabili mnie od razu?-Zapytałam próbując opanować drżenie głosu. Po wczorajszych wiadomościach nie chciałam znowu się rozklejać, tym bardziej na oczach Xandera.

-Bo jesteś siostrzenicą Margaret, a może po prostu chcieli sprawdzić, czy rzeczywiście wszyscy tacy jesteśmy. Wczoraj wykradłem z ich bazy danych bardzo ciekawe informacje i po zarwaniu dzisiejszej nocy jestem bliski wyjawienia jednej z bardzo ciekawych tajemnic naszej kochanej Pani Cox.-Szepnął z krzywym uśmieszkiem i przechylił głowę, przypominając nasłuchującego psa. Spojrzał na schody prowadzące na górę.-Cameron do nas idzie.-Mruknął jeszcze bardziej się szczerząc.

-Mam mu nie mówić o tej rozmowie?-Spytałam wycierając łzy z oczu. Zdecydowanie za dużo informacji na raz. Mój mózg niedługo przestanie działać, jak tak dalej pójdzie.

-On już o tym wie.-Xander westchnął i wstał, niosąc do kosza pustą butelkę po jogurcie.-Siedzi w mojej głowie od dobrych dziesięciu minut.

-Nadal nie mogę zrozumieć, jak to jest, że czytacie sobie w myślach.-Odwróciłam się w stronę Cama który właśnie schodził po schodach. Podszedł i przytulił mnie, stając z tyłu krzesła.

-Nie czytamy sobie w myślach. Po prostu je słyszymy, tak jak ty słyszysz swoje.-Mruknął starszy Parker wracając do nas.

-Bo oni we trzech dzielą ze sobą jeden mózg, i to dlatego.- Z góry zszedł ten blondynek którego imienia znowu zapomniałam, a za nim uśmiechnięty Domein.

-A ciebie Nicky co, tyłeczek nie boli?-Odciął się Cam a ja dopiero po chwili zrozumiałam, co miał na myśli. Xander parsknął śmiechem widząc rumieniec na twarzy blondyna. Domi tylko uśmiechnął się wymownie, idąc w stronę kuchni, zapewne by zrobić śniadanie.

-Nie, ale sądząc po waszej obecności tutaj, stwierdzam, ze jeszcze nie zająłeś się nią tak, jak powinieneś?-Zapytał z uśmiechem patrząc na mnie. Przysłuchiwałam się tej ich bezsensownej i irytującej wymianie zdań z coraz większym rumieńcem.

Wstałam w końcu od stołu i poszłam się umyć i przebrać. Kiedy zeszłam z powrotem, w salonie zastałam tylko Rocket i Locę, oglądające wspólnie telewizję.

-Siemsz piękna, jak tam noc?- Zaczęła od razu Loca z wymownym uśmieszkiem.

-Co was wszystkich napadło?-Wzięłam z lodówki jedno jabłko i przysiadłam się do nich.

-Nic.-Odparła krótko blondynka.-Po prostu z doświadczenia wiem, że Cam jest strasznie niewyżyty, więc jeśli jeszcze cię nie przeleciał, to znaczy ze naprawdę jest w stanie się dla ciebie poświęcić.-Ucięła widząc Moje mordercze spojrzenie i popierającą mnie Rocket.

-Ja mam szesnaście lat.-Odparłam z lekką irytacją w głosie, bo miałam już tego serdecznie dość.-Nie mam zamiaru tracić dziewictwa z chłopakiem, z którym znam się zaledwie od miesiąca, nawet jeśli tym chłopakiem jest Cam.-Odgryzłam kawałek jabłka.

-I słusznie.-Przyznała Rocket.-Ja przespałam się z Xanderem dopiero po trzech latach znajomości. A to, że Loca jest jeszcze bardziej niewyżyta niż kochany Cami, i jest o niego po prostu zazdrosna, to jest tylko i wyłącznie jej sprawa.- Loca chyba chciała się jakoś bronić, bo strasznie się zaczerwieniła, ale do salonu wszedł ten blondynek, Nicholas.

-Zbieramy się.-Mruknął wycierając ręce w brudne spodnie.

-Gdzie?-Spytałam zdezorientowana.

-Do domu skarbie.-Odparł tylko ze słodkim uśmiechem.

Dobra, przyznaję, Xander jest dziwny, sama nie rozumiem do końca jego intencji co do Evy i wgl. Nie rozumiem, czemu wszyscy tak wypytują o sprawy łóżkowe z Camem, jakby to było najważniejsze :P Rozdział pisany na szybko, ale nareszcie mam kompa, jupi jej! u niektórych mam rozdziały do nadrobienia, ale postaram się przeczytać wszystko jak najszybciej :) W następnych rozdziałach postaram się dać trochę akcji, bo coś wieje nudą tutaj... Pozdrawiam i ściskam :*

Sekretna