Sa­mo dos­trzeżenie prob­le­mu nie jest trud­ne. Zna­lezienie roz­wiąza­nia jest praw­dzi­wym wyzwaniem.

Nigdy bym nie przypuszczała, że zakupy mogą tak człowieka zmęczyć. Znaczy, gdyby mi ktoś powiedział, że zanim pojedziemy do chłopaków, to pochodzimy trochę po sklepach, to bym się na to jakoś przygotowała. A teraz po prostu zasypiałam, na fotelu pasażera. A najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że chłopaki bardziej ucieszyli się na wieść o zakupach niż ja. Poważnie. Ale muszę przyznać, że Cam po tych kilku godzinach wyglądał o niebo lepiej. On miał tunele w uszach! A ja wcześniej nawet tego nie zauważyłam. I kolczyk w dolnej wardze, z którym wyglądał mega seksownie.

-Dlaczego nie widzę komitetu powitalnego?-Usłyszałam w głośniku głos Nicholasa. Chłopaki mieli w samochodach takie fajne urządzenia, dzięki którym mogli swobodnie ze sobą rozmawiać nawet kiedy byli kilkadziesiąt kilometrów od siebie. Coś jak telefon, tylko nie trzeba było trzymać słuchawki przy uchu ani nic z tych rzeczy.

-Bo nikt się nie cieszy że wracasz?-Prychnął w odpowiedzi Cam z krzywym uśmieszkiem.

-Pierdolenie. Mnie wszyscy kochają.-Bronił się tamten.-O widzisz? Mówiłem ci. Zobacz ile ludzi na mnie czeka.-Cieszył się.

Rzeczywiście, ja też po chwili zobaczyłam sportowe samochody stojące po obu stronach ulicy i ludzi kręcących się między nimi. Ale nie to aż tak bardzo mnie zszokowało. Za wysokim, kamiennym ogrodzeniem stał potężny biały dom, dzielący się na trzy części. Każda była taka sama, z wielkimi okrągłymi oknami, oszklonymi drzwiami, pięknymi tarasami i półkolistym dachem ze szkła. Do domu prowadziły szerokie, kamienne schody. Wyglądało jak własność jakiegoś milionera, tym bardziej, że był ogromny półokrągły basen, dookoła którego porozstawiane były leżaki i małe stoliki. Całość była doskonale oświetlona z każdej strony tak, że wszystko sprawiało wrażenie jeszcze większego i okazalszego. Przed domem kręciło się chyba ze sto pięćdziesiąt osób, większość z alkoholem w ręku.

-Ej, nie mówiliście, że organizujemy imprezę. Jestem jeszcze nieogarnięty.-Skarżył się Cam parkując auto na brukowym podjeździe.

-Ty nigdy nie będziesz ogarnięty.-Zakpił Xander.

Zauważyłam jak wysiada z samochodu i z uśmiechem próbuje przekrzyczeć głośną muzykę. Ich sąsiadom to nie przeszkadza? Masakra, co za ludzie. Nagle wszyscy jak na zawołanie zaczęli iść w stronę czerwonego ferrari w którym siedzieliśmy. Cam ścisnął tylko moją dłoń i wysiadł z auta. Z niemałym zdziwieniem obserwowałam jak obcy mi ludzie ściskają go, mówią coś ze śmiechem, a o zgrozo, jakiś facet dał mu całusa w czoło, targając przy tym za włosy. Czarnooki z uśmiechem na ustach przedzierał się przez tłum, żeby otworzyć mi drzwi i pomóc wysiąść. Kiedy tylko wyszłam z auta, wzrok wszystkich automatycznie skierował się na mnie. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na Cama z nadzieją, że jakoś mi to wyjaśni.

-Nie odzywaj się słowem i idź przed siebie.-Szepnął mi do ucha, idąc za torującym drogę Domeinem.

Ludzie dookoła szeptali moje imię, a ja nie miałam pojęcia, kim są. W końcu dotarliśmy do schodów. Idący przed nami Domi kiwnął głową w stronę postawnego mężczyzny stojącego w drzwiach a ten od razu wpuścił nas do środka, uważnie mi się przyglądając.

-Yyy...Co to miało niby znaczyć?-Spytałam jak tylko stanęliśmy w ogromnym, przesączonym bielą holu.

Po lewej i prawej były schody zwężające się na górze a pod nimi podwójne czarne drzwi, które świetnie kontrastowały z ścianami i podłogą. Nad drzwiami widniały duże czarne inicjały: X.K.P. Po lewej nad takimi samymi drzwiami widniały litery C.K.P. a po prawej D.K.P.

-Po kolei mała. Bo się poplącze.-Mruknął Xander pod nosem, a ja podobnie jak reszta ruszyłam za nim schodami na górę. Naprawdę nie rozumiałam tego człowieka.-Przedostatnie drzwi po prawej.-Wskazał palcem po czym ruszył w przeciwnym kierunku.

Ruszyłam za uśmiechniętym od ucha do ucha Camem i weszłam do ogromnego, półokrągłego pokoju. Składał się tylko z dwóch ścian, z czego jedna była pomalowana na biało a druga oszklona. Podłoga wyłożona była fioletową, puchatą wykładziną. Przy półokrągłej ścianie ciągnęła się przez całą jej szerokość ciemnobrązowa szafka z mnóstwem szuflad, na której środku stał ogromny telewizor plazmowy. Na suficie świeciły się układające się w gwiazdę kolorowe halogeny. Przy drugiej ścianie stało brązowe łóżko z białą pościelą i oraz brązowymi i fioletowymi poduszkami. Po jego prawej stronie na szafce w takim samym kolorze co długa szafka stała biała lampka nocna i zegarek. Po lewej stał sporych wielkości puchaty materac i dwie metalowe miseczki dla psa. Były jeszcze białe drzwi, które zapewne prowadziły do łazienki.

-No, powiedzmy, że jak na tylko trzy dni, to dziewczyny się wyrobiły.-Mruknął Cami pod nosem, wchodząc za mną do pokoju.

-Żartujesz sobie?-Pisnęłam zszokowana. Masakra, to wyglądało jak pokój dla jakiejś księżniczki. Podeszłam do oszklonej ściany i spojrzałam na widoki za oknem. Piękna, ślicznie oświetlona z każdej strony fontanna w środku ogromnego ogrodu. Przy kamiennych alejkach stały drewniane ławeczki i paliły się latarnie. Wszędzie było mnóstwo kwiatów, a dookoła rósł wysoki żywopłot i stare drzewa.-Tu jest pięknie.-Mruknęłam tylko nadal będąc pod wrażeniem tego wszystkiego.

-Czyli może być?-Podszedł do mnie od tyłu i objął w talii. Pokiwałam tylko głową, nie wiedząc, co dodać. Było mi z nim dobrze, chociaż może nie powinno. Po tym wszystkim co zrobił. Odsunęłam od siebie te myśli. Ja nie widziałam w nim mordercy, tylko chłopaka, który po prostu zbyt wiele w życiu przeszedł, by zostać obojętnym na niektóre sprawy. I chociaż dokonał wielu złych rzeczy, to dla mnie zawsze był i będzie tym Camem, który ratuje mi tyłek, kiedy wpadam w kłopoty. Spojrzałam w jego teraz ciemnoczekoladowe tęczówki które o dziwo delikatnie zmieniały barwę, w zależności jaki Parker miał humor.-Kocham cię mała...-Szepnął i złączył nasze usta w namiętnym pocałunku. Objęłam go za szyję i zaczęłam bawić się jego warkoczykami. Dla mnie był idealny. Złapał rękami za moje pośladki i podniósł mnie do góry a ja okręciłam się nogami wokół jego bioder. Zaniósł mnie na łóżko i zaczął całować po szyi, dekolcie. Nie wiem kiedy wylądowałam pod nim nadal nogami oplatając go w pasie.

-Ja ciebie też.-Szepnęłam niemal bezgłośnie, ale on przechylił głowę i popatrzył na mnie ze szczerym uśmiechem, przygryzając wargę.

-Jesteś idealna.-Powiedział zbliżając się do mojego ucha.-I będę czekał tyle, ile tylko zapragniesz.-Wtulił się w moje włosy i wdychał ich zapach. Pocałowałam go w policzek, wyczuwając ten silny zapach mięty. Jak ja za nim szalałam. Masakra.

-Chodźcie, szybko!-Czyjś głos przerwał romantyczną chwilę. Cam spojrzał rozdrażniony w stronę Chrisa który bez pukania wtargnął do pokoju.-Później do tego wrócicie, naprawdę nie ma czasu.-Rzucił szybko z krzywym uśmieszkiem, po czym wyszedł z pokoju. Cameron wstał szybko i pomógł mi stanąć na nogi i oboje wyszliśmy szybko na korytarz. Czarnooki wziął mnie za rękę i poprowadził w stronę pokoju w drugim końcu korytarza. Chciałam się rozejrzeć, ale nie zdążyłam praktycznie nic zobaczyć, bo przeszliśmy do kolejnego pomieszczenia. Na środku stał okrągły, biały stół a dookoła niego poustawiane były czarne fotele biurowe. Na jednym, nieco większym niż pozostałe siedział Xander i trzymając w jednej ręce papierosa, klikał coś w laptopie.

-Miałeś przyjść za moment.-Rzucił do brata, nawet na niego nie patrząc.

-I jestem.-Cam przewrócił oczami i zerknął na ekran.-Dawaj, co masz.-Mruknął pod nosem. Najstarszy Parker tylko uśmiechnął się łobuzersko.

-Wtedy w agencji, oprócz dokumentów dotyczących Zacka wykradłem jeszcze parę innych ciekawych plików. Trochę trwało rozszyfrowanie tego wszystkiego, ale w końcu znalazłem coś ciekawego.-Podniósł wzrok i spojrzał na wszystkich po kolei. Domi wziął ze stołu jakiś pilot i nakierował go na ścianę. Po chwili z sufitu zaczął wysuwać się ogromny ekran, przypominający wielkością te w kinie.-Powiedzmy, że są to plany nowej części agencji, która dopiero co powstaje. Nie wiem, gdzie będzie się znajdowała, bo nie mogę znaleźć tych informacji, ale chyba jest to coś z myślą o nas.-Spojrzał na ekran i w tej samej chwili zaczęły wyświetlać się na nim przeróżne zdjęcia.

Pierwsze jakiegoś korytarza, z rzędami szklanych drzwi po obu stronach. Kolejne przedstawiało pokój, z szeregiem wąskich łóżek z pasami do unieruchamiania, a jeszcze następne stół na którym leżało mnóstwo ostrych narzędzi, przypominających te do operowania. Później wielkie pomieszczenie, wyglądające jak laboratorium, z mikroskopami, probówkami i całą masą innych podobnych przedmiotów. Sala operacyjna, zbliżenie na kamery będące w każdym kącie wszystkich pomieszczeń. Zrobiło mi się delikatnie słabo, ale zmusiłam się do ponownego skoncentrowania się na obrazach. Mała cela w której znajdowało się jedynie wąskie łóżko, toaleta i umywalka. W rogu również zainstalowana była kamera. I ostatnie, jakiegoś biura. Na ścianie wyraźnie widać było podobizny Camerona, Xandera, i kilku innych osób. Zmroziło mnie, kiedy na samym dole dostrzegłam swoje zdjęcie. Ścisnęłam mocniej dłoń Cama, który również wyglądał na zszokowanego tym wszystkim. Modliłam się, żeby nie zemdleć.

-Nie.-Rozległ się stanowczy głos Chrisa i wszyscy zwrócili wzrok na niego.-Ja się na to nie piszę.-Przerwał patrząc z wyrzutem na Xandera.-Ja wiem, co to znaczy. Nie będę znowu czyimś obiektem badań. Nie ma mowy.-Wstał i wyjął z kieszeni paczkę papierosów, zapalając jednego.

-Nikt nie dopuści do tego, żebyś był czyimś królikiem doświadczalnym.-Powiedział z troską Domi. Miał bardzo ładny, delikatny głos.-Po prostu musimy być teraz ostrożniejsi. Wszyscy, prawda?-Spojrzał na starszych braci jakby szukając w nich wsparcia. Cam pokiwał głową a Xander ponownie zapatrzył się w ekran komputera. Wszyscy patrzyli na niego, ale on milczał uparcie jakby był całkowicie pochłonięty swoją pracą.

-Powiedz coś do cholery!-Niemal wrzasnęła w końcu Rocket. Podniósł na chwilę na nią wzrok, po czym znowu zajął się laptopem, kręcąc przecząco głową.

-Ostrożność nic tu nie da.-Powiedział w kocu ochryple. Dostałam gęsiej skórki na dźwięk jego głosu.-Chris ma rację. Jeżeli nas złapią, potraktują jako obiekty badań. Człowiek otumaniony lekami nie jest w stanie myśleć po ludzku. Nie wydostaniemy się stamtąd.-Przeczesał ręką długie włosy i złapał się za skronie.

-Czyli co proponujesz?-Spytał w końcu Nicholas, bawiący się długopisem.

-Trzeba dowiedzieć się, gdzie znajduje się to...laboratorium i nie dopuścić do tego, by którekolwiek z nas się tam znalazło.-Mówił jakby sam do siebie z zamkniętymi oczami.-Ja nie wiem...to za dużo. Idę do siebie.-Zgarnął laptop i szybkim krokiem wyszedł z pomieszczenia.

Cam odprowadzał go wzrokiem, a kiedy już wyszedł spojrzał na Domeina i obaj pokiwali głowami porozumiewawczo po czym również wyszli z sali. Coś mi mówiło, żeby nie iść za nimi. Po chwili wszyscy zaczęli wstawać i wychodzić, więc ja również ruszyłam do swojego nowego pokoju. Podczas mojej nieobecności ktoś wniósł wszystkie torby z moimi zakupami. Wzięłam z jednej nową niebiesko szarą piżamę i poszłam do niedużej, wyłożonej czarno białymi kafelkami łazienki by wziąć kąpiel. Kiedy wróciłam, Luna leżała grzecznie w swoim nowym łóżku, więc ja również postanowiłam wypróbować swoje. Ostatnie co pamiętam, to Cam kładący się obok mnie i wtulający w moje włosy. 

Więc, mamy kolejny rozdział i Domeina na górze. Trochę się zdziwiłam, bo nie myślałam, ze Xander spotka się z waszą sympatią, ale cóż, to dobrze, bo uwierzcie, teraz będzie mnóstwo Camerona, Domeina i Xandera :) Chyba tylko ja jestem tak genialna, żeby z bliźniaków zrobić trojaczki :P Mam kilka blogów które muszę w całości nadrobić, ale postaram się tym zająć jeszcze w tym tygodniu. Co do rozdziału, jak myślicie? W sumie, to chce mi się wpakować trojaczki w jakieś kłopoty, ale nie wiem, czy będę miała jakiś fajny pomysł :P Czekam na wasze komentarze i opinie, oraz pozdrawiam :*

Sekretna