Naj­gorzej, gdy najbliższa ci oso­ba, sta­je się z dnia na dzień, co­raz bar­dziej obca.

Rozdział pisany z perspektywy Camerona. 

Cholernie się denerwowałem, i kiedy do moich uszu dotarł odgłos strzału, spodziewałem się okropnego bólu. Ale ku mojemu zaskoczeniu nic takiego się nie wydarzyło. Otworzyłem oczy a przede mną leżał ten sam facet który miał sprzedać mi kulkę w głowę. Przechyliłem głowę i ujrzałem mojego kochanego braciszka z pistoletami w obu rękach. Stał oparty o ścianę z tym swoim głupkowatym uśmiechem na ustach.

-Nie można było wcześniej?-Spytałem podnosząc się z kolan.

Xander wyjął z kieszeni kluczyk i rozkuł mnie, przykładając swoje czoło do mojego. Patrzyliśmy sobie w oczy i dla kogoś patrzącego z boku ta sytuacja mogła wydać się dwuznaczna. Właściwie, to chciałem rzucić się mu na szyję jak małe dziecko, ale wiedziałem, że na to będzie czas, kiedy już dotrzemy do domu. 

-Wiesz, że lubię wielkie wejścia!- Wyszczerzył się jeszcze bardziej po czym wyjął z za pasa broń i podał mi ją.-Leć po swoją księżniczkę. Ja opanuję sytuację.- Prychnąłem w odpowiedzi i wybiegłem z pomieszczenia.

Zauważyłem kilka martwych osób leżących na podłodze w sali i na korytarzu. Gdzieś przed oczami mignęła mi sylwetka Trevora, ale to nie jego szukałem. Podszedłem do biurka i wyciągnąłem zza niego płaczącą Evę. Szybko wziąłem ją na ręce i przytuliłem do siebie, wychodząc z sali. Wydawała się taka krucha. Uniosła głowę lekko do góry i pisnęła gdy zobaczyła zakrwawionego, martwego agenta leżącego na ziemi.

-Nie patrz na to.-Szepnąłem jej do ucha biegnąc korytarzem. Nagle przede mną stanęła kobieta, celując do mnie z pistoletu. Zmarszczyłem brwi, kiedy ktoś strzelił do niej i czarnowłosa osunęła się na ziemię.

-W archiwum jest Loca, zanieś tam młodą.- Rzuciła Rocket, wyłaniając się zza moich pleców. Kiwnąłem głową i bez słowa udałem się w tamtą stronę.

Wszedłem do ciemnego pomieszczenia i postawiłem małą na ziemi. Nie chciałem jej zostawiać, ale miałem jeszcze jedną sprawę do załatwienia a z Locą była bezpieczna.

-Nie płacz już...-Przytuliłem ją do siebie.-Obiecuję, że nie pozwolę by cokolwiek ci się stało.-Wyszeptałem całując ją w czoło. Dziewczyna ujęła moją twarz w dłonie i pocałowała delikatnie, ciągnąc mnie lekko za warkoczyki. Odwzajemniłem pocałunek kładąc jej ręce na pośladkach. Przyciągnąłem ją do siebie całując coraz bardziej agresywnie.

-Czy wy w takiej chwili musicie myśleć tylko o jednym?-Zza jednego z regałów wyłoniła się znajoma blondyna trzymając lizaka w ręku.

-A co, zazdrosna?-Spytałem wypinając jej język.-Pilnuj jej.- Rzuciłem i wybiegłem z pomieszczenia.

Wszędzie roiło się od agentów, którzy za wszelką cenę próbowali nas powybijać. Próbowali, bo oczywiście im się to nie udawało. Większość z nas miała dodatkowe zdolności no i oczywiście byliśmy lepiej wyszkoleni. W końcu znalazłem Xandera, który bił właśnie jakiegoś faceta. Robił to dla rozrywki, aż w końcu kiedy mu się już znudziło, wyjął ostry nóż i wbił go między żebra agenta i przejechał nim aż do brzucha, rozrywając tym samym ciało przeciwnika. Uśmiechnąłem się szeroko, widząc to. Wstał i korzystając z okazji że wszyscy są zbyt zajęci wykańczaniem się nawzajem i nie zwracają na nas uwagi, odciągnął mnie na bok.

-Robi się groźnie. Margaret i Diana gdzieś wybyły, więc możemy założyć, ze wzywają innych.-Rozejrzał się podejrzliwie dookoła. Cała nasza ekipa wiedziała, że nie może dopuścić do nas agentów, dlatego też mało kto nas atakował.-Włamujemy się do bazy danych, zabieramy Evę i wypierdzielamy stąd.- Ruszyłem przed siebie a mój braciszek podążał za mną, co chwilę oglądając się za siebie.

Weszliśmy do dużej sali pełnej komputerów. Nas, a właściwie Xandera interesował jeden konkretny, stojący na środku. Podłączył do niego pendrive i zaczął wystukiwać coś na klawiaturze. Na sporym monitorze pojawiło się mnóstwo cyfr i nieznanych mi znaków, więc zmarszczyłem tylko brwi, kompletnie nic nie kumając.

-Nigdy nie pojmę, jak ty możesz cokolwiek z tego rozumieć.-Mruknąłem wyglądając na korytarz.

-To proste. Ty masz swoje samochody, Domi sztuki walki a ja komputery. I wszyscy szczęśliwi.- Mruknął zza klawiatury. Zabawnie wyglądał z wzrokiem wlepionym w ekran.-Cieszę się, że w końcu cię widzę, wiesz?-Uśmiechnął się do mnie.

-Nie rozczulaj się, tylko kończ szybko.-Mruknąłem w odpowiedzi, chociaż też cieszyłem się, że już ze mną jest. To mało powiedziane. Tylko przy braciach byłem sobą. Nie musiałem odgrywać kogoś innego. Oni to wiedzieli i akceptowali mnie takim, jaki byłem. A byłem leniwy, nieodpowiedzialny i chwilami arogancki. I troszeczkę zboczony.
-Troszeczkę?- Prychnął starszy spoglądając na mnie.-Mam ci przypomnieć, jak sypiałeś z trzema panienkami na raz i żadnej z nich nie znałeś?-spytał ze złośliwym uśmieszkiem.
-Raz mi się zdarzyło...Poza tym musisz grzebać mi w mózgu?- Skrzywiłem się.-Robotą byś się zajął, nie mamy czasu.  

-Kiedy to się zdarzało prawie codziennie...Dobra, skończone. Mam, co chciałem a przy okazji tak im tu namieszałem, że przez tydzień do ładu nie dojdą.-Parsknął i odłączył pendrive.- Teraz po Evę i możemy spadać.

-Ona nigdzie nie idzie.- Mruknąłem pod nosem.

-Niby czemu nie?-Spytał zaskoczony. Ale zaraz westchnął. Zrozumiał.- Wiem, że nie chcesz jej w to pakować, ale jest jedną z nas. Nie odnajdzie się tu, zwłaszcza, kiedy już uaktywnią się jej zdolności.-Machnąłem ręką. Wiedziałem, że starszy ma rację. Ale ona była zbyt delikatna, żeby wprowadzać ją w ten świat. Mój świat.

-Nie chcę dla niej takiej przyszłości.- Spojrzałem na niego nie wiedząc, co robić. Zawsze to on decydował, a ja tylko pomagałem i wykonywałem jego polecenia. Nigdy nie lubiłem podejmować takich decyzji. Nigdy nie musiałem. Xander spojrzał na mnie i pokiwał głową.

-Zabierzesz ją ze sobą. Będzie mieszkać z nami. Przynajmniej przez najbliższy czas. Jesteśmy na tropie Zacka, a Oustin ułatwi nam załatwienie go. Kiedy się go pozbędziemy mała wróci do agencji. Koniec, kropka.- Powiedział patrząc mi w oczy i jakby nigdy nic ruszył przed siebie. Nie protestowałem. On coś wymyśli. Zawsze tak jest.

-Trupy, wszędzie trupy!-Marudził Nicholas przechadzając się między martwymi ciałami. Na korytarzu panowała niepokojąca cisza.

-Gdzie Eva?-Spytałem patrząc na grupkę ludzi stojących pod ścianą. Z przerażeniem przyglądali się Trevorowi i Chrisowi który trzymali wycelowaną w nich broń.

-Spokojnie, cała i zdrowa.- Zauważyłem wyszczerzoną blondynkę idącą w naszą stronę.- Swoją drogą nawet nie wiesz, jaki z niej zboczeniec. Jeszcze trochę i przebije ciebie.-Uniosłem brwi widząc moją małą. Jakby nieobecna podeszła i przytuliła się do mnie. 

-Dobra, kończmy to...-Mruknął Xander z chłodem w oczach. Zawsze zakładał maskę obojętności i surowości, jeśli patrzyli na niego ludzie z poza ekipy.- Wybić wszystkich i zabieramy się stąd.-Uśmiechnął się złowrogo w stronę zapłakanej Margaret.

-Nie zrobisz mi tego, prawda synku?- Posłała Chrisowi błagalne spojrzenie. Ten parsknął śmiechem.

-Oczywiście, ze nie mamusiu, jakbym mógł.-Przechylił głowę na bok.- A pamiętasz, jak prosiłem cię, żebyś mi wtedy odpuściła? Nazwałaś mnie nieudacznikiem i wypierdoliłaś z domu.-Podszedł i przyłożył jej lufę do skroni.-Jesteś suką! Zawsze nią byłaś! Dla ciebie liczy się tylko to, co ludzie myślą. Miałem problemy, wiec najlepiej było się mnie pozbyć.- Z uśmiechem przyglądałem się załamaniu kobiety.-Jesteś pierdoloną dziwką i tak należy cię traktować. Jesteś dla mnie niczym.-Gwałtownie puścił bron i przestrzelił jej oba kolana. Krzyk kobiety rozniósł się echem po korytarzu.

Nie wyrabiałem ze śmiechu a Xander patrzył na to z udawaną obojętnością, ale wiedziałem że tylko siłą woli powstrzymuje się by nie zacząć się śmiać. Widok tak poniżonej Margaret, bezcenne. Z chęcią bym ją zgwałcił, gdybym nie był tak szaleńczo zakochany w Evie. No właśnie. Eva. Przyglądała się temu wszystkiemu z całkowitą obojętnością. Nie wiem, co nagadała jej Loca, ale najwyraźniej poskutkowało, bo mała nareszcie się uspokoiła. Chris cofnął się i ustał obok Trevora. Jedna z kobiet zaczęła płakać, ale nie wiele jej to dało. Obok chłopaków stanął Xander a ja z bólem serca zostawiłem Evę przy Rocket i podszedłem do brata. Wycelowałem w mężczyznę siedzącego pod ścianą. I strzeliłem. Zdaję sobie sprawę, że to, co robię jest złe. Ale to też zabawne. Strzeliłem jeszcze raz, do kolejnego faceta. I do płaczącej kobiety. Reszta już nie żyła, bo wystrzelali ich chłopki. Jedynie Margaret Leżała i płakała na podłodze.

-A ona niech zostanie.-mruknął z uśmiechem Chris i ruszył w stronę wyjścia. Myślałem, że Eva zacznie krzyczeć, ale ona bez słowa podeszła i wzięła mnie za rękę.

-Wszystko gra?-Spytałem nieco zaniepokojony. 

-Porozmawiamy o tym jak już będziemy sami.-Powiedziała chłodno, idąc za mną po schodach.  

Weszliśmy na dach agencji gdzie czekał już na nas helikopter. Xander informował kogoś przez telefon, że wszyscy mają się wycofać. Pomogłem Evie wsiąść do maszyny i usiedliśmy oboje na fotelach.

-Tristan oberwał dwa razy, Caleb raz. Żadnych więcej strat.-Poinformował mój braciszek siadając za nami.-Mamy jakieś cztery minuty, zanim dotrą tutaj agenci z Los Angeles. Damy radę?

-Jesteśmy z Parkerów. My zawsze dajemy radę.- Odezwał się z przodu znajomy głos Domeina.

-Oby-Szepnęła mi do ucha Eva. Przytuliłem ją mocniej masując kciukiem wierzch jej dłoni. Nie chciałem wtedy myśleć, że tak łatwo mogłem ją stracić. I niech ludzie gadają co chcą. Kocham ją. I nigdy nie kochałem nikogo bardziej.  

Muszę powiedzieć, że przez długi czas zastanawiałam się, czy rzeczywiście nie uśmiercić Cama. Ale ja go tak kocham, że nie mogłabym mu czegoś takiego zrobić. Chociaż w tym rozdziale wydaje się trochę dziwny...Z resztą Eva też. Ale jej zachowanie się wyjaśni a Cam...jak to Cam. Chyba już taki zostanie. No i Xander z buta wjeżdża! Nawet nie wiecie, jak się niecierpliwiłam, żeby wprowadzić tę postać! Masakra, totalna. Zajrzyjcie do zakładki z bohaterami, albowiem pojawili się nowi :) I jeszcze jedna sprawa...W najbliższym czasie nie będę mogła powiadamiać o nowych rozdziałach, bo komp mi nie działa i dodaję rozdziały u koleżanki, więc mój czas jest ograniczony. Wasze blogi postaram się nadrabiać, ale mogę mieć pewne opóźnienie. Także proponowałabym albo zajrzeć do zakładki Rozdziały albo dodać się do obserwowanych :) Pozdrawiam i ściskam :*

Sekretna