Początki są trud­ne, ale końce jeszcze trudniejsze.

Z perspektywy Kasandry

Zgasiliśmy motory pod niewielkim zbudowanym z drewnianych bali domkiem. Xander podszedł z pękiem kluczy i otworzył drzwi do środka. Weszłam pierwsza a zaraz za mną chłopaki. Do przyjazdu Farella zostało jeszcze trochę czasu więc zdążymy wszystko przygotować.

-Tristan trochę go zaniedbał...-Najstarszy Parker spojrzał na zakurzone drewniane meble. Nic dziwnego, ze zaniedbany. W końcu nie było tu nikogo od ponad pięciu lat.

-No, Kasandra, szmata, woda i do roboty.-Parsknął z kpiną Amir. Rzuciłam mu tylko współczujące spojrzenie.

-Jaka szkoda, że jednak wzięłam ekwipunek dla pięciu osób.-Pomachałam chłopakom torbą przed oczami.

-Ja nie zamierzam myć okien.-Wtrącił Caleb rozglądając się po pomieszczeniu. Uśmiechnęłam się tylko i po piętnastu minutach każdy z chłopaków miał już jakieś zajęcie. Xander po włączeniu prądu ścierał kurze, Cam poszedł skosić trawę, Amir sprzątał kuchnię a Calebowi niestety...Przypadło mycie okien. Rozsiadłam się wygodnie na taborecie (o ile na czymś takim można się wygodnie rozsiąść) i podziwiałam chłopaków w akcji. Miałam szczerą chęć ich nagrać.

-A ty co, nie zamierzasz pomóc?-Amir stanął na przeciwko mnie ze ścierką w ręku. Wywróciłam oczami.

-Ja tu jestem w celach rekreacyjnych.-Uśmiechnęłam się szeroko. Brunet zniknął gdzieś aby po chwili wrócić z narzędziami dla mnie. Oburzona poszłam sprzątać łazienkę.

-Xand, jak ty ładnie przecierasz tę rurkę!-Wtrącił Al-Kadi patrząc na niego kiedy ten akurat wycierał ściereczką pionową rurkę. Miałam skojarzenia, jak na to patrzyłam. Parker tylko oblizał się i cmoknął w jego stronę.

-Założę się, że Cami i tak zrobiłby to lepiej.-Parsknął.-No wiecie, większe doświadczenie.-Wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.

Do wieczora wszystko było wysprzątane a my siedzieliśmy przy kominku pijąc kawę i gadając na wszystkie możliwe tematy. Telewizor był włączony, ale jakoś nikt za bardzo nie skupiał się na tym co akurat było nadawane. Koło ósmej na podjazd wjechał czarny van. Xander i Cameron wyszli z domu ale ja nie zamierzałam ruszać się ze swojego miejsca. Przytuliłam się jeszcze mocniej do Amira który głaskał mnie ręką po ramieniu. Chłopak wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Calebem. Drzwi ponownie się otworzy i do domu wszedł nasz lider.

-Wchodźcie.-Rzucił przytrzymując drzwi dla wchodzących gości.

W salonie pojawiło się pięcioro ludzi. Jako pierwszy wszedł wysoki Japończyk i skinął nam głową w geście powitania. Wstaliśmy z chłopakami w tym samym momencie, kiedy do salonu wkroczył drugi mężczyzna, tym razem nieco niższy, niebieskooki brunet. Za nimi szła wysoka, dość młoda dziewczyna, całkiem ładna, krótkie włosy miała przefarbowane na czerwono. Za nią z jakąś torbą w ręku wszedł postawny facet. Lekko rudawe włosy miał zmierzwione a na lewym ramieniu kilka tatuaży. Jako ostatni pojawił się sam Michael Farell.

-Witam.-Mężczyzna podszedł do każdego z nas i uścisnął dłoń.

-A to kto?-Amir wskazał w stronę pozostałej trójki. Xander usiadł na drewnianym stole i założywszy ręce na piersi obserwował ich z zaciekawieniem.

-To Mia Faras-Wskazał na dziewczynę.-Nasz najlepszy informatyk. Dalej Lionell Kamyko, nasz technik i Allan Crawford z wydziału badań nad genami ludzkimi. No i Cody Franco, kierownik zespołu. Detektyw z wieloletnim stażem, świetny logistyk.-Pokazał na rudzielca. Ten niechętnie skinął głową, cały czas patrząc uważnie na Xandera.

-Dobrze.-Odezwał się w końcu Cameron, przerywając niezręczną ciszę.-Zakładam, że wy nas już kojarzycie, więc chyba nie ma sensu się przedstawiać.-Uśmiechnął się zachęcająco. Xander i Cody nadal mierzyli się wzrokiem. Młodszy Parker spojrzał na brata i przewrócił oczami. Popatrzył na mnie jakby oczekiwał jakiejś pomocy ale ja nie bardzo wiedziałam, co mam zrobić. Od razu było widać, że Xander i Cody nie przypadli sobie do gustu.

-Nie udawaj debila Cami. Oczywiście, że nas znają. Powiedz szczerze Franco, długo studiowałeś nasze kartoteki zanim przyjąłeś te robotę?-Spojrzał wyzywająco na rudzielca.

-Parę dni.-Odparł chłodno.-I wiem, że po osobie takiej jak ty można się wszystkiego spodziewać.

-No tak...-Odparł z uśmiechem Xander wyciągając z kieszeni paczkę papierosów. Wyciągnął jednego i podpalił. Wszyscy gapili się to na niego, to na Codyego.-Uwielbiam ludzi którzy osądzają mnie z góry.-Powiedział rozmarzonym głosem zapatrując się gdzieś w przestrzeń.-Naczytają się tych pierdolonych świstków i uważają że znają mnie lepiej, niż ja sam. Nie no, zapowiada się zajebiście, nie sądzisz braciszku?-Spojrzał na Cama.

-Xander, zluzuj...-Odparł ten zakłopotany.-On nie chciał...

-Wiem, co on chciał powiedzieć.-Przerwał mu ostro Starszy.-Wiem o nim wystarczająco dużo.

-Nic o mnie nie wiesz!-Niemal krzyknął Cody. Parker spojrzał na niego i zaśmiał się kpiąco.

-Masz rację, nie wiem. Domyślam się...-Zaczął lustrować mężczyznę od góry do dołu. Przyglądał się całemu jego ciału.-Że jesteś rozwiedziony. Małżeństwo z rozsądku bo była z tobą w ciąży? Zły pomysł. A potem ty oddałeś się pracy udając że nie widzisz jak sprowadza sobie innych mężczyzn pod twoją nieobecność. W końcu miarka się przebrała i wziąłeś z nią rozwód zostając sam z dzieckiem...Córką, jak przypuszczam. Oczko w głowie tatusia. Ale ktoś ci ją odebrał w bardzo brutalny sposób...-Zamyślił się na chwilę i uśmiechnął się tajemniczo widząc zakłopotanie mężczyzny.-Zack. I to tylko dlatego zmusiłeś się do współpracy z nami. Chęć odzyskania dziecka, albo zemsty na jego mordercy, czyż nie? Inaczej nigdy nie zniżył byś się do tego, by w ogóle rozmawiać z kimś takim jak ja.-Popatrzył na Codyego z irytacją.-Ale nie masz zamiaru współpracować. Chcesz przejąć kontrolę bo uważasz że ktoś taki jak ja nie może w najmniejszym stopniu ci dorównać.-Zaśmiał się z niezrozumiałych dla mnie powodów.-A teraz chcesz mnie uderzyć, prawda?-Zapytał.

Rudzielec był czerwony na twarzy i zaczynałam się martwić, że za chwilę wybuchnie niczym wulkan. Zamachnął się i uderzył z całej siły Parkera w twarz. Ten nawet nie zrobił uniku. Z jego nosa ciekła krew, kiedy podchodził do agenta. Uniósł ręce do góry w geście poddania się i kiedy był już parę centymetrów od mężczyzny który właśnie wyjął broń, ujął go dwoma rękami i podnosząc do góry rzucił nim o ścianę. Wiszący na niej obraz spadł na ziemię i połamał się na kawałki. Franco upuścił pistolet który poleciał prosto w stronę Mii. Dziewczyna zabezpieczyła broń i schowała za pasek patrząc ze złością na mężczyznę. Xander nachylił się nad nim, kiedy ten próbował wstać.

-A teraz mnie uważnie posłuchaj...-Parker pociągnął go za włosy.-Nigdy nie uderzam pierwszy. Ale jeśli ktoś sam zacznie, wtedy potrafię nie mieć litości. Potraktuj to jako pierwsze i ostatnie ostrzeżenie.-Odrzucił jego głowę po czym otrzepał spodnie podnosząc się i jakby nigdy nic poszedł na górę.

Odetchnęłam z ulgą, że tylko na tym się skończyło. Wolę nie myśleć co by było, gdyby go zabił. Chociaż wtedy pewnie Cameron próbowałby jakoś załagodzić sprawę. Michael podszedł do rudzielca i wyciągnął rękę żeby pomóc mu wstać. Mężczyzna podniósł się a ja dopiero wtedy zauważyłam że zarówno z czoła jak i z policzka leci mu krew. Miał też obtarcie na ręku i chyba coś z nadgarstkiem.

-To ja pójdę po apteczkę...-Westchnęłam idąc do łazienki.

-Nie muszę ci mówić, ze zachowałeś się jak smarkacz?-Zapytał Farell Codyego, kiedy wracałam do salonu. Chwilę potem, kiedy opatrywałam jego rany rozdzwonił się czyjś telefon. Odebrał Michael i rozmawiając z kimś chwilę rozłączył się.-Masz szczęście, ze muszę już wracać. I jeśli jeszcze raz usłyszę o takim twoim wybryku, to przyrzekam, że odsunę cię od sprawy.-Zagroził i pożegnawszy się z nami wyszedł z domu.

-Chodź, zaprowadzę cię do pokoju...-Mruknął w końcu Amir. Cody bez słowa poszedł za nim na górę.

-To jak, opłaca się jeszcze dzisiaj coś zaczynać, czy lepiej poczekać do jutra?-Odezwał się w końcu Lionell, ziewając przeciągle.

-Chyba nawet nie mielibyśmy z czym pracować.-Mruknął Cami pod nosem.-Rocket dopiero jutro przywiezie wszystkie dokumenty. Chyba idę spać, kto ze mną?-Spojrzał po zebranych.

Nie trzeba był długo czekać na chętnych. Chyba wszyscy byli zmęczeni, chociaż właściwie nie wiadomo, czym dokładnie. Ustaliliśmy, że Allan, Lin i Cody zajmą we trzech największy pokój, Xander i Cameron trochę mniejszy na przeciwko ich, a Amir i Caleb ten obok mojego i Mii. Wzięłam szybki prysznic bo mieliśmy tylko dwie łazienki na dziewięć osób co okazało się nieco kłopotliwe. Od razu skierowałam się do naszego pokoju mając nadzieję, że moja współlokatorka nie okaże się zanadto wredna. Znaczy...Zawsze mogłam jej naubliżać bo nigdy nie narzekałam na ubogość słownictwa, ale nie miałam ochoty drzeć z nią kotów już pierwszego dnia. I dobrze, bo dziewczyna okazała się całkiem znośna.

-Nie masz może jakiejś zbędnej koszulki?-Zapytała grzebiąc w swojej torbie.-Chyba zapomniałam wziąć z domu, a nie chce spać w tym.-Wskazała obcisły top sięgający jej tylko do pępka. Wyjrzałam z pokoju i wydarłam się na całe gardło:

-Cami!-Chłopak wyjrzał z łazienki. Chyba właśnie wziął prysznic, bo miał na sobie tylko ręcznik przewiązany na biodrach. Był w trakcie mycia zębów

-No co?-Spytał wyjmując z buzi szczoteczkę do zębów.

-Biorę od ciebie koszulkę do spania.-Oznajmiłam idąc w stronę jego pokoju. Mruknął coś ale nie słuchałam, co. Rozpięłam jego torbę i bez jakiegokolwiek wstydu zaczęłam w niej grzebać. Bluza, spodnie...Prezerwatywy...Schowałam sobie do kieszeni. Evy tu nie ma, i tak na nic by mu się nie przydały. Wzruszyłam ramionami i wyciągnęłam wielką błękitną koszulkę Nike. Szybko wepchnęłam do torby poskładane wcześniej ciuchy i wyszłam z pokoju. Rzuciłam ubranie w siedzącą na rozesłanym już łóżku Mii.

-Nie będzie zły, że biorę jego ciuchy?-Spytała patrząc niepewnie na koszulkę. Parsknęłam śmiechem.

-Odkąd pamiętam zabieram mu ubrania i jakoś nigdy nie narzekał.-Westchnęłam kładąc się obok. Miałyśmy jedno łóżko na spółkę. Mi osobiście to nie przeszkadzało, ale nie byłam pewna czy jej też. Dziewczyna szybko się przebrała i położyła po drugiej stronie, wyciągając z torby laptop.-Ciebie to tylko z Xanderem spiknąć, wiesz?-Spytałam kiedy zapatrzyła się w ekran.

Chwilę potem do pokoju wszedł Amir w samych spodniach od dresu. Miał ładnie wyrzeźbione ciałko i lubił je pokazywać, zupełnie jak Cameron. W sumie to ci dwaj świetnie się dobrali. Lubili jeździć na deskach, mieli podobny styl ubierania się i podejście do życia. Obaj się ścigali i uważali się za ideały. Chwilami cholernie mnie irytowało to, że Amir potrafi przez piętnaście minut stać przed lustrem i prawic sobie komplementy, ale zawsze potrafiłam sobie z tym odpowiednio poradzić.

-Ja pierdzielę, dwie panie w łóżku...Chyba zawołam Camerona, co powiecie na czworokącik?-Spytał kładąc się między mną a Mią. Dziewczyna odsunęła się od razu. Jak na komendę do pokoju wparował Cami, również prezentując swój śliczny kaloryferek.

-Wpadłem powiedzieć dobranoc.-Usiadł mi na kolana. Spróbowałam go jakoś zrzucić, ale był silniejszy.

-Spadaj tłuściochu...-Warknęłam.-Przytyłeś ostatnio.-Chłopak spojrzał na mnie oburzony.

Usiadł okrakiem na moich udach i nachylił się nade mną. Oboje wiedzieliśmy, że między nami nigdy nie mogłoby do czegokolwiek dojść, ale to było po prostu zabawne. Spojrzał na mnie tymi czarnymi jak węgle oczami i cmoknął w nos.

-Nie myśl sobie, że się nią z tobą podzielę,-Amir zepchnął Parkera na podłogę, co u mnie wywołało falę śmiechu.

-Moglibyście już iść, chcę spać.-Wtrąciła chłodno Mia, patrząc na nas niepewnie. Amir zszedł z łózka i pomógł Parkerowi się podnieść.

-No racja, sorry. To dobranoc.-Ucałował mnie w policzek i wyszedł z pokoju gasząc światło.

Dziewczyna odwróciła się plecami do mnie, więc ja zrobiłam to samo. Przez okno wpadało jasne światło księżyca. Leżałyśmy odwrócone do siebie plecami a ja modliłam się, żeby jutro chłopaki przywieźli więcej mebli, żebyśmy mogły spać oddzielnie. Normalnie mogłabym spać z całą ekipą w jednym łóżku, (co byłoby możliwe chyba tylko u Cama, bo nikt nie ma tak dużego łóżka) ale ta dziewczyna wydawała mi się jakaś dziwna. Zasypiałam już, kiedy odezwała się niepewnie:

-Oni naprawdę cię porwali?-Usłyszałam jej cichy głos. Nadal była odwrócona do mnie plecami. Przewróciłam się na plecy.

-Ja sama z nimi odeszłam. Nikt mnie do niczego nie zmuszał.-Szepnęłam patrząc na drewniany sufit.

-Dlaczego?-Spytała odwracając się do mnie a ja spojrzałam na nią. Oczy miała podpuchnięte, jakby płakała.

-Bo miałam dość siostry, Rady, tego wszystkiego.-Zamyśliłam się.-Siedem lat temu zmarli nasi rodzice. Moi i Diany. Zostałam z nią sama. Właściwie nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić, więc zaczęłam się ciąć.-Uniosłam do góry nadgarstek ukazując bardzo słabo widoczne, cienkie blizny.-Nie wiedziałam, czemu. Może po prostu nie radziłam sobie z tym wszystkim. Potem doszedł alkohol, narkotyki...Aż w końcu wylądowałam w klubie nocnym jako striptizerka. Tańczyłam w zamian za prochy. To Cameron mnie z tego wyciągnął. A z Amirem zawsze byłam w bliskich relacjach...-Przerwałam na chwilę zdając sobie sprawę że mówię to zupełnie obcej kobiecie. Popatrzyłam na nią ale ona najwyraźniej była zupełnie pochłonięta moja opowieścią. Przyglądała się mi jakby analizowała każde moje słowo.-Dopóki moja siostra się o wszystkim nie dowiedziała. Kategorycznie zakazała mi się z nimi spotykać i załatwiła posadę strażniczki, żeby ciągle mieć mnie na oku. Byłam szczerze zaskoczona, kiedy któregoś razu przywieźli ich razem z resztą nowych, a Diana najwyraźniej się nie zorientowała, że to z nimi kiedyś się kumplowałam. Potem jakoś samo się potoczyło...-Zamilkłam. Tak...Xander znowu by stwierdził, że za dużo gadam. No cóż...Trudno. Dziewczyna nadal patrzyła na mnie sennym wzrokiem.

-I do niczego cię nigdy nie zmuszali?-Spytała ziewając. Parsknęłam śmiechem trochę za głośno.

-Proszę cię. Jeśli ktoś kogoś do czegoś zmuszał, to prędzej ja ich.-Wzięłam do ręki telefon i spojrzałam na wyświetlacz, który wskazywał dwudziestą drugą czternaście.

-Powinnaś powiedzieć to Dianie.-Rzekła jeszcze z przymkniętymi oczami.-Dobranoc.-Odwróciła się z powrotem do okna. Przez chwilę tępo przyglądałam się jej plecom, zastanawiając się nad tym, co powiedziała.

-Dobranoc Mia.-Mruknęłam jeszcze, zanim na dobre odpłynęłam.

Mia Faras, Lionell Kamyko, Allan Crawford i Cody Franco. Tak wyglądają nowe postaci. Jak wam się podobają? Wiem, że ostatnio jest nudno jak na imieninach u ciotki, ale pracuję nad tym i mogę obiecać, że jeszcze trochę i akcja będzie, a to czy ciekawa, to już chyba nie mi oceniać :) Rozdział miał pojawić się jutro, ale wyjeżdżam i będę dopiero 1 sierpnia, tak więc kolejny rozdział dopiero wtedy. Z komentowaniem waszych blogów do tej pory nie wiem, jak będzie. czytać mogę na telefonie, ale komentować wolę na komputerze, także mogę mieć drobne opóźnienie. czekam na wasze opinie w komentarzach, bo coś ostatnio mało się ich robi i życzę miłego czytania :*

Sekretna