"Pat­rzyłem w jej smut­ne oczy, które wołały o po­moc. I choć była na wy­ciągnięcie ręki nie byłem w sta­nie zro­bić nic by ukoić jej ból."

Z perspektywy Evy 

Obudził mnie okropny ból głowy. Podniesienie się do pozycji siedzącej było nie lada wyzwaniem. Bolało mnie całe ciało. Każdy mięsień i każda kość z osobna. Zobaczyłam jak w drzwiach pojawia się Layla. Najwyraźniej nie wyglądałam najlepiej, bo podeszła do łóżka z zatroskana miną.

-Jak tam?-Spytała cicho a jej głos rozbrzmiewał niczym echo w mojej głowie, sprawiając mi jeszcze większe cierpienie.

Tak bardzo chciałam, żeby to się już skończyło. Wczoraj nie jadłam nic przez cały dzień, bo kiedy tylko próbowałam wziąć cokolwiek do ust, od razu wymiotowałam. A dzisiaj było jeszcze gorzej. Wszystko, każdy najdrobniejszy ruch, nawet oddychanie to była męka. Dziewczyna przyłożyła rękę do mojego czoła a ja odsunęłam się od niej. Miejsce, w którym mnie dotknęła piekło jakby ktoś przyłożył tam rozgrzany metal.

-O mój Boże!-Westchnęła dziewczyna. Poszła na chwilę do łazienki po czym wróciła z małym lusterkiem w ręku.-Zobacz...-Wręczyła mi przedmiot. Odwróciłam je i spojrzałam na swoje odbicie. Wszystko wyglądałoby normalnie, gdyby nie to, że w miejscu gdzie przed chwilą mnie dotknęła, teraz miałam sporych wielkości krwawą ranę, jak po oparzeniu. Rana goiła się na moich oczach. Oprócz tego byłam tak czerwona, jakbym miała ze czterdzieści stopni gorączki.

-Jak to się...-Wydukałam z siebie przerażona ze łzami w oczach. Nagle zrobiło mi się bardzo zimno. Otuliłam się szczelniej kołdrą ale to nic nie dało. Spojrzałam jeszcze raz na swoje odbicie w lusterku. Po ranie została tylko lekko czerwona plamka. Odłożyłam przedmiot drżącą ręką i położyłam się delikatnie na boku, próbując jednocześnie przykryć się leżącym obok kocem. Dziewczyna jakby zauważyła że mi zimno, podała mi termometr nie chcąc mnie dotykać. Zmierzyłam temperaturę.

-Trzydzieści pięć i dwa...-Stwierdziła podgryzając kciuk. Spojrzała na mnie ze współczuciem.-Koniec, dzwonię po Cama.-Powiedziała, kiedy nachyliłam się nad miską stojącą przy łóżku. Chciało mi się wymiotować, ale chyba nawet nie miałam czym.

Dziewczyna chodziła po pokoju rozmawiając z bratem przyciszonym głosem a każde jej słowo było jak uderzanie młotem w moją czaszkę. Położyłam się wyczerpana na łóżku i drżącą ręką spróbowałam sięgnąć szklankę, ale Layla była szybsza. Wzięła ją chowając telefon do kieszeni i podsunęła mi naczynie. Napiłam się przez słomkę i leżąc na poduszkach czułam, jak po moich policzkach płyną łzy, zostawiając po sobie krwawe ślady.

-Cami będzie za piętnaście minut.-Mówiła do mnie szeptem. Przymknęłam oczy i zmęczona przysnęłam na chwilę ale zaraz z powrotem się obudziłam, bo ktoś szedł do pokoju. Przeraziłam się tym, że słyszę jak ktoś wchodzi po schodach, potem otwiera drzwi i kieruje się w stronę pokoju. Znałam te kroki. Teraz pociąga za klamkę...Zobaczyłam Camerona wchodzącego do pokoju. Layla schodziła po metalowych schodach z góry, niosąc ze sobą dwa koce, żeby mnie przykryć.

-Nie dotykaj jej...-Ostrzegła go siadając obok.

Nachylił się nade mną i odgarnął włosy z czoła uważając, żeby mnie przy tym nie dotknąć. Tak bardzo chciałam, żeby mnie teraz przytulił i powiedział, że to wszystko niedługo się skończy. Ale on sam nie wyglądał najlepiej. Miał wory pod oczami i wyglądał jakby dopiero co wstał. Popatrzyłam na oszklony sufit. No tak...Najprawdopodobniej była noc. Siedząca obok nas Layla ziewnęła przeciągle.

-Idź do siebie, ja z nią posiedzę.-Cami ucałował ją w czoło.

Dziewczyna wstała i założyła bluzę. Pomachała nam na pożegnanie i wyszła z pokoju. Słyszałam jak idzie w stronę drzwi i schodzi po schodach. Potem idzie chodnikiem i przechodzi przez ulicę. Coraz dalej...Aż w końcu przestałam, jakby zniknęła. Nawet nie zauważyłam, że znowu zaczęłam się trząść. Cameron przykrył mnie kolejnym kocem ale to zupełnie nic nie dało. Byłam cała mokra od potu a mimo to z każdą chwilą był mi coraz zimniej. Zaczęłam szczękać zębami.

-Nie umiem ci pomóc...-Rzekł Cami ze łzami w oczach. Musnęłam jego policzek lekko swoją dłonią, starając się nie zwracać uwagi na ból, jak mi to sprawia.-Przepraszam...-Szepnął kładąc się tuż przy mnie.

Mimo tego, że dalej czułam się okropnie, już samo to, że jest tu ze mną wpływało na mnie kojąco. Leżeliśmy kilka centymetrów od siebie, nie odzywając się ani słowem. Ja, bo nie mogłam, a on bo chyba słowa nie były tu potrzebne. Po około godzinie, zasnęłam wyczerpana.

Obudziły mnie niezwykle głośne wibracje telefonu komórkowego. Cami sięgnął po niego i wyłączył komórkę, po czym odrzucił ją na kołdrę obok. Ja czułam się trochę lepiej, skóra już tak nie piekła przy czyimś dotyku. Pogłaskałam go lekko po policzku a on uśmiechnął się promiennie.

-Chcą, żebym wracał...-Szepnął biorąc mnie za rękę.

-Gdzie?-Spytałam zdając sobie sprawę z tego, ze mam chrypę. On spojrzał na mnie z miną winowajcy. Podniósł się na łokciach i przymknął oczy jakby zastanawiając się nad czymś.-Cam?-Spytałam a on popatrzył na mnie.-Chcesz pogadać?-Podniosłam się lekko a on pokiwał głową twierdząco. Zaczął bawić się nerwowo końcówką jednego z warkoczyków.

-Współpracujemy z agencją.-Powiedział w końcu, a mnie zatkało. Dosłownie. Popatrzyłam na niego zaskoczona mając nadzieję, że on jednak żartuje, ale on był bardzo poważny i jakby zmartwiony.-Zaproponowali że razem postaramy się doprowadzić sprawę z Marshalem do końca.-Popatrzył na mnie oczekując na moją reakcję. Jakoś nie chciało mi się wierzyć, że tak po prostu to postanowili.

-Więc czemu cię to martwi?-Spytałam szeptem. Gardło mnie cholernie bolało, kiedy mówiłam. Chłopak odgarnął mi włosy z czoła

-Nie martwi. Po prostu nie wiedziałem, jak zareagujesz.-Uśmiechnął się lekko, ale miałam wrażenie że to fałszywy uśmiech.

-Czyli co? Najpierw się wybijacie a potem siedzicie razem nad jedną sprawą?-Spytałam marszcząc brwi. Jakoś mi to nie pasowało do Cama. On i porozumienie z agentami.

-Powiedzmy...-Mruknął przybliżając się do mnie jeszcze bardziej. Musnął mój nos swoim.

-Czyli jedziesz?-Szepnęłam. Chłopak tylko pokiwał głową ze smutkiem.

-Śpij.-Polecił głaszcząc mnie po włosach. Wtuliłam się w niego lekko i po paru minutach zasnęłam.

Z Perspektywy Camerona

Zostawiłem głęboko już śpiąca Evę i poszedłem na chwilę dać psiakom jeść. Wyjąłem z lodówki ogromny kawał cielęciny i podałem Radży, który od razu zabrał się za jedzenie. Zszedłem po schodach i popatrzyłem jeszcze raz na małą. Szczerze? Kompletnie nie wiedziałem, co się dzieje. Wydawało się, że byłem świadkiem tylu przemian, że wszystko już widziałem ale nigdy jeszcze nikt nie reagował na dotyk w ten sposób. Poza tym to wszystko rozwijało się zbyt szybko i jeśli w trzecią fazę też wejdzie w ten sposób, to nie wiem, czy sobie z nią poradzimy.Bolał mnie jej widok. Tyle bym dał, żeby się z nią zamienić. Naprawdę sam byłem bliski płaczu jak widziałem jej cierpienie. Bo ona w przeciwieństwie do mnie nie zasłużyła sobie niczym, na taki ból. Chciałbym chociaż poleżeć przy niej, ale byłem potrzebny Xanderowi. A Evę zostawiałem pod czujnym okiem Domeina i wiedziałem, że na pewno się nią zajmie. 

Wyszedłem cicho na korytarz i skierowałem w stronę sypialni Domeina.

-Siemka.-Machnąłem ręką w stronę idącego do kuchni Nicholasa, ale on nawet na mnie nie spojrzał. Zmarszczyłem brwi otwierając ciężkie drzwi.

Nigdy nie lubiłem przebywać w tym pomieszczeniu, może ze względu na panujący tu niezwykły porządek. Nie byłem bałaganiarzem, ale tu było zawsze za czysto. Ciemny drewniany parkiet kontrastował z białymi ścianami. Wszędzie na ścianach wisiały lustra a na podłodze stały kwiaty. Do tego te krwisto czerwone meble. Kompletnie nie mój gust. I na niczym nie znalazłbym ani jednego pyłku kurzu czy kociego włosa. Swoją drogą nie wiem, jak chłopakom udawało się utrzymać taki porządek. Naprawdę. Zastałem Domeina siedzącego na czerwonej leżance z paczką chusteczek w ręku. Makijaż miał lekko rozmazany a nosek zaczerwieniony. Widać było, że niedawno płakał.

-Nie odzywa się do mnie, rozumiesz?-Szepnął podnosząc na mnie wzrok. Chciałem coś powiedzieć, pocieszyć go jakoś, ale nie bardzo umiałem.-Nicholas się nie odzywa! I to już od dwóch dni!-Podniósł ręce do góry w geście niedowierzania i zaczął wycierać mokre od łez oczy.

-Przejdzie mu...-Usiadłem obok niego i objąłem ramieniem. Młodszy zaprzeczył ruchem głowy.

-Nie przejdzie.-Wydusił z siebie łamiącym się głosem.-Co więcej, ja go doskonale rozumiem. Ale już nie ma odwrotu.-Ukrył twarz w dłoniach. Jeszcze chyba w życiu nie widziałem Domeina w takim stanie. No, może poza chwilą kiedy Xander wyjeżdżał bo matka wysłała go do poprawczaka. Wtedy mały obwiniał o to siebie i beczał przez tydzień.

-Jadę do reszty.-Powiedziałem mu do ucha, czując jak w kieszeni znowu wibruje mi telefon.-Zajmij się Evą i nie martw o Nicka. On po prostu musi to przetrawić...-Ucałowałem go w policzek i wyszedłem z pokoju.

Odstawiłem motor do garażu i zacząłem się zastanawiać, którym samochodem jechać. Dziś padało, więc kabriolet odpada. Na żaden z motorów nie miałem chęci a moje czarno zielone SSC było tylko i wyłącznie na wyścigi. Padło więc na czarne bugatti z pomarańczowymi neonowymi dodatkami. Jeśli chodzi o ubrania, to nie cierpiałem neonowych kolorów, ale w samochodach się sprawdzały. Każdy był z takimi dodatkami. I każdy z innym kolorem. Kochałem swoje maszyny, naprawdę!

Wjechałem na żwirowy podjazd domku Trisa. Na schodach stała Kasandra i Amir oboje palący papierosy. Machnąłem im ręką i wszedłem do salonu. Od wczoraj trochę się zmieniło. Kanapa i fotel zostały wyniesione do pokoju obok, a drewniany stół i dwie ławy przesunięte pod ścianę. Telewizor ustawiliśmy wysoko na szafce a po lewej ustawiliśmy trzy biurka i komputery. Dodatkowo pojawiło się kilka sporych pudeł z dokumentami i ze wszystkimi trzeba było się zapoznać. Tylko pod oknem ustawiono fotel i mały stolik, właściwie nie wiem po co.

Na drewnianych ławach przy stole siedzieli z jednej strony Xander a z drugiej Mia. Pomijając irytujące uwagi i dziwne zachowanie Codyego, to jak na razie reszta była spoko. Znaczy, jak na agentów.

-Przywiozłeś mi ten czerwony segregator?-Usłyszałem zniecierpliwiony głos starszego. Pacnąłem się ręką w czoło przypominając sobie, że miałem wziąć dla niego jakieś dokumenty.-Dobra, nie ważne. Wysłałem już po to Caleba...-Machnął ręką. Uśmiechnąłem się tylko i usiadłem obok niego.

-Ooo, wróciłeś!-Zauważyłem jak Cody idzie w naszą stronę.-To skoro masz już za sobą flirty z księżniczką, to może się na coś przydasz?-Rzekł z sarkazmem. Odwróciłem się i zmarszczyłem czoło.

-A co, zazdrosny, bo ciebie nikt nie kocha i Bóg cię opuścił?-Spytałem niby przerażony.-To smutne, naprawdę...-Przyłożyłem rękę do piersi mówiąc to z żalem. Franco tylko zaczerwienił się i wyszedł z domu. Nawet nie musiałem się starać, żeby go zgasić. Naprawdę, świat schodzi na psy...

-Nie musiałeś mu ubliżać.-Stwierdziła Mia biorąc łyk coli z puszki.-W takim tempie nigdy nie dojdziecie do porozumienia.

-To on nie chce porozumienia z nami!-Krzyknąłem z irytacją.-Ciągle się czepia...

-To mógłbyś w końcu zacząć coś robić.-wtrącił Xander.

-Jeszcze i ty przeciwko mnie?-Wstałem i udając urażonego podszedłem do lodówki.-No pięknie, cały świat się na mnie uwziął.-Narzekałem popijając jogurt. Siedzący przy biurku Lin zaśmiał się głośno.

-To może skoro i tak wszyscy są przeciwko tobie, to pomożesz mi z tymi kartotekami?-Zapytał machając mi jedną przed oczami. Westchnąłem głośno.

Po kilku godzinach miałem dość. Kolejna kartoteka, kolejna brzydka morda na zdjęciu i po raz kolejny stwierdzenie, że ta osoba nas zupełnie nie interesuje. Szukanie igły w stogu siana. Dopiero pod wieczór przybyła Loca z resztą sprzętu mojego braciszka.

-Oustin się obudził.-Poinformowała nas z progu. Uśmiechnąłem się pod nosem.

-Kto taki?-Zaciekawiła się Mia zza laptopa.

-Oustin Dolan.-Zaczął tłumaczyć Xand.-Ten, który był szpiegiem w agencji. Możliwe, że trochę za bardzo go pokaleczyliśmy...-Mruknął z niesmakiem przechylając głowę.

-I ten, którego porwaliście.-Wciął się Cody wchodząc do salonu.

-Wolę określenie pożyczyliśmy.-Odgryzłem się mu.-Z chęcią zwrócimy wam jego zwłoki jak już z nim skończymy.-Uśmiechnąłem się promiennie.-Dodatkowo nawet zapakujemy je w taki ładny czarny worek ozdobny. Mam kilka takich w bagażniku, często się przydają...-Wskazałem palcem w stronę drzwi, nadal się uśmiechając. Franco znowu zaczerwieniony rozsiadł się w fotelu. Świetnie, czyli już wiemy, po co ten mebel tutaj.

-Chętnie go przesłucham...-Mruknął w stronę Locki. Ta tylko wzruszyła ramionami.

-Nie wiem, czy to możliwe.-Oparła się o biurko obok mnie i dopiła mój jogurt.-Udaje, ze stracił pamięć. Znaczy...Nawet, jeśli tak jest, to Cami i tak wyciągnie z niego niezbędne informacje.-Puściła mi oczko i odwróciła się do mnie plecami. Mój wzrok mimowolnie powędrował na jej tyłek a na twarzy wykwitł mi uśmiech.

-Wiesz, że nie musisz tego robić...?-Zapytałem kiedy ponownie się odwróciła.

-Wiem, ale po prostu to lubię. Poza tym już zdążyłam się pogodzić ze stratą ciebie.-Zrobiła palcami cudzysłów w powietrzu.-Powinnam czuć się zaszczycona. Przecież zanim pojawiła się ta mała, to byłam twoją ulubioną dziwką, nieprawdaż?-Zapytała pochylając się nade mną tak, żebym widział jej piersi. Przewróciłem oczami.

-Racja, byłaś. Już nie jesteś. To tyle w temacie.-Parsknąłem widząc niesmak malujący się na jej twarzy.

-Tylko jakby mała nie chciała ci obciągnąć, to możesz się do mnie zgłosić.-Cmoknęła w moją stronę i odwijając lizaka z papierka wyszła z domu. Pokiwałem tylko głową z dezaprobatą.

-Czyli twoje zajęcie na jutro, przesłuchać Oustina.-Mruknął pod nosem Cody.

-Tak jest szefie.-Odpaliłem z sarkazmem. Naprawdę, miałem ochotę ich wszystkich rozstrzelać. Zaczynając od Zacka, przez Codyego, skończywszy na tej blond dziwce z lizakiem.

Wróciłam! Biedna Eva...Kto oczekiwał czegoś nowego w temacie jej przemiany, proszę bardzo :) U tych, u których jeszcze nie dodałam komentarza, spodziewajcie się w ciągu najbliższych dni. Następny rozdział z punktu widzenia Cama wstawię 9 sierpnia. Aaa i jeszcze jedno: piszcie, z perspektywy kogo chciałybyście rozdziały. Na razie myślałam o Rocket, Camie, Kasandrze, Nicholasie i Trevorze, może jeszcze o Erice i Loce. Pozdrawiam :*

Sekretna