Problem zaczyna się wtedy, kiedy sprawy nie układają się tak, jak powinny.

Rozdział pisany z perspektywy Rocket 

Siedziałam przy stole i jadłam sałatkę owocową. Obok mnie Xander jak zwykle romansował z laptopem. Naprawdę, powinnam poważnie się zastanowić nad schowaniem mu wszelkich urządzeń elektronicznych. Taka przerwa dobrze by mu zrobiła. Wstałam żeby odnieść miskę i od razu syknęłam z bólu. Wczorajsza bójka trochę dała mi się we znaki. Na nodze miałam ogromny siniec a nos dalej bolał po spotkaniu z pięścią tamtej suki. Do tego ogromny kac, gdyż wczoraj zdecydowanie przesadziłam z alkoholem.Wzięłam z szafki tabletkę od bólu głowy i stanęłam za Xanderem, opierając się o jego ramiona. Spojrzałam na ekran laptopa. Mnóstwo literek, cyferek i jakichś chińskich znaczków.

-Co dziś robimy?-Spytałam pochylając się i muskając nosem jego ucho.

-Może to samo co wczoraj?-Podsunął wstając od stołu i przysuwając swoją twarz do mojej.

-Ale wczoraj wieczorem, czy w nocy?-Uśmiechnęłam się oblizując górną wargę. Chłopak złączył nasze usta w namiętnym pocałunku i zaczął błądzić dłońmi pod moją koszulką. Poczułam jego palce na zapięciu mojego stanika.

-Nie przy ludziach...-mruknął Cameron wchodząc do kuchni.

-A co to dla ciebie za różnica? I tak macie wspólny mózg...-Idąca za nim Eva wzniosła ręce do góry. Uśmiechnęłam się do niej. W sumie ciekawiła mnie ta dziewczyna. Zupełnie jakbym widziała siebie dwadzieścia lat temu. Jeszcze się ją trochę rozkręci i wszystkim nieźle dokopie. Już ciocia Rocky tego dopilnuje.

-Nie wspólny mózg, tylko potrafimy zgrać nasze umysły. To nie jest tak, że cały czas siedzimy w swoich głowach, bo to dekoncentruje.-Mój kochany Xander poczuł się w obowiązku wszystko jej wyjaśnić. Pokiwałam tylko głową z dezaprobatą. Ile razy ja to słyszałam? Nastolatka wzięła widelec i dziobnęła z całej siły Camerona w rękę, a stojący obok mnie Xander się wzdrygnął.

-A to za co?-Cam się skrzywił, masując bolące miejsce.

-Za nic. Po prostu chciałam wiedzieć, czy ból też odczuwacie razem. Co za szkoda, że jednak nie...-Powiedziała z szyderczym uśmiechem, biorąc jeden z kotlecików jajecznych które Xander zrobił rano na śniadanie.

-Współodczuwamy, kiedy zgrywamy nasze umysły. Wtedy potrafimy wziąć na siebie część bólu drugiego.-Wciął się znowu Xander.

-Jedziemy dziś wieczorem do Zielonego Kota, jedziecie z nami?-Spytałam w końcu. Xandi spojrzał na mnie marszcząc brwi.

-Jedziemy?-Spytał zastanawiając się nad czymś.

-Tak, jedziemy. To jak, piszecie się?-Cameron otworzył usta żeby coś powiedzieć, ale zaraz odwrócił się w stronę Evy.

-Masz ochotę?-Spytał dziewczynę. Ta pokręciła przecząco głową.

-Jak chcesz, to sam jedź. Ja zostaję w domu, nie czuję się najlepiej.-Mruknęła łapiąc się za głowę.

-Ja z tobą pojadę!-Do kuchni wszedł Nicholas z wielkim uśmiechem przylepionym do twarzy.

-Wiesz co...Chyba mnie też jakieś choróbsko złapało...-Cam zaczął udawać, że kaszle, śmiejąc się przy tym.

-Jakie to śmieszne...-Blondynek przewrócił oczami, patrząc na warkoczyka.

-A tak właściwie, to gdzie Domi?-Przypomniałam sobie.-Miał nam zarezerwować hotel na weekend.

-On ma za sobą bardzo ciężką noc...-Mruknął Nicky rozmarzonym głosem, oblizując wargi.-Wątpię, żeby cokolwiek wam dzisiaj załatwił...-Dodał z uśmiechem. Przewróciłam oczami. Cały Nicholas. Jak mi brakowało tego debila.

-On ma za sobą ciężką noc, Rocky ciężki wieczór...-Warknął Xander zza laptopa. Doskonale wiedziałam, o co mu chodzi. O moją wczorajszą bójkę.

-Ta suka sama sobie na to zasłużyła.-Próbowałam się bronić.-Perfidnie z tobą flirtowała. No przepraszam, ale bronię tego, co moje. A byle jakiej dziwce cię nie oddam.-Dodałam z irytacją. Darmowe drinki mu proponowała. Jakby kurwa nie wiedziała, że on we wszystkich klubach w okolicy ma darmowe drinki.-Przez was już się zdenerwowałam.-Westchnęłam biorąc Xandera za rękę.-Chodź!-warknęłam ciągnąc go za sobą.

Weszliśmy do naszej sypialni. Dookoła pełno było małych i dużych zdjęć chłopaków. Na ścianie trzymetrowe plakaty, przedstawiające roześmiane trojaczki. Uwielbiałam tę ich sesje i byłam dumna z tej fotki. Dalej Xander bez koszulki z laptopem na kolanach, a potem ja, z przed dziesięciu lat. Przyjrzałam się sobie uważnie. Byłam taka młoda, taka delikatna. Ale wiek robi swoje. Prawda była taka, że ja się starzałam, a Xander nie. W wieku dwudziestu pięciu lat to nie stanowiło większego problemu. Ale teraz powoli zaczynałam dostrzegać różnice. On wyglądał jak dwudziestolatek, a ja...No cóż. Ja przekroczyłam trzydziestkę piątkę i krótko mówiąc wyglądałam na swój wiek. Prędzej czy później ludzie zaczną zwracać na to uwagę. Te suki w klubach już zwracały. Popatrzyłam na swojego chłopaka, siedzącego na łóżku po turecku i sprawdzającego coś w telefonie.

-Odłóż to...-Poprosiłam, rozkładając się przy nim. Kiedy nie zareagował wyjęłam mu delikatnie telefon z ręki i położyłam obok, na szafce nocnej.-Kochasz mnie?-Spytałam ze słodkim uśmiechem. Chłopak przysunął się do mnie i zaczął całować po szyi a ja dostałam gęsiej skórki kiedy jego zarost stykał się z moją delikatną skórą.

-Zawsze...-Mruknął, kiedy położyłam się na plecy pozwalając mu zdjąć mi koszulkę.-I nigdy nie wolno ci w to wątpić, rozumiesz?-Zapytał rozpinając mi stanik. Podniósł głowę i popatrzył na mnie, kiedy nie odpowiedziałam. Pokiwałam głową, więc on kontynuował. Zaczął zataczać kółka językiem dookoła moich sutków. Powoli rozpinał moje szorty. Uwielbiałam, kiedy obchodził się ze mną z taką delikatnością.-Rocky?-Zapytał nieśmiało. Podniosłam głowę.

-Chyba nie pytasz o moje pozwolenie?-Prowokowałam go. On tylko przysunął się bliżej mojej twarzy tak, że nasze usta niemal się stykały. Opuścił wzrok, jakby ta rozmowa stwarzała dla niego problem. Uwielbiałam kiedy był zakłopotany. Rzadko się mu to zdarzało a najczęściej właśnie w mojej obecności. Kochałam, kiedy się rumienił i nie wiedział, co powiedzieć.

-Ja tylko chciałem...-Zaczął nieporadnie, nadal nie patrząc na mnie.-Myślałem nad tym i...Ja chce mieć z tobą dziecko...-Wyszeptał w końcu. Odsunęłam go od siebie, siadając na łóżku zdenerwowana.-Rocky, proszę.-Popatrzył na mnie tymi czekoladowymi oczami. Westchnęłam głośno.

-Nie ma takiej opcji.-Powiedziałam stanowczo, ubierając się. Złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie.-Wiem, jak ci na tym zależy, ale nie mogę tego zrobić. Przepraszam.-Wyrwałam mu się i poszłam do łazienki.

Stanęłam przed lustrem i zaczęłam przypatrywać się sobie. Dostrzegałam już pierwsze zmarszczki. Loca mówiła, ze to są moje urojenia, że kobiety w moim wieku jeszcze nie mają zmarszczek. Że jeszcze jestem młoda a Xander mnie kocha. Kłamstwo. Xander chciał założyć rodzinę, a prawda była taka, że ja się na to nie mogłam zgodzić. Ciąża, poród, macierzyństwo...To wykańcza organizm i postarza. A ja nie mogłam sobie na to pozwolić. Musiałam być jak najmłodsza, jak najdłużej. Dla Xandera. Bo kiedyś i tak będę musiała odejść. Teraz mówił, że mnie kocha, ale za kilka lat nie będę dla niego wystarczająca. Wiedziałam to. Chłopak zaszedł mnie od tyłu i przytulił do siebie.

-Zawsze będę cie kochał...-Szepnął mi do ucha, patrząc na nasze odbicie w lustrze.-Bez względu na wszystko.-Mruknął całując mnie w czoło.-Nawet, jeśli nas rozdzielą. Zawsze...-Dokończył, biorąc mnie na ręce. Znałam te słowa. To samo mi powiedział dzień przed opuszczeniem poprawczaka. Płakałam wtedy całymi tygodniami.

Zaniósł mnie z powrotem na łóżko i po sprawdzeniu czegoś w telefonie (znowu) zaczął ocierać się brodą o moją szyję, drażniąc tym moją skórę.

-Na czym skończyliśmy?-Zapytał patrząc mi w oczy. Uśmiechnęłam się mimowolnie, widząc te dwa czekoladowe cudeńka. Miał piękne oczy. Zawsze mu to powtarzałam. Chciałam coś powiedzieć, ale nie zdążyłam bo w tej chwili rozdzwonił się jego telefon. Chłopak sięgnął po niego i odebrał wyraźnie zirytowany.

-Czego?-Warknął oschle. Uwielbiałam, kiedy grał takiego zimnego i nieczułego. Kumple wiedzieli, że w rzeczywistości wcale taki nie był, ale dla obcych wydawał się przez to jeszcze bardziej przerażający, a ja kochałam kiedy ludzie bali się go. To mi dawało jakieś poczucie bezpieczeństwa. Gwarancję, że przy nim nic mi się nie może stać. Coś, czego nie miałam zapewnionego w dzieciństwie. Od zawsze był moim opiekunem. Czuwał nade mną od chwili kiedy pojawiłam się w ośrodku poprawczym.-Jak to agenci?- Spytał patrząc na mnie z niedowierzaniem. Zaczęłam uważniej przysłuchiwać się rozmowie, ale mogłam tylko usłyszeć, że rozmawia z jakimś mężczyzną.-No, dobra. Już idziemy.-Zakończył rozmowę i wstał, chowając komórkę do kieszeni.

-Co jest?-Spytałam zaniepokojona. Patrzyłam jak krząta się po sypialni i wyjmuje coś z szuflady z bronią. Trzy pistolety i zapasowe magazynki. Rzucił mi jeden i zaczął zakładać kamizelkę kuloodporną.

-Będziemy mieli gości.-Narzucił na siebie kurtkę i założył pas z bronią. Też podeszłam do szuflady i zaczęłam wyjmować wszystko, co może się przydać. Sporych wielkości nóż w pokrowcu, który schowałam do buta. Zapasowe magazynki do Glocka którego mi podał. Jeszcze mały rewolwer w pokrowcu który przypięłam z tyłu szortów.

-Naprawdę mam ochotę im wpierdolić...-warknął Cam zbiegając po schodach z pokoju Evy.

Domi wyszedł ze swojej sypialni, trzymając się za głowę. Był bez makijażu co znaczy, ze dopiero wstał. I krótko mówiąc nie wyglądał na zadowolonego. Nicky tylko podszedł i ucałował go w czoło, trzymając w ręku sporych wielkości karabin.

-Idź obudzić Lockę i powiedz, ze ma wziąć sprzęt i iść na balkon.-Mruknął do brata Xander.-Zachciało im się wycieczek. Powinienem ich wszystkich rozstrzelać...-Narzekał idąc w stronę drzwi.

-Nie starczyło by ci amunicji.-Zaśmiał się Nicky wychodząc na zewnątrz.-Oni są jak karaluchy. Jak myślisz, ze już się ich pozbyłeś, zaczynają schodzić się kolejne...Okropność.-Wzdrygnął się kiedy dwa czarne busy zaparkowały przed domem.

Xander oparł się o jeden z filarów i założył ręce na piersi. Cam stał z boku żując gumę i trzymając w rękach dwa karabinki a Nicky usiadł na murku jakby nigdy nic. Po około minucie z jednego z busów wysiadł mężczyzna około czterdziestki z rękoma podniesionymi do góry.

-No proszę, samobójca, jak miło...-Zakpił Nicholas celując do niego z broni. Przewróciłam oczami.

-Nie przyjechaliśmy walczyć...-Powiedział mężczyzna stając obok busa. Od strony pasażera wysiadła czarnoskóra kobieta. Z drugiego samochodu wysiadło trzech chłopaków, również z uniesionymi do góry rękoma.

-Doprawdy?-Zaśmiał się Xander.-W takim razie trzeba było nas uprzedzić. Upieklibyśmy ciasteczka...-Dokończył z sarkazmem.

-Agencja chce z wami współpracować.-Odezwał się mężczyzna opuszczając ręce. Cameron wybuchł szczerym śmiechem, aż dostał czkawki. Przewróciłam oczami i mimowolnie sama się uśmiechnęłam.

-Ostatnio jak chciała współpracować ze mną, skończyło się na skazaniu mnie na śmierć.-Powiedział, kiedy już się nieco opanował. Nadal był czerwony jak burak, ale biła od niego złość skierowana właśnie w stronę naszego rozmówcy.

-Trzech z pięciu członków rady nie żyje.-Zaczął facet, kierując swoje słowa do Xandera.-Margaret jest ciężko ranna i została zwolniona ze swojego stanowiska, podobnie jak Diana.-Najstarszy Parker przysłuchiwał się temu z widocznym znudzeniem.-Dyrektorem agencji został Michael Farell i to on nas przysłał.-Na wypowiedziane przez agenta nazwisko razem z Xanderem podnieśliśmy głowy. Znałam tego faceta. Mało tego. Był kimś kto zastąpił zarówno mi, jak i wielu innym nastolatkom ojca i opiekuna. Wiedziałam, jak bardzo Xander go sobie cenił.-Kazał wam przekazać, że sprawa Zacka Marshala nie dotyczy wyłącznie was. Wczoraj wykradziono z naszej bazy danych bardzo ważnie informacje na temat badań z lat czterdziestych. Tych, dzięki którym macie te zdolności...-Mężczyzna zaciął się, najwyraźniej nie wiedząc, co powiedzieć żeby nas nie urazić.-Pan Farell twierdzi, że tylko wy jesteście w stanie pomóc w tej sprawie i oferuje obniżenie wam wyroków w zamian za pomoc.-Popatrzył na swoich towarzyszy i rozejrzał się po nas.

-Skoro Farell tak bardzo chce od nas pomocy, to czemu wysłał was?-Xander spojrzał na niego wyzywająco. Mężczyzna najwyraźniej właśnie czekał na to pytanie.

-Możesz sam go o to zapytać.-Mierzyli się wzrokiem z Parkerem.-Chce spotkać się z tobą i twoim bratem. Nikt nic wam nie nakazuje, ale proszę, żebyście to przemyśleli.-Mężczyzna skinął głową i wsiadł do busa od strony kierowcy. Jego towarzysze również zapakowali się do wozów i po chwili nie było już po nich śladu.

-Chyba nie chcesz...

-Nie wiem, co się dzieje, jasne?-Przerwał Cameronowi Xander.-Za dwie godziny wszystkich widzę u siebie.-Rzekł po czym wszedł do domu, trzaskając drzwiami. Cameron zaklął głośno i poszedł za bratem.

-To się źle skończy...-Mruknął tylko Nicky. I chyba niestety musiałam przyznać mu rację...   

 jak wam się podoba rozdział z perspektywy Rocket? Ja osobiście naprawdę lubię te dziewczynę. Następny rozdział prawdopodobnie z perspektywy Camerona. Ogólnie napisałam już siedem rozdziałów a pięć mam już w roboczych na bloggerze i jest tylko jeden z perspektywy Evy. będą pisane przez Cama, Kasandrę i może napiszę jeszcze jeden z perspektywy Rocky. trochę tu za słodko się robi w tym opowiadaniu, wiem :P I niestety w następnych rozdziałach nie ma większej akcji. pomysł mam, ale nie wiem, gdzie ją umieścić, więc pozostaje mi prosić was o cierpliwość :) Następny rozdział 11 lipca bo chciałabym do końca wakacji skończyć opowiadanie :) Pozdrawiam :*
Sekretna