Niewiele rzeczy oszukuje tak bardzo, jak wspomnienia.

Dwudziestodwuletni chłopak wyszedł szybko z samochodu, po czym zaczął biec w stronę ciała leżącego na parkingu przed lotniskiem. Dookoła pełno już było policjantów rozwijających żółtą taśmę w miejscu zabójstwa. Przedarł się szybko przez dwóch mężczyzn chcących zagrodzić mu drogę i podbiegł do kobiety leżącej w kałuży krwi. Uklęknął na ziemi, unosząc do góry zakrwawioną głowę swojej ukochanej. Uwagę przyciągała wielka dziura w samym środku czoła.
 -Najmilsza...- Cameron poczuł, jak po policzku spływa mu łza. Ktoś zaszedł go od tyłu, i położył mu rękę na ramieniu.

-Chodź stary, musimy się stąd szybko zabierać.-Usłyszał czyjś znajomy głos. Cameron odwrócił głowę, aby zobaczyć swojego brata. Osoby, której nie widział od tylu lat.

-Xander? Musisz stąd uciekać, szukają cię.-Wyszeptał chłopak wstając z trudem i patrząc na zbliżających się w ich stronę policjantów.

-Poprawka. My musimy stąd uciekać. Agencja myśli, że to ty ją zabiłeś.- Starszy Parker objął młodszego bliźniaka.-Chodź, trzeba Cię jak najszybciej stąd zabrać.

-A Eva? Nie mogę jej zostawić...-Cameron próbował się opanować, wycierając łzy z oczu.

-Póki agencja myśli że to ty zabiłeś Cornelię, małej nic nie grozi. Poza tym moi ludzie jej pilnują. Nic jej nie będzie- Mówił mu do ucha starszy brat, odciągając od martwego ciała Cornelii Cox

* * *

Siedmioletnia brunetka weszła tanecznym krokiem do domu i zdejmując brudne buty weszła do salonu.

-Dzień dobry!-Powiedziała widząc siedzącą na sofie mamę i obcego mężczyznę trzymającego na kolanach małą dziewczynkę.

-No hej piękna!-Usłyszała w odpowiedzi głos owego mężczyzny. Dziewczynka ustała na środku pokoju i zaczęła przyglądać się gościom. Chłopak z jasnymi dredami również lustrował ją uważnie, z krzywym uśmiechem na ustach. Dziecko siedzące mu na kolanach bawiło się wiszącym na jego szyi wisiorkiem z inicjałami C.K.P

-Eva, zaprowadź Isobell do twojego pokoju. Może zechce się w coś pobawić.-Przerwała milczenie Elizabeth, patrząc na swoją przybraną córkę. Dziewczynka popatrzyła na młodszą koleżankę. Miała dużo ciemniejszą skórę, długie, kręcone czarne włosy i wielkie brązowe oczy. Czterolatka zeszła z kolan mężczyzny po czym ucałowała go w policzek i powędrowała za starszą koleżanką.

* * *

Jedenastolatka szła pustym korytarzem szkolnym. Było już późno a ona dawno już byłaby w domu gdyby nie kara którą dostała za pobicie starszej koleżanki. Schodziła właśnie po schodach gdy naprzeciwko niej stanął wysoki mężczyzna, uśmiechając się złowrogo. Dziewczyna przełknęła głośno ślinę i zaczęła powoli się wycofywać, on jednak złapał ją szybko za ramię i pociągnął w swoją stronę.

-Tatuś na ciebie czeka...-Syknął jej do ucha, wyjmując pistolet z kieszeni. Jedenastolatka próbowała wyrywać się i krzyczeć, ale mężczyzna zasłonił jej usta ręką. Nagle z za rogu wybiegła druga postać i przyłożyła mu lufę pistoletu do głowy.

-Przepraszam za spóźnienie...-Szepnęła kobieta do przeciwnika, pociągając za spust. Jedenastolatka wyrwała się w końcu z uścisku i zaczęła przeraźliwie krzyczeć, widząc leżące na ziemi ciało. Ktoś wziął ja na ręce. Dziewczynka łkała przytulając się do chłopka który gładził ją delikatnie po włosach...

* * *

Kobieta po raz kolejny wstała zza biurka i zaczęła przechadzać się nerwowo po swoim gabinecie. Siedząca na krześle obok rudowłosa obracała w rekach kubek z kawą. W końcu obie zwróciły się w stronę drzwi, kiedy czterech strażników wprowadziło do pomieszczenia skutego mężczyznę. Ten spojrzał przelotnie na obie kobiety i uśmiechnął się krzywo.

-Usiądź.-Nakazała Diana, siadając z powrotem za biurkiem. Chłopak podszedł wolno do wskazanego przez nią krzesła i usiadł na nim, nadal się w nią wpatrując.-Czekajcie za drzwiami.-Brunetka poleciła strażnikom. Ci jednak nadal stali w miejscu.

-Ale proszę pani, to jest...

-Wiem, kto to jest!-Przerwała im Diana natychmiast.-I poleciłam wam, żebyście poczekali za drzwiami.-Spiorunowała ich wzrokiem. Mężczyźni bez słowa wyszli, zostawiając kobiety w towarzystwie więźnia. Rudowłosa wstała i zaczęła przechadzać się po pomieszczeniu. W końcu stanęła pod oknem, patrząc oskarżycielsko na chłopaka.

-Dlaczego nam nie powiedziałeś, że córka Cornelii żyje?-Padło pytanie z ust siedzącej za biurkiem Diany. Chłopak pokręcił przecząco głową, uśmiechając się z dezaprobatą.

-Bo chcielibyście sprowadzić ją do agencji...-Mruknął patrząc na stojącą pod oknem Margaret.

-Czyli tam, gdzie jest jej miejsce.-Warknęła Diana a on powrócił wzrokiem do niej.-Ty wiesz, gdzie ona jest...

-Co nie znaczy, że pomogę wam ją tu sprowadzić.-Warknął nieco zirytowany-Powinna mieć normalne życie. Z dala od agencji i Zacka.-Mierzył się wzrokiem z brunetką. Ta w końcu zajrzała do szuflady i wyciągnęła z niej sporych grubości brązową teczkę.

-Co my tu mamy...-Zaczęła kobieta otwierając dokument.-Kradzieże, zabójstwa, bójki, przekraczanie prędkości, gwałty, napady...-Zaczęła coraz szybciej kartkować kartotekę chłopaka aż w końcu zamknęła ją z hukiem.-Zacznij z nami współpracować, jeśli nie chcesz, byśmy pozbyli się tej dziewczyny tak samo, jak pozbyliśmy się Isobell.-podziałało. Chłopak spojrzał na Dianę z chęcią mordu w oczach.

-Nie odważyłabyś się...

-Owszem. Odważyłabym. Ale nie zdążę, gdyż Zack zrobi to pierwszy. Wiem ze źródeł, że poszukuje czegoś w Europie...Czyżbyś domyślał się, czego może tam chcieć?-Spytała patrząc na niego z wyższością.-Jeżeli nam nie pomożesz, ona zginie. Normalnie nie stanowiło by to większego problemu, ale to siostrzenica Margaret, a poza tym może być naprawdę niebezpieczną bronią, jeśli dobrze się ją wyszkoli i w porę opanuje jej zdolności.-Powiedziała pochylając się nad chłopakiem.-Nie musi skończyć tak, jak ty...

-Pomogę wam.-Rzekł chłopak w końcu, zaciskając pięści.-Pomogę wam odnaleźć Evę, ale tylko jeśli sam będę mógł w tym uczestniczyć.-Popatrzył na kobietę. Ta wymieniła tylko porozumiewawcze spojrzenie ze stojącą pod oknem Margaret i obie uśmiechnęły się znacząco...

* * *

Otworzyłam szerzej oczy. Leżałam w swoim łóżku, do pasa przykryta kołdrą. Szybko przyzwyczaiłam oczy do panującego w pokoju półmroku. Dostrzegłam Camerona leżącego na poduszce obok mnie.

-Wyglądasz cudownie, kiedy mdlejesz...-Zaczął a ja uśmiechnęłam się mimo okropnego bólu głowy.-Zupełnie jak królewna Śnieżka.-Wyszczerzył się, całując mnie w rękę.

-Tak właściwie, to co się stało...?-Wyszeptałam kładąc drugą rękę na czole.

-Zemdlałaś kiedy przekazywałem ci wspomnienia. To normalne przy takiej ilości na raz.-Wytłumaczył biorąc coś z szafki. Podał mi jakąś tabletkę i szklankę wody.-To od bólu głowy.-Wyjaśnił, kiedy brałam od niego lek.

-Nie wszystkie wspomnienia były moje?-Spytałam przypominając sobie wszystko.-Tamta dziewczynka...- Pokiwał głową i przysunął się bliżej mnie.

-To była Issy. Lubiłyście się...-Zamilkł na chwilę.- Chciałbym przekazać ci ich jeszcze więcej, ale to by było za dużo na raz.-Szepnął mi do ucha.-Może kiedyś dokończymy.-Przewrócił się na plecy i zaczął gapić w sufit.-Masz ochotę na spacer?-Zapytał po chwili a ja popatrzyłam na niego ze zdziwieniem.

-O tej porze?

-Dochodzi piąta rano. A ty jeszcze nie zobaczyłaś wszystkiego...-Podsunął patrząc na mnie.-Pokazałbym ci okolicę...-Przechylił głowę.

-No dobra...-Mruknęłam podnosząc się.-Kiedyś mnie wykończysz.-Westchnęłam idąc do łazienki.

Schodziłam po schodach kiedy usłyszałam jakiś dziwny dźwięk. Coś jakby drapanie w drzwi.

-To tylko Cerber. Poczekaj chwilę...-Cam poszedł na chwilę do siebie i wrócił i czarnym Husky uczepionym na smyczy.

Wyszliśmy na ulicę. Po obu stronach stały piękne domy, z basenami. Cam pokazał ten stojący naprzeciwko.

-Tu mieszkają Amir i Kasandra.-Wytłumaczył, po czym wziął mnie za rękę i ruszył w kierunku następnych budowli.-Ten jest Ericki i Tristana.-Pokazał na nieduży domek z wielkim ogrodem i rosnącymi w nim ogromnymi drzewami.-A ten Caleba i Hany.-Wskazał na kolejny. Był bardzo dziwny, ponieważ ściany w nim były szklane i widać było basen wewnątrz budynku. Pokazywał też inne, bardzo dziwne  i tłumaczył, do kogo należą. Większości z tych osób i tak nie kojarzyłam. 

-Jak to właściwie z wami było, co?-Spytałam a widząc, że nie wiele kapuje dodałam szybko-Z tobą i Calebem. On naprawdę przyłączył się do agencji?-Cam pokręcił przecząco głową.

-Rzeczywiście dostał propozycję od agencji, żeby z nimi współpracować.-Zaczął, zatrzymując się na chwilę bo idący przed nami pies zaczął coś zawzięcie obwąchiwać.-Ale powiedział o wszystkim Xanderowi. Wkurwił się wtedy nie na żarty. A mój braciszek denerwuje się bardzo rzadko. A wtedy przez tydzień przytyku do niego nie było. Ale ty miałaś już kilkanaście lat, więc twojemu ojcu coraz bardziej zależało na odnalezieniu ciebie. Agencji też. Więc ktoś musiał mieć to wszystko na oku. Caleb przyjął propozycję Margaret a my daliśmy się aresztować żeby potem w razie czego też być w pobliżu.-Mówił kiedy mijaliśmy kolejne domy. Szliśmy trzymając się za ręce a po moim wcześniejszym bólu głowy nie został nawet ślad.

-Być w pobliżu?-Parsknęłam śmiechem.-Świetnie, że byłeś w pobliżu. W więziennej celi.- Chłopak przewrócił oczami i również się uśmiechnął.

-Bardzo śmieszne. A niby jak inaczej miałbym dostać się do agencji?-Zapytał spoglądając na mnie z uwagą. Zamyśliłam się na chwilę.

-Może jakbyś w końcu zaczął być grzeczny...

-Grzeczny?-Zaczął śmiać się głośno.-Ja nie mam siedmiu lat...-Mówił nadal się śmiejąc.

-Tak się chwilami zachowujesz, wiesz?-Spoważniał nieco i popatrzył na mnie. Zaczął kręcić przecząco głową.-Nie nie, tylko tak.-Powiedziałam z wyższością, na co on znowu zareagował szczerym, głośnym śmiechem.
Przeszliśmy przez nieduży park, na środku którego była mała fontanna z aniołkiem. Po obu stronach rosły stare drzewa.
-I na cały ten teren agenci nie mają wstępu?-Spytałam w końcu kiedy szliśmy jedna z alejek.
-Teoretycznie tak. Całość należy do mojego ojca i liczy się jako jedna działka, więc wszyscy, którzy tu mieszkają nie muszą obawiać się nalotu agentów. Chodź, idziemy do warsztatu.-Mruknął skręcając w lewo. Nie wiedziałam, co interesującego może być w warsztacie samochodowym, ale już po kilku minutach przekonałam się, ze całkiem sporo. Stało tam pełno najróżniejszych motorów i sportowych samochodów. Podobne ilości takich pojazdów widziałam chyba tylko w filmach.  Po wielkiej hali kręciło się kilka osób, w tym jakaś dziewczyna w krótkich szortach i koszulce do pępka. Cami podszedł do niej i podniósł wysoko, na co ona zareagowała głośnym piskiem.

-Cześć kochanie...-Zobaczyłam jak Chanell rzuca mu się na szyję. Od razu straciłam cały dobry humor, chyba podobnie jak dziewczyna, ale w przeciwieństwie do niej ja nie dałam tego po sobie poznać.

-Cami, co ona tutaj robi?-Spytała odsuwając się od chłopaka. Popatrzyła na niego z wyrzutem po czym przeniosła wzrok na mnie.

-Jak to? A no tak, bo wy się już znacie...Z agencji, prawda?-Zapytał chyba nie wiedząc, o co chodziło dziewczynie.

-Tak Cami, znamy się. Powiedz mi, co ona tutaj robi?-Patrzyła na mnie z chęcią mordu w oczach.

-No tak, bo widzisz...-Przysunął mnie do siebie i objął w talii. Uśmiechnęłam się promiennie do dziewczyny.-My jesteśmy parą...-Powiedział w końcu a ona otworzyła szerzej oczy.

-Jak to, parą?-Zdziwiła się odsuwając jeszcze bardziej od niego.

-A to jakiś problem?-Popatrzył na nią podejrzliwie. Dziewczyna przytuliła go do siebie i wypięła mi język, kiedy nie widział. Odwzajemniłam gest nadal uśmiechając się serdecznie. Miałam dość tej suki. Denerwowała mnie.

-Nie kochanie...Po prostu trochę się zdziwiłam, no wiesz...Ty i dłuższy związek...-Szturchnęła go w ramię, przekomarzając się z nim.

-Wiesz co...-Zaczęłam stanowczo.-Głowa znowu mnie boli. Mógłbyś mnie odprowadzić?-Spytałam najbardziej słodkim tonem, na jaki tylko było mnie stać. Chłopak ucałował mnie w czoło i pożegnawszy się szybko z siostrą, ruszył w kierunku wyjścia. Odwróciłam się jeszcze i pomachałam tej zołzie na pożegnanie. Stała czerwona ze wściekłości i patrzyła jak odchodzimy.

No i mamy część dalszą :) Dodaję, bo napisałam już kilka dni temu i tak jakoś dzisiaj coś mnie naszło, więc jest wcześniej. Będą spięcia między Chanell a Evą, oj będą...Ale Cami w tym rozdziale jest słodki...Miejmy nadzieję, że nic się nie zmieni :) Chyba zacznę pisać dłuższe rozdziały bo w takim tempie, to nigdy nie dojdę do końca opowiadania.  Kolejny rozdział jak w rozpisie, chyba, że wcześniej coś wykombinuję :)   

Sekretna